ՎԵՐՋԱԲԱՆ
Տեսարան
է
գիշեր.
—
Լուսին.
—
Աւերակ
վայր
մը,
խորը
հրդեհ։
ՄՈՒՍԱՅՆ
ՀԱՅԱՍՏԱՆԵԱՅՑ
(շղթայակապ)
Մայր
մ՚ունէի
ես
միայն,
Այն
ալ
գնաց
գիրկ
մահուան,
Անմխիթար
թողուց
զիս՝
Գերեզմանաց
պահապան։
Հայրենիք
մը
ունէի
Յետ
Աստտծոյ
սիրելի,
Այն
ալ
իր
ճոխ
փառքերէն,
Ձգեց
ինձ
սեւ
շղթայ
մի։
Ես
որ
չառի
ձեռքս
սուր,
Ինչո՞ւ
կրեմ
այս
անուր,
Պարսի՛կ,
քակէ՛
այս
շղթայն,
Զիս
մօրըս
հետ
հողին
տո՛ւր։
Ամէն
դիէն
սեւ
խուժան
Կը
կոխոտէ
Հայաստան,
Հայք
կը
հեւան
վիրաւոր,
Պալատ
եւ
հիւղ
կը
մըխան։
Չը
կայ
հուժկու
Հայ
զինուոր,
Զի
կոտրեցաւ
սուրն
անոր,
Չիք
աղօթող
քահանայ,
Եւ
չիք
տաճար
փառաւոր։
Սուգ
է
պատեր
ամէն
վայր
Աստղերն
անգամ
չեն
իսկ
վառ,
Այն
Հայաստանն
ա՛լ
չըկայ,
Այլ
գերեզմանք
ու
խաւար։
Շղթայ
կապած
իմ
վըզին,
Գերի
վարեն
ցաւագին,
Կ՚ուզեն
պաշտել
տալ
ինծի
Օտար
մարդ,
հող
ու
երկին։
Աւերակներն
ես
կ՚ուզեմ
Հայաստանիս
տխրադէմ,
Որ
հոն
լամ
իմս
հայրենիք,
Մինչ
ողջունեմ
մահուան
սեմ։
Ո՜հ,
անոնք
սեւ
թող
ըլլան,
Ես
կը
սիրեմ
յաւիտեան,
Զի
երբ
իմ
մայրըս
մեռաւ,
Ըսաւ.
«Սիրէ՛
զՀայաստան»։
Պիտի
սիրեմ
զանի
ես՝
Ցյետին
շունչ
իմ
սրտէս,
Մինչ
որ
ժպտի
Հայաստան՝
Հանդէպ
շիրմիս
բոցակէզ։
Թող
Հայք
ուսնին
միաբան
Ինձ
պէս
սիրել
Հայաստան,
Յետ
իմ
աչաց
ցօղեն
ցօղ,
Երբ
զայն
աւեր
կը
տեսնեն։
Թ՚եւ
է
անկեալ
Հայաստան,
Պիտի
կանգնի
հուսկ
յապան,
Երբ
որ
հայեր
միասիրտ
Գոչեն
«Կեցցէ
Հայաստան»։
ՎԵՐՋ
