Տաղեր

Ի քէն հայցեմ ստեղծող աստուած գթական,
Զի ինձ պարգեւեսցես իմաստ տեսական,
Կամիմ երգել զբանս ղարիպութեան,
Որ լինի ի յօտար երկիր հեռաստան:

Տրտմեալ եմ յարժամ ի մէջ յօտարութեան,
Եդեալ զափն իմ երեսին եւ կամ լալական,
Բաժանեալ սիրելեացս, եղբարցս զատական,
Իբրեւ զբու միայն անկեալ կայ ի տան:

Եթէ քան զՍողոմոն է իմաստաբան,
Կամ իբր զՊղատոն եղեալ քաջաբան,
Խօսի իմաստութեամբ սոկրատանման,
Սաստեն նմա, թէ` Լուռ կացիր, ո'վ անբան:

Րապա թէեւ լինի ուժեղ զօրական,
Իբրեւ զարին Սամսոն տանն Իսրայէլեան,
Եւ կամ զքաջն Մուշեղ, Վահրամ գովական,
Սապղար ասեն նմա եւ յոյժ անպիտան:

Մեկնեալ ի սիրելեաց եւ ոչ ոք օգնական,
Ո'չ քոյր եւ ո'չ եղբայր, ՚ւ ո'չ գութ մայրական,
Ո'չ հայր որ հարցանէ, թէ որդի սիրական,
Ո'չ ազգ, ո'չ ազգինք ՚ւ ո'չ ասպնջական:

Երբեմն թէ լինի ոմանց խրախճան,
Զղարիպն մեծարեն ի յիւրեանց սեղան,
Յանկարծակի յիշէ զանցեալն եւ զներկայն,
Դառնայ իւր արտասուքն ի գոյն յորդ արեան:

Լալով նայի ի յաջ, զի չեն իւր նման,
Նայի ի ձախ, ի լայ զաւուրքն որ անցան,
Հայի, որ ամէն մարդ յուրախութիւն կան
Եւ վայ կարդայ իւրեան անձին յատկական:

Քննողն երիկամանց աստուած պիտական,
Քննեալ փորձիւ գիտես զգործս որդւոց մարդկան,
Եթէ զաշխարհս ամէնն ղարիպն տան,
Նմա խոտան տուի, անարգ ՚ւ անպիտան:

Ի սրտէն հառաչէ նա մորմոքական,
Ողորմուկ ձայն ածէ զօրն ի լման,
Ասէ` Զինչ կայ ի հոս ակունք պատուական,
Թէ ինձ տան սեփական` նայ գուժէ եւ գան:

Սիրոյ թէ պատահի ողորմելին այն,
Կու երկրորդի նորա տրտմութեան ղուսան,
Զի ո'չ կարէ զծածուկն ասել յանդիման…