Ժ
Համբարձման
գիշեր
Մհերի
էրի
դուռ
կը
բացուի,
ու
հրամանք
չկայ,
որ
ելնայ.
գետին
զինք
չվերու.
ոտքեր
ի
գետին
կը
ճըկի։
Օր
մ՚
լէ,
նախրորդ
մի,
Համբարձման
գիշեր
կը
տեսնայ,
որ
Մհերի
դուռ
կը
բացուի,
նախրորդ
կը
մտնէ
ներս.
Մհեր
ըդուրից
կը
հարցու,
թէ.
-Ի՞մալ
դուք
զաշխար
կ՚ուտէք։
Էն
լէ
կ՚ասէ.
-Խելքով։
Կը
վերու
Մհեր
ու
կ՚ասէ.
-Ձըր
խելքն
ի՞մալ
է.
դէ
զըդա
ձիու
տոպրակ
վերու
զար
գլուխ։
Նախրորդ
իմալ
էրեց,
չկռցաւ
վերուց.
բերեց
զձին
տոպրկին
մօտ,
բերան
բացեց,
զձիու
գլուխ
մտուց
յինք
ու
զթել
թալեց
վըր
ձիու
վզին.
ու
ձին
բանձրցուց
զգլուխ.
ու
նախրորդ
քաշեց
տարաւ
ուր
տեղ
կապեց
ու
ասեց.
-Մըր
խելք
հըմլա
է.
մենք
հըմլա
կ՚ուտենք
զաշխար։
Ու
նախրորդ
հարցուց.
-Մհե՛ր,
դու
յե՞բ
տ՚ելնես
ըդ
տեղէն։
Էն
լէ
ասեց.
-Յեբոր
ցորեն
եղաւ
քընց
ալուճ,
ու
գարին
եղաւ
քընց
մասուր
մի.
հըպամ՚
լէ
հրամանք
կայ,
որ
էլնանք
իդա
տեղէն։
Իրեք
խնձոր
իջաւ
յերկնուց.
մէկն
ասողին,
մէկ
լսողին,
մէկ
լէ
ալամ
աշխարին։
