ԴԱՏԱՍՏԱՆԱԳԻՐՔ

Կու հրամայէ աւրէնքս, որ բնաւ վարդապետ վարձ չառնու վասն գրոց կարդալոյ կամ այլ գիտութեան եկեղեցոյ ուսմանց. իսկի չէ պատեհ վարձ առնուլ եւ ապա ուսուցնել։ Ապա կու հրամայէ օրենքս զորբերն եւ զտառպելքն ստածել եւ խնամել եւ անուշացնել ի գործ, որ շատք դիմեն ու գան ի յուսումն։ Եւ տայ եպիսկոպոսն ու կարաւղ վաներոյն հայրապետերն այնոնց կերակուր եւ հանդերձ. եւ թէ կարող լինին տէրքն տղայոց՝ նա զհանդերձն մէն տան. եւ այլ պէտքն ի վաներոյն լինի։

Եւ թէ ուսցնաւղն լինի տառապեալ՝ նա թէ իր կամաւքն զիր վարդապետն քընքշեցնէ եւ տայ իր իրք իր կամաւք, նա այն հերիք է հոգեւոր սերմանաւղացն որ զմարմնաւոր հունն ժողովեն։ Ու թէ չայնեն զայս աշակերտքն, նա վասն այնոր կու անհանգստեն զիրենք վարդապետներն, եւ թէ դատըստնին թէ՝ զմեր իրիկունքն առի, ու զմեզ չաւգտեցուցին՝ նա կու հրամայէ, որ ինչվի յետի փողն ի յետ տան, նա եւ ըստ արժանեացն դատիլ. եւ այս բաւական է լսաւղաց։