Տաղ ղարիպի

Ինձ ումէտ կայր ու կուման վանց քո գալուդ,
Ակն ունէր սիրտս ու մնար քո սուրբ տեսուդ,
Նա բերին թուղթ մի գրած յանկարծ մահու,
Թէ` Ա՛ռ, կարդա՛, եղբա՛յր, ու տես, որ չեմ գալու:

Այս յետին գիրս ու խապարս, որ չեմ գալու,
Ոչ ունիմ ձեռք եւ մատունք գիր գրելու,
Թէ ունիս, դու ճար արա՛, հանի՛ր հոգոյս,
Մահն եկեր, զիս կու տանի յաշխարհ հեռու:

Ա՛յ հոգի, պահ մի յամէ, մարդ կա գալու,
Զինահար տամ քեզ հրեշտակ վասն աստուծոյ.
Ինձ համբեր տուր եւ դադար մէկ գիշերոյ,
Ինձ եղբայր կա, միթէ գայ, խիստ է հեռու:

Այ հոգի՛, յէ՞ր ես խռովեր կամ վասն որո՞յ,
Մի՞թէ հասաւ յականջս քո ձայնն իմ լալոյ,
Որ լնում զաչս ու թափեմ նման գետոյ,
Շատ գանգատ կա իմ սրտիս քեզ ասելոյ:

Սար ու ձոր, ծով ու ցամաք, դարձ ի լալոյ,
Ողբային մարդ ՚ւ անասուն ՚ւ ամէն լեզու,
Խիստ կարօտ եմ, ինձ հասիր վասն աստուծոյ,
Հոգեվար կամ եւ մնամ եղբօր տեսոյ:

Առաջին մարդն էր Ադամ մինչեւ ի Նոյ,
Ի Նոյէ մինչ ի ծնունդն Աբրահամու,
Չէր եղեր քան զիս ողորմ, ոչ լինելոյ,
Կարօտած կամ եւ մնամ եղբօր տեսու:

Թափեցաւ խելքս ի գլխոյս, չունիմ լեզու,
Քաղեցաւ գոյնն երեսէս, աչքս ի լուսոյ.
Թուլացաւ բոլոր մարմինս, զինչ մեռելոյ,
Կու մեռնիմ եւ ճար չունիմ ողջանալոյ:

Լրջացիր անձն իմ ու թափէ զքեզ ի գինոյ,
Թէ հարբած ես, թէ ի քուն, զքեզ զարթո.
Երբ երթայ մարդն ու հասնի դուռն ի մահու,
Ոչ եղբայր օգնէ եղբօր, ոչ հայր որդւոյ:

Ամենօրհնեալ կոյս Մարիամ, մայր աստուծոյ,
Երկրպագեմք քեզ եւ որդոյդ եւ սուրբ հոգոյ.
Զամէն ղարիպ բարեաւ զիւր տունն հասո,
Եւ քեզ ամենքս երկրպագեմք տաճար լուսոյ: