Անձն
իմ,
քեզի
ըստոյգն
ասեմ,
իմանաս,
Այսուհետեւ
բաժին
հողի
յեառին
ես,
Հիսուն
տարուն
ես
մոտեցեր,
ոչ
հոգաս,
Դու
մեծ
գողի
բալանին
ես,
առ
ի
նես:
Եդեմական
դրախտի
ծառոց
տալն
էր
լաւ,
Օտարն
եղեւ
հարսն,
ի
տանէն
տալն
է
լաւ,
Աւետարանն
քեզ
քարոզէ`
տալն
է
լաւ,
Փոխան
տալու
դեռ
մուղայաթ
առինես:
Ըսպահանա
բախտի
նստողն
այն
շահ
է,
Զտուրսն
սիրէ`
դատաստանին
այն
շահ
է
Դու
այլ
գիտես
առնուլն
քեզ
անշահ
է,
Այլոց
կասես,
թէ
մէկ
մի
դու
առ
ի
նես:
Առաստաղն
տեղի
սարդոյ
գործին
է,
Ձկանց
ծովու
որոգայթն`
գործին
է,
Աշխարհն
ամէն
հետ
հոգեւոր
գործին
է,
Դու
մոլորած
հետ
մարմնաւոր
առին
ես:
Վարդան
Երէց,
ի
միտ
ածէ
կարգովի,
Աւետարանն
ինն
երանի
կայր,
գովի,
Եթէ
կամիս
կցորդ
լինիլ
կարգովի,
Զղարիպ
օտարն
դուրս
մի
թողուր,
առ
ի
նես: