Հացին երգը

ԳԱՐՆԱՆ ԱՆՁՐԵՒ

Դաշտերուն վրայ իր տրտմութեամբ յամառող
Անձրեւը չէ՛ ասիկա:
Գարնան ջաղբն է՝ որ ցանքերուն վրայ անհուն
Լուսացընցուղ կը տեղայ:

Աստղերն անյայտ, կարծես հալած արեւէն,
Տեղատարափ կը թափին,
Եւ կը լըւան իրենց լոյսին մէջ փաղփուն
Անդաստաններն ու այգին:

Կապոյտն յանկարծ կու լայ բուռըն ծիծաղէն,
Եւ կը տեղայ ադամանդ.
Կը լուսնան կոյր աղբերակներն ու կ'երգեն
Իրենց ծընունդն արգաւանդ:

Անհունն ի վար կը հեղեղուին շառաչուկ
Մեծ կաթիլներ շափիւղայ,
Լի արեւով, ցընծութիւնով, կապոյտով,
Ծիծաղներով սատափեայ:

Մարգերը թաց կ'արտաշընչեն զովութիւն…
Կը լըւացուին գառնուկներ…
Բո՜յրը հողին, հողին բո՜յրը, ծաւալուն,
Կը լեցնէ գիւղն ու եթեր:

Ու արտերո՜ւս, արտերո՜ւս մէջ քրտնաշատ
Իմ ցորեաններս համեցող
Նոր ուժերով յորդահոսա՜ն կ'ընձիւղին
Կայլակներու մէջ ի լող:

Եւ մաքրըւած անտառին մէջ, այս պահուս,
– Ըստ իմ գիւղիս հեքիաթին –
Կը ծնի եղնիկը, գօտիին տակ ծիրանի,
Եղնորդ մը՝ նման լուսինին: