Տաղեր

Ձգեաց զերկինս որպէս վրան
Եւ հաստատեաց առանց հիման,
Եւ զլուսաւորսն զանազան,
Առանց ուրուք միշտ ընթանան:

Զհրեշտակս յերկինս եդ փառաբան,
Զմարդիկ յերկիրս գործական,
Պատճառ լինին աստ շինութեան,
Մինչեւ մահուամբ ի հող դառնան:

Աւաղ է մեզ հազար բերան,
Որ այլազգեաց դարձաք կոխան,
Զի հարքն մեր ազոխ կերան,
Եւ զաւակացս ատամք առան:

Չար գործեցին շատ ՚ւ անհամար
Եւ մեզ ածին մութն ու խաւար,
Մեղս արարին անասնաբար,
Կործանեցան յանդուքն ի վայր:

Զի վասն իւրեանց հպարտ մտաց,
Ծուռ եւ մոլոր ճանապարհաց,
Նզովս առին առաջնորդաց,
Լուսաւորչին շառաւիղաց:

Զի զհայրապետն Արիստակէս,
Զմարմնաւոր հրեշտակն յերկրէս,
Սպան թագաւորն Արքեղայէս,
՚Ւ ինքն նզովս էառ պէսպէս:

Յուսիկ գովեալ հօրն նման,
Եւ Դանիէլն պատուական,
Զոր սպան յայտնի արքայն Տիրան,
Էառ նզովս զանազան:

ԶԳրիգորիսն հրաշազան,
Որ հայրապետս եկաց յԱղւան,
Պիղծն ու զազիրն Սանեսան,
Սպան ի դաշտին Վատնիարան:

Խադ Արշակայ եղեւ քարշեալ,
Ստեփաննոսի պէս քարկոծեալ,
Արշակ փութով պատիժն առեալ,
Զի երկու աչքն եղեւ փորեալ:

Ներսէս ընտրեալն եւ գովելին,
Ում վկայեալ էր Սուրբ Հոգին,
Դեղեաց պեղծ Պապն ի յըմպելին,
Եւ ընկալաւ զանէծս նորին:

Եւ այլ բազումք ըստ սոյն կարգին,
Ընդդիմացեալք սուրբ օրինին,
Ի սուրբ հարանցն անէծքն առին,
Ջնջեալ յերկրէ զաւակ նոցին:

Իշխանքն էին ամբարտաւան
Եւ հայրապետքն հրաշազան,
Որ անիծելն իսկ առ ժամայն,
Զերդ զփոշի անյայտ կորեան:

Աթոռք նոցա կործանեցան,
Բարձր աշտարակք նոցա բլան
Եւ գաւազանքն փշրեցան,
Թունք ի մոխիրն թաւալան:

Եւ մեք անկաք ի գերութիւն,
Ի յայլազգեաց ծառայութիւն,
Մեզ չեն իտար անդորրութիւն,
Այլ կու նեղեն յոյժ դառնագոյն:

Զսուրբ հայրապետն աստուածազգեաց,
Շառաւիղեալս ի Պարթեւաց,
Տէրն փութով ի մէնջ եբարձ,
Զի չիքարժան ազգ տիրատեացք:

Եւ զմեզ երետ ձեռս այլազգաց,
Հագարացի ազգին Տաճկաց,
Որ կու նեղեն ամէն դիհաց
Եւ միշտ պահեն զմեզ ի լաց:

Զքահանայս մեր անարգեն,
Զքրիստոնեայսն հալածեն,
Զեկեղեցիսն հայհոյեն,
Խաչի յերեսն թքանեն:

Մէջ այս ամէնս փորձանաց,
Չեմք դադարեր մեք ի մեղաց,
Այլ ընթանանք զհետ չարեաց,
Չերկնչելով Տեառնէն բարձանց:

Վասն այսորիկ Տէր բարկանայ,
Կորուսանել զմեզ կամենայ,
Զազիր ազգաւն Հագարայ
Դառնացուցէ զազգն Արամայ:

Յայս դառն եւ նեղ ժամանակի,
Որ յոյժ նեղիմք յամենայնի,
Ի ձեռս ազգաց անօրինի,
Արանց պղծոց խստասրտի:

Պաղտասարս Համթեցի,
Ունայնացեալ ի գործ բարի,
Զգանձարանս գրեցի,
Մատամբ իմով մեղսամածի:

Մայրաքաղաք Ամիթ ասի,
Տիգրանակերտ սա անուանի,
Ընդ հովանեաւ սուրբ Կիրակոսի,
Եւ մօր նորա Յուղիտայի:

Ի թուականիս հազար ամի,
Եռսուն երեք թիւ աւելի
Աւարտ եղեւ այսմ գրի
Աստուածազարդ բուրաստանի:

Այլ եւ տեղաց առաջնորդի,
Ղուկասու քաջ վարդապետի
՚Ւ րաբունապետին հրաշալի,
Գործովն սուրբ ՚ւ առաքինի:

Որ միշտ փայլէր ի աշխարհի,
Որպէս ճրագ աշտանակի,
Կամ զլուսին ի գիշերի
Եւ զարեգակն միջօրէի:

Որ զսառեալ սիրտս ամենի,
Կակղացնէր բանիւք բարի,
Վաղճան առեալ յայսմ ամի,
Մահուամբ ի յաշխարհէս փոխի:

Այս լուսազարդ սուրբ մատենի,
Գանձարանիս այս հրաշալի,
Ցանկացաւ քահանայն բարի
Տէր Ստեփանոս երանելի:

Եւ ետ գրել պտուղ բարի
Եւ զարդարել ետ հրաշալի,
Որպէս դրախտ վայելչալի
Զանազանեալ ամենայնի:

Զոր յիշատակ միշտ եղիցի
Տէր Ստեփանոս քահանայի
Եւ ծնողաց նորին բարի,
Ազգականացն ամենայնի:

Որք ընթեռնուք ի յատենի,
՚Ւ եղանակէք ի հանդիսի,
Յիշման արէք դուք արժանի,
Միշտ ասեցէք Աստուած ողորմի: