Տաղեր

Մեր Տէրն է բազմեր ի բարձր աթոռին,
Աջովն յօրիներ զպատկեր քոյին,
Գէմ քեզ չէ նման դրախտն Եդեմային,
Երբ որ զարդարիս նման Եւային:

Կամ Եւա ես դու կամ հարսն Նոյի,
Եւ կամ թէ Սառայ` կինն Աբրահամի,
Կամ իւղաբերից կանանցն երամի,
Կամ թէ Մարիամ` քույրն Ղազարի:

Կամ Ասանէթ ես, կամ Աշխէն ես դու,
Կամ Հեղինէ ես, կամ Եսթեր ես դու,
Կամ Փառանձեմ ես, կամ Յուդիթ ես դու,
Քեզ նման չի կայ, ո՞ւմ նման սե դու:

Կամ Նունէ ես դու, կամ` Կատարինէ,
Կամ Վառվառ ես դու, կամ` Ուստիանէ,
Կամ ի կուսանանցն ես դու Հռիփսիմէ,
Կամ մեծ թագուհի` դժխոյն Հեղինէ:

Ելնես ի յամպէն զէտ գարնան արեւ,
Գեղեցիկ գունով քան զվարդի տերեւ,
Մեծ թագաւորայք գան քեզի բարեւ,
Գիտեմ որ չանցնիր մարդ ի քո վերեւ:

Քո ծոցդ է բուսեր շատ պաղ ու պօստան,
Թեւերդ է շարած ոսկի ապըռճան,
Իմ աչացս լոյս, իմ հոգի եւ ճան,
Ով զքեզ համբուրէ, չի տեսնու վախճան:

Զծոցդ ես բացեր զէտ դրախտի դուռ,
Ի մէջն է բուսեր նարինճ, թուրինճ, նուռ,
Հոտ անուշ կու գայ, զէտ խունկ ու զմուռ,
Զիմ խելքս տարիր, խեւ կու գամ ի ժուռ:

Պաղչադ է բուսեր շատ նուռ ու շամամ,
Ի ծիլ ՚ւ ի ծաղիկ դեռ չեղեր թամամ,
Շատ ցաւոց դեղ ես, ջերմուկ ու համամ,
Քեզ եմ խոստացեր, ի յուխտ պիտի գամ:

Ծոցդ նմանի Ադամայ դրախտ,
Մեծ թագաւորի` Սողոմոնի թախտ,
Ով զքեզ չէ տեսեր, ժուռ կու գայ անբախտ,
Ով որ համբուրէ, օրերն է անխախտ:

Դու ես պալասան նիւթն մեռոնի,
Երանի այնոր, ով զքեզ ունի,
Հետդ ասէ լսէ կամ ի տուն տանի,
Զղարիպ հեռաւորս արա ընտանի:

Դու կամար ուներ, ծով աչք ու ղամար,
Եւ անուշահոտ դու մուշկ ու ամպար,
Քաւել թէ մեռոն օրհնեն Ախթամար,
Շուրջ ածեն աշխարհս տեսնելու համար:

Տեսդ նման է դրախտն Ադամայ,
Կամ ի Շահրիստան, Մսրա ու Շամայ,
Թէ շուրջ գան, փնտռեն Պաղդատ ու Պասրայ,
Պուռսայ ՚ւ ըՍտամպօլ, Համիթ յԱտրանայ:

Ա՛յ իմ լոյս երես, կարմիր ու ճերմակ,
Աչուիդ խաժումաժ, ուներդ է բարակ,
Ծոցդ լոյս կու տայ, ծծերդ է բամպակ,
Մէկիկն է լուսին եւ մէկն արեգակ:

Լուսին երբ նայիմ, քունս կու հատնի,
Արեգական լոյս աչուիս խուտուտի,
Զաչերդ երբ տեսնում, խելքս կու ցրուի,
Ուներդ երբ նայիմ, սիրտս կու մարի:

Ջուր լից դու սրտիս, որ թէզ՚մ անցանի,
Որ ի լափելուն շուտով խալսի,
Ցանկալոյ պատճառ եղար ամենի,
Երբ տեսնում զքեզ, մնամ կենդանի: