3
<Առ
Տ.
Խորեն
եպիսկոպոս
Նար֊Պէյ>
Գերապատիւ
Տէ՛ր.
Այն
հանճարի
եւ
եղբայրսիրութեան
արտափայլումները,
ճակտի
եւ
սրտի
ճառագայթներու
այն
շքեղ
միացումը,
որով
կը
սաւառնիք՝
կը
դրդեն
զիս
Ձեր
Սրբազնութեան
դիմել,
Ձեզ՝
յորում
տնանկին՝
հաց
եւ
դիակին
կայծ
տալու
հոգի
մը
կը
վառի.
Աստուծոյ
տաճարի
բուրվառ
մը,
անդնդոց
մէջ
լապտեր
մ՚է
այն:
Գերապատիւ
տէր,
Դուք
Քրիստոսի
ճառագայթը
եւ
միանգամայն
հանճարի
թեւն
ունիք,
կոյր
մը
չէ
Ձեզ
դիմողը
որ
աչերը
բանաք ,
այլ
մէկը
որ
ճակտին
վրայ
սեւ
ամպ
մ՚ունի.
հիւղի
մը
հառաչն
է
այն,
հոն
ուր
վառարանն
ամայի
է
եւ
սիրտ
կը
մխայ,
հոն
ուր
կեանքը
կը
լռէ
եւ
քնարը
կը
հեծկլտայ:
Շատ
անգամ
հանճարի
փոթորկին
մէջ
խարխուլ
հիւղի
մը
տախտակը
կը
տարուբերի
լոկ.
երբ
այն
փոթորիկը
կը
դադրի,
աղիտալի
մէջ
վայրի
ծառէ
մը
չոր
տերեւ
մը
կ՚իյնայ.
այն
տախտակը
անյուշութեան
յարդարող
ցուրտ
թի
,
եւ
այն
տերեւը
գուցէ
աստղի
մը
շուքը:
Ի՜նչ,
ի՜նչ
հանճարներ
հիւղին
այն
սեմին
վրայ
խամրեցան
կամ
մարեցան.
հասարակաց
գերեզմաննոցներու
մէջ
հողակոյտներ
կան,
որոնք
հրաբուխներ
պիտի
ըլլային,
բայց
կայծը
սրտի
թանձր
խաւարին
մէջ
առանց
երբեք
հրահրելու
թաղուած
է…:
Հանճարը
վհին
մէջ
գանկ
մը
եղաւ,
առանց
մարդկութեան
եթերին
մէջ
գիսաւոր
մը
ըլլալու:
Ես
ժամանակէ
մը
ի
վեր
այն
սեմին
վրայ
կը
կամ
կը
պլպլամ
առանց
հանճար
մը
ըլլալու,
այլ
մարդկային
հրաբուխին
բոլորտիքը
դեգերող
արիւնած
աչք
մը
որ
անոր
կայծերը
կ՚ընդնշմարէ՝
իր
յօշոտած
զոհին
արեան
կալեակները
վագրի
մը
պէս:
Ես
կ՚ուզեմ
այն
հրաբուխէն՝
այն
սիրոյ
հնոցէն՝
այն
մարդկութեան
արշալոյսէն՝
Գողգոթայէն
ձգտիլ
մինչեւ
այն
՝
այն
գօս
արմատը՝
այն
մարդկութեան
տժգոյն
հորիզոնը՝
հիւղը:
Այլ
բաւ
հողէ
կանթեղի
մը
հետ
հսկեցի
,
ալ
բաւ
սրտիս
կայծերովը
աստղերուն
հետ
ընդհարեցայ
անձայն,
ալ
բաւ
քրտանց
ճակտիս
վրայ
սառիլը
զգացի.
կը
նետեմ
ոտքս
ահա
դուրս
այն
նսեմ
սեմէն
եւ
նախ
Ձեզ՝
Սիրոյ
պաշտօնէիդ
կը
դիմեմ:
Ձեր
Սրբազնութիւնը,
նշանաւոր
առթիւ
մը,
համակրական
տեսակցութեան
մը
պատիւը
ինձ
տալէ
զատ,
երջանկութիւն
մ՚ալ
ներշնչած
է,
որ
կը
նմանի
խղդուկ
սրտի
մը
մը
տալու.
ասի
խոստում
մ՚է,
որուն
քաղցր
պահանջումը
պատեհ
առթի
մը
վերապահած
էի.
ահա
առիթը
ինձ
կը
ներկայի:
Ներեցէք,
Գերապատիւ
Տէր,
այն
հրաբուխի
,
որ
Ձեր
վսեմ
քնարին
շուրջը
կը
դեգերի
եւ
կը
պատրաստուի
Ձեր
սրտին
մէջ
շաղ
մը
եւ
շիթ
մը
թափել:
Ընդունեցէք,
կ՚աղաչեմ,
Գերապատիւ
,
իմ
կանխայայտ
եւ
ամենախորին
մեծարացս
հաւաստին:
Պ .
Դուրեան
1871
Յունուար
22
