ԺԳ
Կայ
եւ
մի
տեղ
Վանայ
հիւսիսային
կողմ՝
Դռլաշէն
գիւղին
մօտերը,
Շեղջայ
դարը
ըսուած
հողային
բլուրը,
որոյ
համար
կը
զրուցեն,
թէ.
«Մէկ
հարուստ,
բայց
ագահ
կալուածատէր
քաղաքացւոյ
ցորենի
շեղջ
է
եղեր.
կալի
ժամանակ,
ինչպէս
սովորութիւն
է
մինչեւ
ցայսօր‚
Քրդերու
շեխեր
ու
ֆախիները,
Հայոց
տէրտէրներ
ու
վանականները
գեղէ
գեղ
կը
շրջին,
ցորեն
կը
ժողվեն,
նոյնպէս
եւ
ամէն
կարգի
աղքատները
ու
չունեցողները,
մշակներ
ու
վարձկանները
կալմաս
կ՚ստանան
կալատէրներէն։
Մրջիւններու
կարաւանը
եւ
ճնճղուկներու
երամը
թիւ
ու
համար
չունին,
որք
կը
կրեն
ու
կը
կրեն։
Իսկ
այս
ագահ
տանուտէրը
ամենայն
խստութեամբ
կը
հսկէ
իւր
ցորենի
շեղջին
եւ
ամենեւին
ողորմութիւն
չտար։
Խեղճ
սարեկներ
ու
արտուտներն
ալ
կը
քարոտէ։
Աստուած
կը
պատժէ
ասոր
խստասրտութիւնը,
եւ
բոլոր
այդ
ցորեն
իւր
տեղը
կը
դառնայ
հողի
շեղջակոյտ
մը,
որոյ
շուրջը
կը
ցուցընեն
նաեւ
այս
մարդու
սայլը,
որ
որայները
բարձուած
կուգար,
սայլորդներով
ու
սայլին
լծուած
գոմէշներով
հանդերձ
քար
կտրած,
նոյնպէս
եւ
կալուածատէրը,
որոյ
սիրտն
արդէն
քար
էր»։
