Գրոց ու բրոց եւ Սասունցի Դաւիթ կամ Մհերի դուռ

Հեղինակ

Բաժին

Թեմա
ԺԲ
       Կայ այնպիսի քարակոյտ խումբ մը քարերու ալ Վանայ մօտ՝ Ագրփու քարեր ըսուած ժայռին կից, որ հեռուէն եւ ի մթան նայողները կը կարծեն, թէ խումբ մը մարդոց են այնտեղ։ Ասոնց կ՚ասեն Հարսն ու փեսայ։ Բայց որովհետեւ երկու չեն, այլ շատ, մէկալոնքն ալ կը համարին հարսնեւորները. եւ անոնցմէ երկու քը, որ թեւ թեւի, դէմ դէմի են, ասոնք են հարսն ու փեսան. ու որին գլուխը կլորաձեւ է, փեսան նա է, իսկ միւսը, որ ուղիղ է վերէն վար, քօղաւոր հարսն է նա. եւ իրենց առջեւը մեծ կլորագլուխ մ՚ ալ կայ, այն ալ տէրտէրն է, կ՚ըսեն, գօտիկ ի գլուխ։ Ասոնց քարանալու մեղքն ու պատճառը մանրամասն ու երկար կը պատմեն, բայց ես չեմ կրցած միտքս պահել, որքան կը յիշեմ բովանդակութիւնը այս է, թէ. «Ատոնք առանց իրենց հօր մօր կամքին պսակուեր են եւ, սովորութեան ու կրօնական աւանդութեան հակառակ, արեւու ծագմանէն առաջ ժամէն ելեր են։ Ասոր համար Աստուած եւ ծնողք զիրենք անիծեր են, եւ այսպէս քար կտրեր են»։
       Ազդու օրինակ որդւոց՝ իրենց ծնողաց եւ օրինաց հնազանդութեան ու յարգանաց։