ԿԱԹԻԼ
ՄԸ
ԹՈՅՆ
Նորէն
հոս
եմ,
այս
ալեւոր
եղեւնին
տակ,
Իբրեւ
տժգոյն
ունկնդիր.
Արբենալու
այս
լուսեղէն,
այս
մթամած
նուագով,
Որ
աշնան
լուռ
ճամբաներէն,
Հեւհեւալէն
կը
հասնի
միշտ,
Թաղման
ամպոտ
երգի
մը
պէս,
Ի
խնդիր
մութ
ու
կործանած
հոգիներու…
Եւ
անուրջնե՛ր
ու
հին
յուշե՛ր
ահա
տժգոյն,
Խաղաղութեամբ
մը
երկիւղոտ,
Տերեւաթափ
սա
ծառերէն
Դէպի
հոգիս
կը
թեւածեն՝
Կաթիլ
մը
թո՛յն
տալու
անոր,
Այս
վշտակոծ
գիշերին
մէջ,
Վաղու՜ց
մեռած
լուսնալոյսի
մը
հաշիշէն…։
