Սկսանիմք
համառաւտիւք
քաղել
զյիշատակս
Բագրատունեացն,
մինչեւ
բերեալ
հասուսցուք
ի
վերջին
թագաւորն
Բագրա/244ա/տունեաց՝
Յովաննէս.
նախ՝
զասպետսն,
թագադիր
իշխանս
եւ
ապա՝
զթագաւորեալսն
զկնի
նոցին:
Արշակ,
որդի
Վաղարշակայ
մերոյ
առաջին
թագաւորին
Պարթեւաց,
թագաւորէ
ամս
ԺԳ:
Զսմանէ
ասի
ի
գիրս
բազում
արութիւն
եւ
կարգս
ուղղութեան
յարդարեալ
եւ
զՊոնտացիսն
վանեալ:
Եւ
զբոլորատէգ
նիզակի
իւրոյ
խորագոյն
հարստէ
ի
սիրտ
վիմի
միոյ
մեծի,
ի
նշան
յիշատակի
կանգնէ
յեզր
ծովուն
Պոնտոսի,
զոր
համբաւէին
զայն
նիզակ
մխեալ
արեամբ
զեռնոց:
Զոր
եւ
յետոյ
թէպէտ
եւ
պատուեցին
զարձանն,
իբր
զզարմանալի
իմն
եւ
զհրաշալի
գործ,
սակայն
ընկեցին
ի
ծովն
Պոնտոսի,
յաղագս
միւսանգամ
գոռալոյն
Արտաշիսի
ընդ
նոսա:
Իսկ
այսպէս
պատմէ
Մովսէս
վասն
սոցին
Բագրատունեաց,
թէ
յաւուրս
Տիգրանայ
Արշակունւոյ,
որդւոյ
Արտաշէսի,
որդւոյ
Արշակայ,
որդւոյ
Վաղարշակայ
առաջնոյ
մերոյ,
որ
թագաւորէ
Տիգրանս
այս
յինն
եւ
Ժ
ամի
Արշանակայ,
ազգայնոյն
իւրոյ,
թագաւորին
Պարսից:
Սա,
յետ
սպանման
հաւրն,
ժողովէ
զզաւրս
Հայոց
ընդդէմ
երթալ
զաւրացն
Յունաց
եւ
ընդդէմ
բախեալ
ի
վերջ՝
նհանջէ:
Եւ
ինքն
չուեալ
գայ
յԱնի,
որ
կոչի
Կամախ,
եւ
զԱրտեմիդեայ
պատկերն
կանգնէ
յԵրիզայ:
Եւ
զոհս
եւ
երկրպագութիւն
նախարարացն
հրամայեաց
մատուցանել,
զոր
ոչ
առեալ
յանձն
ազգին
Բագրատունեաց:
Այլ
մի
ոմն
ի
նոցանէ
անարգեալ
յայտնապէս
զաստուածսն
եւ
քաջապէս
դաւանեալ
զանուն
ճշմարտին
աստուծոյ,
վասն
որոյ
հատանի
լեզուն
գովելի՝
ի
վերայ
յայտնի
խոստովանութեանն
եւ
անարգութեան
դիցն,
որում
անուն
Ասուդ
ճանաչիւր:
Իսկ
այլքն
յանձն
առին
ուտել
զմիս
զոհիցն,
այլ
ոչ
զերկրպագութիւն
կռոցն:
/244բ/