ՍՏԵՓԱՆՆՈՍ
ԱՍԱՑ
Աշուն
էր,
եղաւ
գարուն,
ցամաքաւ
ձիւնն
սարերուն,
Ծառերն
ամէն
փթթան,
ու
տերեւ
հագան
գոյնզգոյն։
Բլբուլն
վէլ
(վայելել)
կ՚երթայ,
զինչ
մարդն,
այգւոյն,
Գիշերն
ի
լոյս
կու
ձայնէ,
վաղունէկըն
մինչ
իրիկուն։
Աշուն
էր,
եղաւ
գարուն,
ձայն
անոյշ
երեկ
հաւերուն,
Մանկունքն
ի
սարեր
ելան,
ու
նստան
վէր
ծաղկըներուն։
Սիրամարգ
հաւու
նըման
հագեր
են
հալաւ
գոյնզգոյն,
Հետ
զարնուն
՚ւ
ի
հետ
խաղան,
ու
խմեն
ի
անոյշ
գինւոյն։
Աշուն
էր,
եղաւ
գարուն,
կանանչաւ
երես
դաշտերուն,
Հաւքերն
ամէն
պար
առին,
ու
վայրի
էրէք
՚ւ
անասուն։
Օրհնեմք
զԱրարիչ
Աստուած,
բուն
մըտան
ծիծառն
ու
մեղուն,
Թըռչին
ի
բարձր
ի
սարերն,
ու
քաղեն
զնիւթն
ի
ծաղկնուն։
Գարուն
էր,
եղաւ
աշուն,
ու
թափաւ
թուփըն
ծառերուն,
Գնաց
ամբն
ի
յարեւելք‚
ձիւն
եբեր
ի
վեր
սարերուն։
Բարով
գայ
այլ
՚ւ
ի
գարուն,
աւետիք
տանինք
բըլբուլուն,
Գայր
նստէր
ծառի
ճըղին,
արտասուեր
դէմ
քաֆուր
վարդուն։
Գարուն
էր,
եղաւ
աշուն‚
վերացաւ
վէլքն
(վայելք)
ադամորդւոյն,
Հոգիս
սեւացեր
մեղօք,
կարօտ
եմ
հարաւ
քամուն։
Ողորմելի
Ստեփաննոս,
վա՛յ
է
քեզ,
վա՛յ
է
քո
հոգւոյն,
Աստուած
բարեխօս
բըռնէ,
արժան
առնէ
զքեզ
անճառ
լուսոյն։
Գարուն
էր,
եղաւ
աշուն‚
յիմար,
է՞ր
կաս
անհոգ
ի
քուն,
Քո
ջանքդ
պակաս
մի՛
առներ,
ահա
հասաւ
քո
օրըն
մահու։
Ողորմելի
Ստեփաննոս,
վա՛յ
է
քեզ,
ու
վա՛յ
քո
մահունն,
Ողորմեսցին
թ՚
Աստուծուց
չառնուս‚
զքեզ
կեր
առնէ
գեհենոյն։
