ՊԶՏԻԿ
ՄԱՀԸ
Գիշերն
էր
շատ
ուշ։
Իր
անկողնին
շուրջ
Հաւաքուած
բոլոր,
տրտո՜ւմ,
անշա՜րժ,
մո՜ւնջ ,
Կը
դիտէինք
զայն՝
մեր
քո՜յրը
փոքրիկ։
Մայրս
յուսահատ
կ’արտասուէր
լըռիկ.
Ու
սնարին
քով՝
ընկճուած,
տըկար ,
Ձեռքը
ծընօտին՝
հայրս
կը
խոկար։
Խե՜ղճ,
խե՜ղճ
քոյր։
Որքա՜ն
նիհարցեր
էր
ան։
Մազերը
խըռիւ
ծոծրակին
վըրան ,
Վիզը
ցաւագին
կերպով
գալարած ,
Անկենդա՜ն
կարծես,
լուռ,
բազկատարած ,
Կոպերը
ինկած
սեւ
աչերն
ի
վար ,
Հազի՜ւ
լըսելի՝
քոյրըս
կը
հեւար։
Սենեակն
էր
կէս֊մութ։
Բարձին
քով
լըռի՜ն
Կը
հիւծէր
նիհար
բոցը
լամբարին.
Մայրըս
երազկոտ
կու
լա՜ր
կորովի.
Երեք
եղբայրներս,
վախո՜վ,
քով
քովի ,
Կը
նայէինք
մեր
քըրոջ
հոգեվար ,
Ինչպէս
կը
նայի
մարդ
անդո՜ւնդն
ի
վար…։
Յանկարծ,
սարսափա՛ծ,
տենդո՛տ,
խելայե՛ղ ,
—Աչքիս
առջեւն
է
դեռ
վայրկեանն
ահեղ
—
Վերցուց
կոպերը,
ու
իր
շուրջ
բոլոր
Դարձուց
աչերուն
սեւ
գունտը
մոլոր ,
Վըտիտ
թեւերը
գալարեց
բարձին ,
Մազերը
կուրծքին
վըրայ
դողացի՜ն։
Ու
յետոյ
յոգնած,
արդէ՜ն
ուժասպառ ,
Տենդո՛վ
սարսռացին
շրթներն
ու
ի
սպա՜ռ
Մընացին
յառած
մօրըս
շրթներուն…
Հայրըս
որ
հո՛ն
էր,
գունատ,
շուարուն ,
Գլխով
մեզ
նշան
ըրաւ
երթալուն ,
Ու
մենք
հեռացանք
գլխիկո՜ր ,
հըլո՜ւ…։
Անձրեւն
էր
հանդարտ,
անձրեւն
անդադրում։
Հրաժեշտ
վերջին
աղօթքն
էր
տրտում ,
Աղօթքը
անո՛նց՝
որոնք
անկենդա՜ն ,
Աչերնին
գոցած
մութին
մէջ
կ’երթան ,
Կ’երթան
ողբալով,
կ’երթան
մոլորուն ,
Ո՞ւր,
ոչ
ոք
գիտէ,
հեռո՜ւն,
մի՜շտ
հեռուն…։
Աղօթքէն
յետոյ,
գլխարկ
ի
ձեռին ,
Ծըռեցանք
ու
տա՛ք
շրթները
մերին
Դպցուցինք
իրեն
սառա՜ծ
շրթներուն։
Ճերմակներու
մէջ՝
քոյրըս
զուարթո՜ւն՝
Յաւէ՜տ
անգիտակ
հարուածին
ահեղ ,
Կը
ժպտէ՜ր
փայտի
դագաղին
մէջ
նեղ։
Վըտի՜տ,
սպիտա՜կ
զանգուածը
իրեն
Փոքրիկ
փոսին
մէջ
դըրին
մեղմօրէն ,
Ու
մենք
քարացա՜ծ
կը
նայէինք
վար ,
Մինչ
հողն
ափերով
իր
վրայ
կ’իյնար
Կրկնելով
իր
հի՜ն
մեներգը
տրտում ,
Ու
մինչ
անձրեւը
կու
լա՜ր
անդադրում…։
Հանգչէ՜,
քո՜յր,
հողի
փոսիդ
մէջ
յաւէտ ,
Հանգչէ՜
թարշամող
ծաղիկներուն
հետ ,
Ու
թիթեռներուն
հետ
սիրախտաւոր ,
Ու
թռչուններուն
հետ
փոքրիկ,
աղուոր ,
Որոնք
մարգի՜ն
մէջ
կը
մեռնին
անհետ…
Հանգչէ՜
թարշամող
ծաղիկներուն
հետ։