Ի հարաւոյ կործան հողմոցն դիպեցայ

Ի հարաւոյ կործան հողմոյն դիպեցայ,
Երերեալ, տատանեալ յոյժ զարհուրեցայ,
Սուզեալ նաւս իմ յանդունդս, դառն հառաչեցայ,
Ուստեքէ յօգնութիւն ո՛չ ստացայ ես:

Կարօտալի դիմօք հալիմ, մաշիմ ես,
Գիշեր ցերեկ մտածելով տանջիմ ես,
Յոյժ ցաւալի կենօք կեանս անցուցի ես,
Սրտաբեկեալ, լերթախորովեցայ ես:

Արտասուս աչացս իմ զանկողինս թացի,
Մտածելով բախտս իմ նստեալ ողբացի,
Խորովեալ անձամբս հառաչելով լացի,
Դառնակսկիծ նեղութիւնս սգացի ես:

Րաբաղ ձայնիւ կսկծմամբ խորովեցայ,
Ձեռս անողորմ ելուզակաց մատնեցայ,
Վէրս ի վիրաց եդեալ արեամբ ներկեցայ,
Դիաթաւալ, կիսամահ խոցոտեցայ ես:

Աղիողորմ եւ լալագին, արեան արտասուօք,
Կսկծալի սրտիւ, ցնորեալ մտօք,
Լերթախորով անձամբս տապակեալ լեզուօք,
Վայ եղուկ կարդալով ի ձէնջ հեռացայ ես:

Պարոնա՛յք եւ իշխա՛նք դատ արարէք դուք,
Վասն իմ վերահաս լեալ վրեժխնդիր լերո՛ւք,
Խղճութիւնս մտածեալ ողորմեցարո՛ւք,
Դատաստանն իմ եւ ձերն տէրն յանձնեցի ես:

Եղկելիս այսքան ամ թէ զինչ քարշեցի,
Զրկեալ աչացս լուսոյ` մանկունս ձեր վարժեցի,
Առ իշխանս եւ ստրուկս զցաւս իմ լացի,
Ումեքէ ինձ ճարակ ո՛չ գտանեցայ ես:

Տէրունական հրամանին իսկ հետեւեցայ,
Զարծաթն առ սեղանաւորն իւր շնորհեցայ,
Մանկանց ձեր մտերիմ իսկ ծառայեցայ,
Ո~հ, թերատ մնալոյն ափսոսեցայ ես:

Իսկապէս զկեանս իմ աստէն վատնեցի,
Ոմանց շնորհակալ լեալ, բազմաց ձեռն լացի,
Սերմն բարի յերկրի արդիւնաւոր լիցի,
Յապառաժի սերմանիչն փոշիմանեցայ ես:

Եղկելի Կարապէտս զայս երգս ասացի,
Որպէս ազնիւ ընծայ զձեզ պարգեւեցի,
Յօրինեալ բանքս ով ոք նուրբ մտածեսցի,
Մեծի վարձուց պատուոյ արժանացայ ես: