Տաղեր

Զինչ ծառի ճղերն ի դող կու լինի,
Ղարիպութիւն յիշեմ` խիստ դառն ու լեղի,
Հանապազ տագնապի եւ կայ ի վշտի,
՚Ւ ընտանեաց եւ յազգականաց կարօտ կու լինի:

Ես եմ ղարիպ անկեալ յայսմ յաշխարհի,
Կու լամ աղիողորմ եւ արտասուալի,
Չունիմ զոք կարեւոր եւ ոչ սիրելի,
Յիսուս Քրիստոսն իմ Տէրն ամէնի:

Խրատ իմ տամ, եղբայր իմ, քաջ սիրելի,
Ղարիպն յօտար երկիր է էրէրմանի,
Տեսայ ղարիպութիւն եւ ես փորձեցի,
Թէ շաքար տային ինձ` զահր էր ու լեղի:

Զինչ որ ծառերն աշնան ղազալն թափի,
Ղարիպն յօտար երկիր այնպէս կու լինի,
Ցերեկն ի բուն լաց, գիշերն ի տապի,
Չառնէ հանգստութիւն բնաւ ի տեղի:

Ղարիպութեան դարտէն հոգիս կու քակւի,
Վախեմ անտէր մեռնիմ ի յօտար յերկրի,
Թէպէտ կայ ինձ եղբայր եւ շատ սիրելի,
Չկայ այսմ ատէնիս, որ ինձ ողորմի:

Մարդն ի յօտար երկիր խիստ խեղճկու լինի,
Ես եմ ղարիպ անկեալ ի այս քաղաքի,
Զանուն նորա ասեմ, որ Տփխիս կոչի,
Հիւանդ էի անկեալ, որ զայս ասացի:

Յետոյ ողորմեցաւ աստուածն բարի,
Չառնէ զծառայն անտես ի յօտար յերկրի,
Զինչ մեզ ողորմեցաւ ազգաց ամենի,
Ամէն ղարիպ հասնի ինքն իւր մուրատի:

Ես եմ աղտեղացեալ մեղօք ի յերկրի,
Բարեխօս ձեզ ունի հրաշտակք ի երկնի,
Որ դուք բարեխօսէք որդւոյն Միածնի,
Միթէ ստեղծողն երկնից մեզ ողորմեսցի:

Եւ որք լսէք զբանս իմ սակաւ,
Թէ ծեր եւ թէ տղայ հոգով եւ մտօք,
Մի բերան ողորմի ինձ դուք ասացէք,
Եւ ձեզ ողորմեսցի Աստուած բարերար:

Ես անարժան ծառայս, որ զայս ասացի,
Սուտանուն Յաւետիս էրէց Վանեցի,
Բանքս որ ասացի` է անյիշելի,
Միթէ Աստուածածինն մեզ ողորմեսցի: