Անտիպներ

Հեղինակ

Բաժին

Թեմա
ԵՐԳԻՉԸ 
       Ընտանի օճախ մը կայ ինձ դրացի 
Հայր, մայր, մանչ, աղջիկ պատառ մը հացի 
Համար օրնիբուն աշխատող խեղճուկ 
Գործաւորներ պա՜րզ հոգիներ գեղջուկ…։ 
       Կը պատահի որ գիշերներ ձմրան 
Լո՜ւռ սենեկիս մէջ բանտուած կիսամեռ 
Երբեմըն իմ սոսկ շուքէն սարսափած 
Իրենց կը նայիմ պատուհանէս բաց…։ 
       Ահա անոնք դէմս են, լամբին շուրջ
Կ’օծէ լոյսն իրենց յոգնած դէմքը լուրջ 
Բայց ահա բոյնէն հայրիկը խոհեմ 
Կիթառը կ’առնէ, ծերունի՜ պոհեմ…։ 
       Նախ քանի մը վանկ դաշնաւոր հեծեց 
Բայց յետոյ քիչ֊քիչ մայրիկ, փոքրիկ , մեծ 
Կը սկսին երգել միամի՜տ  ……  
Հին օրերու հի՜ն մոռցուած երգեր…։ 

Ո՜վ մարդկային սիրտ՝ դաշնութեան ծարաւ
Փա՛ռք երջանկացնող վանկին կենսագրաւ
Փա՛ռք երգին որով սրտեր կը թռչին 
Բայց վա՜յ երգերու բուն հընարիչին։ 
       Այդ հին մոռցուած երգերուն նըսեմ 
Մութ ու մոռցուած հեղինակն ես եմ… 
Անոնք բո՜յն կազմեր կ’երգեն գոհունակ՝ 
Ես ցուրտ սենեկիս մէջ կու լա՜մ մենակ…։ 
       Վա՜յ մեզ որ արհեստ ըրինք սուրբ երգէն
Պրակնե՜ր հանեցին մեր սրտին վէրքէն 
Կարծեցինք սիրե՜լ, երգե՜լ շարունակ
Սակայն կեանքն երգով չապրուի մենակ…։ 
       Լալու ժա՛մն է արդ, լացն ալ վանկ վանկին 
Հաշուեցինք, տուինք մամուլի ճանկին
Ախ երգող֊քերթող ընկերներ անգին 
Մենք խեղճ հրէշներ ենք, ծնունդ ախտագին…։ 
       15 Մարտ 1911