Տաղեր

Ի սուգ կոծոյ, ողբոյ դառն աղէտագոյն,
Եւ ձայն լալեաց հեծեաց, յոր կայր սաստկագոյն,
Հնչեաց յերկրէ մերմէ կսկիծ ոյժգնագոյն,
Վասն մահուան մեծի առըն իմաստնոյն:

Յամենայն տեսակաւ զի զարդարեալ էր,
Հոգւոյ Սրբոյ շնորհօքն նա լցեալ էր,
Լցեալ որակ-որակ առատացեալ էր
Եւ մերձեցեալն առ ինքն ոչ անտես առնէր:

Ունէր զբանս ծածուկ ի խորին մտաց.
Եւ յայտնէր վարժապէս ախորժ տգիտաց,
Հարկիւ բացեայ առնէր զգին մարգարտաց,
Վաճառականն Խասպէկ` ցանկալին բազմաց:

Վարդապետաց յաւէտ նա էր խրատիչ,
Ստահակաց սաստող եւ մխիթարիչ,
Իսկ հերձուածողացն էր պապանձեցուցիչ,
Զեկեալս նոր յուղղութիւն նոցա ընդունիչ:

Ասեմ զբնածին միտքն սխրալոյն,
Գովեմ զերանաշնորհ ձեռքն ըղձալոյն,
Զարմանամ ընդ բարբառ օրհնեալ բերանոյն,
Գոհութիւն յարազուարճզարդարողին զնոյն:

Նման էր յառաջնոց հարցն իրաւապէս,
Ընդ բնաւիւք ձեւովք անսխալապէս,
Քանզի զտարակուսանս ի գրոց պէսպէս,
Առ ժամայն լուծանէր նա տարագրապէս:

Նա, որ ասաց Քրիստոս յԱւետարանին.
Յաղագս ընտրելոցն աւուրքն կարճեսցին,
Եկեալ կատարեցաւ ի վերայ նորին,
Զի վաթսուն եւ վեց էր երանելին:

Ի անեղ բանին Հօր նա պիտոյացաւ,
Վասն այնորիկ յերկրէ յերկինս կոչեցաւ,
Զի ընդ քահանայից սրբոց դասեցաւ,
Սպասու գոլ փառաց Տեառն արժանացաւ:

Սորա հանգոյն այլուստ ոք ոչ գտանի,
Ի մէջ րաբունեաց եւ մենաստանի,
Քանզի ամենեցուն նա էր պիտանի,
Փիլիսոփայն ներհուն, քահանան արի:

Եղեր այսօր գեր ի վերոյ սրբութեան,
Շինեալ անուն կուսին` մօրն անապական,
Քեզ տայցեն երանի մինչեւ յաւիտեան,
Թէ գտցես զքեզ հովվող, դու այլ նորա նման:

Եղեւ վաղճան մերոյ քաջ հռետորին,
Ի շրջանիս Հայոց հազար հարիւրին,
Ընդ իւր շարածագեալ երեսուն հնգին,
Ամսեան հոկտեմբերի էր քսան եւ իննին: