Մեղօք
լցեալ
Բարսեղն
Վարագեցի,
Որ
զայս
քանի
տաղերս
շարագրեցի,
Ով
ոք
ասէ
բերան՚մ
ինձի
ողորմի,
Երկնից
արքայութեանն
ժառանգ
լիցի:
Ականջ
դրէք
գերոյս,
ձեզ
գանգատ
ունի,
Գրագրի
կերակուրն,
որ
փշրուկ
լինի,
Ափսոս
զաղուոր
աչերս
լուսոյ
կու
պակսի,
Մեղք
ու
մաղրամէն
ի
վանից
հօր
վզին: