Քանի
որ
տեսնում
զքեզ
հեռեւանց,
Զէտ
շամբայ
եղեգն
ելեր
ես
կանգնած,
Վարդ
ես,
մանուշակ
ցեղեւցեղ
օրինած,
Լութվ
ու
քարամով
զլուս
երեսդ
բաց:
Աստուած
զարդարեր
զքեզ
ամեն
բարով,
Ուներդ
է
քաշած
բարակ
ղալամով,
Վիզդ
շող
կու
տայ
զէտ
բարկ
արեւով,
Կերես,
կու
լափես
անանց
կրակով:
Ճակատդ
է
մէյտան,
աչուիդ
է
կանթեղ,
Քո
լեզուդ
քաղցր
է
քան
զշաքար
ու
մեղր,
Քու
սէրդ
է
արեր`
չեմ
դադրիր
մէկ
տեղ,
Ի
քենէ
պիտի
իմ
տէրտէրուն
դեղ:
Քանի
կու
տեսնում,
սիրտս
կու
մարի,
Եւ
մէկ
օրն
ինձի
կու
թուի
տարի,
Քու
սէրդ
է
արեր
զիս
ծառայ,
գերի,
Ոչ
կու
ազատէ
՚ւ
ոչ
կու
ողորմի:
Հիվանդ
եմ
եղեր
ի
քո
շատ
սիրուդ,
Այլ
չեմ
դիմանար
ի
քո
կարօտուդ,
Հալեր
եմ,
մաշեր
զէտ
զփայտի
փուտ,
Ինձ
ճար
թէ
չանես,
նա
գտնուս
հոգուդ:
Դո՛ւ
ես
արեր,
դո՛ւ,
զիս
խեւ
ու
մաճլուն,
Գիշեր
ու
ցորեկ
յաչքս
չի
գար
քուն,
Իմ
դարտս
ի
քենէ,
երթամ
գանկտիմ
ո՞ւմ,
Կերես,
կու
լափես
զիմ
սրտիկս
դուն: