Գիրք վաստակոց

Փոս արա խորու կանգուն ու կէս, եւ 'ի լայնութիւն նոյնպէս. եւ աղբախառն հող լի՛ց 'ի ներք, որ լնուի կէսն փոսոյն. եւ ա՛ռ կուտ արմաւի, եւ զոռքն 'ի վայր արա եւ զծայրն 'ի վեր. եւ յամէն փոսոյն յատակն ցցեա մէկ զհետ մէկի, խիստ մօտ 'ի յիրեար, որ լնուի փոսդ. եւ ապա ա՛ռ աղ եւ խառնեա 'ի հողն ափ մի մանր, որ շաղղի յիրեար, զի արմաւենին զաղտաղտուկ հողն սիրէ եւ 'ի վերայ ա՛ծ, եւ զփոսն լի՛ց, եւ այգւոյ հօտով ծածկեա, մինչեւ բուսանի որ ծլէ. եւ ապա զհօտն 'ի հետ ձգեա եւ ծառայեա, եւ ծիլն չկոտորի, եւ ստէպ ջրեա: Եւ են ոմանք որք հանեն անտի եւ տանին յաղտաղտուկ տեղի տնկեն. եւ թէ աղտաղտուկ չլինի՝ անպատճառ աղ պարտ է խառնել 'ի հողն. զի ինքն զայն ախորժայ: Եւ պարտ է յամէն տարի զտակն փորել եւ աղ ցանել 'ի վերայ, նա արքինացուցանէ զինքն եւ շոյտ պտղաբեր առնէ: Եւ թէ անոյշ գինեմրուր ածես 'ի տակսն՝ շատ օգտէ. եւ պատրաստ կա՛ց որ քացախ չլինի, թէ ոչ՝ աւերէ: Եւ թէ առնու ոք զիւր ծլին կեղեւն, որ մօտ 'ի ծաղիկն լինի կեցեալ՝ զորձուն, եւ 'ի յէգ արմաւենի ծառն կախէ, նա լաւ եւ քաղցրահամ պտուղ առնէ եւ չտայ թափիլ. նոյնպէս եւ թէ յաղէկ թզենւոյն կտրես ճիւղ եւ 'ի յայն թզենին կախես որ զպտուղն թափէ՝ օգտէ: