Անձինք
ասեմ
հագներգական,
Ստորադաս
առնէ
զանազան,
Լուեալ
բարեացն
ուղղեն
զինքեան,
Չարքն
տեսեալ
հայհոյանք
տան:
Բազմաց
զգլուխն
մեծացուցեալ,
Ի
դատաւոր
համեմատեալ,
Երթեայ
կանգնի
ի
մօտ
գրակալ,
Չկարէ
կարդալ
զ
«Յայնժամ
թողեալե:
Գլուխ
ոմանց
է
բազմամազ,
Զերթ
զքառամեայ
չօպկի
նոխազ,
Ի
պաշտամունսն
երթայ
խիստ
վազ,
Ո'չ
շարական
գիտէ,
ո'չ
խազ:
Դաս
մի
հիւսեն
զմազն
պէս-պէս,
Թէ
վարսաւոր
եմ
քան
զսրովբէս,
Զփորն
լնու
ճաշ
եւ
հբէզ
Չգիտէ
կարդալ
զ
«Ասէր
այսպէսե:
Եւ
ոմն
արկեալ
չուխայ
զիւրեւ,
Զձեռն
եւ
զթեւն
զսպեալ
ներքեւ,
Զգիրքն
զամէն
կարդա
«եւ,
եւե
Երկու
երեսն
լինի
սեւ:
Զանգակաձեւ
շարեալ
կոճակ,
Ի
յուսմանէ
փորն
է
դատարկ,
Երբ
որ
մտնու
ի
պատարագ,
Յայնժամ
գոչէ
քան
զաւանակ:
Է
ոմն
ագեալ
մօռ
ու
մաւի,
Ի
ժամատեղն
ասէ`
Գլուխս
ցաւի,
Պուտուկ
մի
ճաշ
փորոյն
չբաւի,
Կռվով
առնէ
պաշտման
դաւի:
Ըմպեն
ոմանք
զուարթ
զգինին,
Ի
ժամատեղն
հասեալ
քնին,
Ի
գարշ
հոտոյն
տեղն
տլին,
Որպէս
զԲելայ
մոգսն
լինի:
Թողեալ
են
զկարգ
աբեղութեան,
Շալկեն
խաչիկ
մի
եւ
կան
գան,
Զերեսն
արեր
են
քան
զյեսան
Եւ
զիւրեանց
կարգն
հայհոյել
տան:
Ժողովս
մեծ
հագնին
մօռ
զուֆ,
Զփորն
շինեն
հոմնիսեայ
դուֆ,
Ի
գիրք
կարդալն
են
քան
զկոյր
բուֆ,
Չկարեն
տրոհել
զՈվսէ
զՈւսուֆ:
Ի
յուսմանէ
ոմանք
են
փուչ,
Բայց
յերախանս
անկանին
գուճ,
Խառնեն
զճաշն
եւ
գեղին
պուճ,
Քան
զիշոյ
գլուխ
շինեն
բրդուճ:
Իսկ
ոմն
ունի
կարմիր
դաստամալ,
Իբրեւ
զշերէփ
ի
իւր
գդալ,
Յորժամ
սկսնու
«Յամենակալե,
Ոտքն
քան
զուռ
առնու
դողալ:
Լօդկի
սընըֆ
ոմանց
կարմիր,
Բնաւ
չասէ
զ
«Մի'
նախանձիրե,
Զփորն
լնու
կաթնով
սամիր,
Չկարէ
կարդալ
զ
«Մի'
երկնչիրե:
Խանջարաձեւ
դանակն
երկայն,
Ենկիչարոյ
կերպի
նման,
Կախեալ
վերայ
աջոյ
ճռան,
Զոր
յԱւովթա
սահմանեցան:
Ծովն
ձգես
կամ
ի
զնդան,
Փողքն
կապես
իշոյ
երկան,
Հարուս
հազար
բիր
նմա
գան
Չկարէ
ասել
զ
«Նեղութեանե:
Կարմրագոյն
հագնէ
կօշիկ,
Զմորուսն
սանդրէ,
լինի
քօշիկ,
Զփորն
լնու
սպիտակ
լօշիկ,
Ի
գիրք
կարդալն
է
կոր
բուշիկ:
Հագեր
սպիտակ
շապիկ
բեհեզ,
Ունի
բազում
ոչխար
եւ
եզ,
Բարուքն
հպարտ
եւ
ոչ
է
հեզ,
Չգիտէ
ասել
զ
«Օրհնեմք
զքեզե:
Ձեռաց
մատնին
ոսկի
՚ւ
արծաթ,
Ինքը
չարժէ
կողով
մի
յարդ,
Եւ
թէ
ասես`
Այս
ո՞ր
շաբաթ,
Շառագունի
իբրեւ
զերկաթ:
Ղամբար
մտաց
ոմանց
շիջեալ,
Զմակացութիւն
գրոց
թողեալ,
Արուեստ
մարմնոյ
են
ըստացեալ,
Յարքայութեան
երկնից
զրկեալ:
Ճիւաղաբար
եղեալ
ոմանք,
Բնակին
ի
գեղ,
թողեալ
զվանք,
Զկարգիկն
իւրեանց
տան
բամբասանք,
Երթան
նոքա
ի
չար
տանջանք:
Մսըխն
հագնին
տեռ
եւ
դեղին,
Շրջին
հպարտ
ի
մէջ
գեղին,
Զձեռն
անցուցեն
վերայ
բեղին,
Յիշունց
շահին
իւր
օրհնողին:
Յուսն
`
պաճուճմօռ
ծիրանին,
Չգիտէ
ասել
նա
զ
«Երանինե
Զձեռն
դնէ
դէմ
բերանին,
Զթիկունքն
տա
սեան
գերանին:
Նաեւ
թողեալ
ոմն
զիւր
մայր,
Քոյր
եւ
մայրգիր
բռնէ
օտար,
Սուրբ
կանոնագիրքն
կոչէ
վատթար
Եւ
անիծէ
զնա
չարաչար:
Շատոնց
թողեալ
զիւր
հալալ
կին,
Երթեալ
պղծէ
զայլ
անկողին,
Այնք
կայծականց
վերայ
նիրհին,
Անքուն
որդանցն
կեր
լինին:
Ոմն
ստացեալ
է
երիվար
Եւ
կու
պաշտէ
զնա
անդադար,
Նստի
վերայ
գոռոզաբար,
Նորա
տեղին
է
չար
խաւար:
Չասեն
եւ
թէ
Տէրն
Տէրանց,
Այն
որ
նստերն
յաթոռ
փառաց,
Ի
յաւանակ
եղեւ
նստած,
Նոյնպէս
լինել
մեզ
քարոզեաց:
Պաշտին
ոմանք
զյորովայն,
Շինեն
զմարմինս
բուծող
որդան,
Նոքա
գնան
ի
հուր
գեհեան,
Ըստ
օրինակի
չար
մեծատան:
Ջնար
առեալ
են
եւ
տամբուր,
Ստացեալ
պէս-պէս
սլեհ
եւ
սուր,
Նոցա
երեսն
լինի
մուր,
Երթեալ
տանջին
ի
յանշէջ
հուր:
Ռամկացն
ես
տաց
զերեսս
իմ
կոխ,
Նոցա
լինիմ
միշտ
գոհացող,
Յորժամ
ժողով
լինի
՚ւ
ամբոխ,
Նոքա
լինին
մեզ
խրատող:
Սպիտակ
մորուս
եւ
քան
զկոճ,
Դեռ
կու
խօսին
անվայելուչ,
Յար-յանապազ
ցանկան
կնոջ,
Երթալ
շնան
քան
զկեռապոչ:
Վարդապետաց
հոյլքն
կնատ,
Սիրեն
զգինին
՚ւ
ատեն
զխրատ,
Արծաթասէր
են
եւ
ժլատ,
Բնաւ
չկամին
տեսնուլ
զաղքատ:
Տիրանք,
զղջմամբ
դառնամք
չարեաց,
Մինչ
ժամանակ
գոյ
ի
ձեռաց,
Տուայտելով
Պօղոս
գոչեաց.
Մի'
իւ
իւիք
փաստ
տայք
մեղաց:
Րամքն,
որք
ունողք
են
այս
չարեաց,
Էին
անդարձ
յայն
յամառած,
Թէ'
անմարմին,
թէ'
մարմնացած,
Պէս-պէս
տանջեաց
զնոսա
աստուած:
Ցասմամբ
զդեւսն
յերկնից
ձգեաց,
ԶԿայեն
եօթնիւք
պատուհասեաց,
Զպոռնիկսն
համայն
ջրասուզեաց,
Յաշտարակին
զլեզուս
խառնեաց:
՚Ւ
իւր
ատեցողքն
հրով
կիզեաց
Եւ
զՓարաւոն
չարեօք
պատժեաց,
Սորեկ
երկրէն
զՔանան
խլեաց
Եւ
զԻսրայէլ
ի
նմա
տնկեաց:
Փառք
աստուծոյ
տուք
ի
բարձանց,
Զի
ի
մէնջ
հանցէ
զսիրտ
քարացած,
Աստ
փրկեսցէ
ի
փորձանաց,
Անդէն
առնէ
ժառանգ
փառաց:
Քանզի
չասէք
մեզ
խեւ
մոլած,
Թէ
զինչ
առնէ
զգեստ
շատ
մարդկանց,
Հոգւով
սրբով
Սիրաք
ասաց,
Թէ
զգէստ
սրտին
կրից
յաւելած: