ԴՐԱՄԻՆ
ԱՂՕԹՔԸ
Խեղճերուն
Հողագունտիս
կեղեւին
վրայ
տրտմածին
Թափառայած
իմ
ոտքերըս
քալեցին
Եղբայրութեան
տաքուկ
շունչը
փնտռելէն ,
Ու
ամէն
տեղ
իմ
հէգ
աչերըս
լալէ՜ն
Տեսան
փարթամ
մեծատունին
դըրան
քով ,
Աղքատ
մայր
մը,
որ
կը
սպասէր
արցունքով։
Ո՞վ
ես
ուրեմն,
թշուառութեա՜ն
դու
գործի ,
Դըրա՜մ,
որուն
լուռ
ցոլքին
մէջ
կ’արծարծի
Ճակատագի՛րը
տառապող
մարդկութեան։
Ըսէ՛,
քու
կամքդ
պիտի
իշխէ՞
յաւիտեան.
Ու
պատմէ՛
ինձ,
պիտի
ըլլա՞ն
միշտ,
աւա՜ղ ,
Զքե՛զ
լալով
մեռնողները
անսըւա՜ղ։
Մա՜րդն,
առաջին
այն
մարդը
որ
տենչավա՜ր
Պեղեց,
խուզեց
հողին
արգա՛նդը
խաւար.
Ու
չարանենգ
թաքըստոցէդ
դարաւոր՝
Խըլեց
քեզի,
յղկեց,
մաքրեց
փառաւո՜ր ,
Ա՛յդ
մարդը,
վա՜խ,
ժանտ
ցոլքերուդ
մէջ
ժպտուն
Չը
նշմարեց
տխո՜ւր
անկո՛ւմը
Մարդուն։
Տառապանքի,
անյուսութեան
ողբեր
խո՛ւլ ,
Կը
խեղդուին
քար
պատերու
տակ
խարխուլ.
Սովալըլուկ
բի՜ւր
թշուառներ
տրտմօրէն
Իրենց
նիհար
ձեռքերը
քեզ
կ’երկարեն.
Ու
տենդահար
փողոցին
վրայ,
ամէն
դի ,
Քանի՜
փոքրեր
կան
մայրազո՜ւրկ ,
անօթի՜։
Իջի՜ր,
իջի՜ր,
խոնարհօրէն,
մեղմօրէն ,
Իջի՜ր
ոսկի
սանդուխներուդ
մատներէն՝
Թշուառութեան
խշտեակներուն
մէջ
խոնաւ
Ուր
քու
ցոլքե՛րըդ
նըշուլած
չեն
բընա՛ւ.
Ցամքա՜ծ
շիւղեր,
բոլորը
քե՜զ
կը
դառնան.
Իջի՜ր,
իջի՜ր,
անձրեւներու
պէս
գարնան…։
1907
