Նամակներ

7. ԹԱԳՈՒՀԻ ՊԱՂՏԻԿԵԱՆ-ՉՊՈՒԳՔԵԱՐԵԱՆԻՆ

[2 նոյեմբեր, 1903, Վենետիկ]

Անուշակ մայրիկ,

Ձեր ձեռագրով՝ Ձեր նամակը ինծի անակնկալ մ՚եղաւ, քաղցր անակնկալ մը: Ասկէ վերջ պիտի գրէք, այնպէս չէ՞, քանի որ Ձեր սրտին՝ ալ մէ՜կ կտորը միայն պանդխտութեան մէջ է։

Մեծ ջանքով մը գրերնիդ կարդացի, թուղթը՝ մէյ մը աջ դարձնելով մէյ մը ձախ եւ քիչ մըն ալ մարգարէանալով. այս ջանքը քաղցր էր ինծի, ինչպէս Ձեր յիշատակը քաղցր է եւ ինչպէս Դուք ամենաքաղցր էք։

Իմ գալուստս կ՚երազէք, հէ՞. աղօթք ըրէք, սիրելի մայր, աղօթք ըրէք. ա՛յդ ալ կ՚ըլլայ։

Եղբօրս կրթութիւնը հօրս թողուցէք, Դուք միայն սիրեցէք զինքը եւ խնամեցէք։ Երջանի՜կ է այն մանուկը, երբ կրթող հայր մ՚ունի եւ խնամող մայր մը, ըսածս գիտեմ։

Վահանիկս թող միշտ՝ իր խաշնահաւի գծերովը գէթ տող մը գրէ. պիտի հրճուէ զիս այդ սիրոյ էակը, այդ գգուանքի ծաղիկը, սեւ յուշերուս մէջ՝ այդ ճերմակ խառնուրդը։

Մնաք բարով, սիրելիներ. Ձեր ծիծաղի եւ արցունքի ժամերուն մէջ զիս մի մոռնաք։

Մնաք բարով
Ձերը [Դ. Չպուգքեարեան]