Տաղ ղարիպի

Է վայրի հաւիկ մի բռնած ու դրած
զինքն ի նեղ զընտան.

Լալով ասէր. -
Զիս հայցեցէք բաժանեալ ընկերացս,
որ չեմ երամս:
Սրտաբեկեալ եմ, միջակոտոր, ճար չունիմ,
ի՞նչ լինիմ գերիս:

Եթէ նուշ ու շաքար խառնեն բերեն
կերակուր զորն ինձ կուտան,
Չուրախանար սիրտս բաժանեալ ընկերացս,
չեմ յիմ երամս:
Սրտաբեկեալ եմ, միջակոտոր:

Եթէ հազար գունզգուն հաւ փետուր կու բերէ
ինձ ղալաթ կուտայ,
Չուրախանար սիրտս բաժանեալ ընկերացս,
չեմ յիմ երամս:
Սրտաբեկեալ եմ…

Խնդրեցի աստուծոյ, որ զիս ազատէ
Այս նեղ զնտանէս եւ տայ ինձ թեւ,
Որ թռչիմ խառնիմ յիմ երամս:
Սրտաբեկեալ եմ…

Յայն ժամ լինիմ զինչ տղայն
Ի մօր գրկին խիստ անուշ ի քուն,
Յայնժամ զարթնուն այս անոյշ քնոյն,
Յայնժամ ուրախացեալ խանդաղատէ:
Սրտաբեկեալ եմ…

Եկա՛յք ինձ վայ տւէ՛ք,
Երգողիս բանիս, Գրիգոր Աբեղիս,
Որ է ղարիպուկ անտէր է այսմ քաղքիս,
Ինչ լինի իմ գերիս, որ չեմ յիմ երամիս:
Սրտաբեկեալ…