Քերթուածներ

ԹՈ՛ՅԼ ՏՈՒՐ

Եւ զի ընդ իս հաշտեցաւ բախտն իմ եւ քաղցր ինձ ակնարկէ,
Եւ առաջնոց դառն հարուածոց ի քաւութիւն ՚ւ ի մոռացօնս՝
Ըզձեռանէ իմմէ կալեալ, ընդ լոյս եւ շող հորդեալ շաւիղ՝
Նազելւոյդ նազելեաց զիս առընթեր կացոյց գըթով,
Եւ զի այդքան ծանօթացար, ո՛ կոյս, աչացս իմ եւ սըրտիս,
Ա՜հ թոյլ տուր այն հէք սրտին, այն ցըրտահար ճընճղուկին՝
Ի փոթորկաց մազապուր եւ փետրաթափ՝ ի քում սրտիդ
Գըտցէ անքոյթ զիւր բունիկ եւ ջեռնուցու, եւ անդ նըմա
Քո կուսական գըթութիւնդ մայրօրինակ լիցի պաշտպան.
Թո՛յլ տուր աչացս իմ, ո՛ կոյս, ի բոց աչացդ աննըմանեաց
[1] Հալել ըզշիթըս իւր դառնաղիս, զերկինս, ըզքե՛զ դիտել յստակ,
Սիրել, գրկել ըզբնութիւն, զի դու ի նմա ես ամփոփեալ։
Թո՛յլ տուր մատանցս իմ, ո՜ կոյս, ի փափկաթել հերացըդ հոյլս
Առնուլ գողտրիկ երթեւեկ եւ ՚նդ, հովանեաւ նոցա ծաղկիլ.
Թոյլ տուր շնչել զօդ, զոր շնչես, զի նա միայն տայ սնունդ կենաց.
Թո՛յլ տուր ըզձայնըդ լըսել, զի խօսքդ եւ ձայն թըւին գգուանք.
Թո՛յլ տուր հանդէպ պատկերիդ աղերսահայց կալ ուխտաւոր։
Տիեզերաց Հաստի՛չդ անմահ, թէ այլ աշխարհ ածցես ի գոյ
Եւ ի նըմա յոյժ առաւել պայծառ արեւ փայլեցուսցես,
Եւ առաւել շըքեղ աստղունս յիւրն ի կամար տացես ցոլալ,
[2] Եւ առաւել բուրազըւարճ յօրինեսցես զիւր ըզգարունն,
Թո՛յլ տուր, Հաստիչըդ անմահ, ինձ ի խոնարհ ընդ այս երկնիւք
Կեալ եւ շընչել, ուր եւ նա կեայ եւ շնչէ… ես ա՛նդ մեռայց։