Սարսուռներ

ԱՆՀԱՒԱՏԸ

Սեւ ագռաւի մը ետեւէն, զառ ի վար,
Արբշիռ հոգւով մ’ան կը վազէր ուժգնօրէն.
Հեշտանքի երգ մ’իր շըրթունքին կը թըրթռար`
Որ կը թովէ գաղտագողի քեզ իրե՛ն:

Անոր ըսի. «Հո՛ն, աղաւնին տեսա՞ր ան`
Որ ագռաւին ներհակ թռիչքով կը սուրար.
Սուրբ աղաւնին Անբըծութեան, Գիտութեան
Ու երկնային Միջոցներուն լուսատարր»:

Ուղղեց այնպէս հեգնող ժըպիտ մը ինծի`
Որ ‘սել կ’ուզէր. «Կատա՞կ կ’ընես»: Եւ դարձաւ:
Ու կը վազէ՜ր, երբոր նորէն գոչեցի
Ետեւէն իր խօլ վայրէջքին սըրարշաւ.
«Տեսա՞ր ծաղիկն` որ հակառակ վազքիդ` ան
Քեզ հակառակ կ’անցնէր կ’երթար, չը թոռմի՜լ.
Ծաղիկն Յոյսի, Ճըշմարտութեան, Հեզութեան,
Որ է փըթթուն Արշալոյսին փըթթուն ծիլն»: