Տաղեր

Անեղանելին Աստուած,
անսկիզբն եւ անճառական,
Անքննին վերին զօրաց
եւ մտաց մեր անհասական,
Երէք բաժանեալ անձամբ,
տէրութիւն է միասնական
Մի կամօք, միով բնութեամբ
էութիւն փառաւորական:

Ի սիրոյ յառաջ բերեալ
գոյացոյց զէակս ամենայն,
Զի սէր է անուն նորա,
զոր ասաց տէր սուրբ Յոհան,
Զերկինս կամար կապեաց,
հրեղէն զօրացն օթարան,
Զարեգակն եդ ի նմա
եւ կարգեաց աստեղաց սահման:

Զերկիրս հաստատեաց բանիւ
ի վերայ ջրոց բազմութեան
Զարդարեաց պէս-պէս ծաղկօք
եւ տնկօք, բուսովք զանազան
Ի ծովէ եհան թռչունս,
որ ի յօդս առ Տէր կարդան,
Կէտք եւ մեծամեծ ձկունք
եւ մանունք առանց թուական:

Եւ չորքոտանիք բազումք
եւ վայրի էրէք եւ գազան,
Եւ ազգի-ազգի վիշապք
եւ սողունք, որ ի սմա զեռան,
Ետես Արարիչն Աստուած
եւ ահա բարի ամենայն,
Վասն որոյ օրհնեաց զնոսա
՚ւ աճելոյ ետուր հրաման:

Եւ ընդ յԱրեւելս տնկեաց
դրախտն յեդեմական,
Իբր զգահոյս արքայի
պաճուճեալ փառօք փափկութեան,
Երկնի եւ երկրի զարդերք
կատարեալ եղեն ի լրման,
Արդ պիտոյ է վայելուչ
թագաւոր սմա եւ իշխան:

Ապա Հայրն երկնաւոր
ընդ Որդւոյ եւ Հոգւոյ ասաց բան.
Արասցուք մարդ բանաւոր
ըստ կերպի մեր նմանութեան,
Իշխեսցէ ձկանց ծովու
եւ թռչնոց երկնից բազմութեան
Եւ բոլոր տիեզերաց`
սողնոց եւ զեռնոց զինչ որ կան:

Եւ առեալ հող ի յերկրէ
կերպացոյց ըստ կերպին նման,
Եւ փչեաց շունչ ի նմա
եւ շնորհեաց հոգի բանական,
Եօթնարփեան շնմրհօք լցոյց
եւ եդ ի դրախտին փափկութեան,
Գործել անդ զգործ Աստուծոյ
եւ պահել նորին պատուիրան:

Իսկ նա ի դրախտէն ելեալ
պատրանօք բանսարկուին խաբման,
Ի ներքոյ մահու անկեալ,
գրաւեաց զբնութիւնս ամենայն,
Կեցեալ եղկելի կենօք,
ի յերկրի յոյժ թշուառական,
Մինչ հոգին էջ ի դժոխս
եւ մարմինն եդաւ գերեզման:

Յաղթեալ ի սիրոյ սրտին
Արարիչ Տէրն վերնական,
Սիրով առաքեաց զորդին,
հաճութեամբ հոգւոյն տիրական,
Զոր սիրով իջեալ յերկնից
եւ էառ մարմին կուսական,
Սիրով միացոյց զմեզ
ընդ բնութեան իւր աստուածական:

Եւ զսէրն տարածեաց յաշխարհս,
որ մարդիկք սիրով վառեցան,
Արծարծին օր ըստ օրէ
հրդեհէ զտիեզերս համայն,
Զի վասն սիրոյ Փրկչին
զաշխարհի սէրն մոռացան,
Թողեալ զընտանիս մարմնոյ,
ի Քրիստոս սիրով միացան:

Ոմանք ի լերինս գնացին,
ի տեսից մարդկան հեռացան,
Ի յայրս եւ ի ծերպս վիմաց
պահօք ՚ւ աղօթիւք ճգնեցան,
Եւ այլք յանապատ շրջեալ
անզգեստ եւ մոլորական,
Զմայլեալ սիրով հոգւոյն
եւ մարմնոցն անհոգացան:

Կէսք փորձ զտանջանաց առին,
կարծրագոյնս չարչարեցան,
Ի հուր եւ ի սուր մաշեալ
՚ւ ի սիրոյն Տեառն ո՛չ հեռացան,
Արբեալ զբաժակ սիրոյ`
սիրով Տեառն խաչակցեցան
Եւ զբռնութիւն չարին
առ ոչինչս համարեցան:

Զի թէ ոք սիրէ զԱստուած
բոլոր սրտիւ լիական,
Նմա ոչ տիրէ բնաւ
տրտմութիւն համաշխարհական,
Թէպէտ չարաչար չարեօք
փորձեսցէ զնա սատանայն,
Ի սէրն Աստուծոյ վառեալ,
նմա դիւր թւի ամենայն:

Սէրն կատարէ բոլոր,
զամենայն զՏեառն պատուիրան,
Աստ գործէ զգործս Աստուծոյ,
անդ հանգչի ընդ նմա յաւիտեան,
Յումեքէ ոչ երկնչի,
չունի նա ահ երկիւղական,
Զի հոգիացեալ է նա,
ոչ գնայ ընդ մարմնոյ զբաղման:

Առաջի թագաւորաց
քարոզէ համարձակաձայն
Եւ ո՛չ ամաչէ ասել,
Ոչինչ է վասն Տեառն անուան:
Ի սպառնալեաց չերկնչի,
թէ հարիւր հազար բռնանան
Եւ ի խրոխտանաց չարեաց
ո՛չ կրէ նա ահ մարմնական:

Զուարթ երեսօք նայի
ի չար դէմսն գազանական
Եւ խոնարհութեամբ խօսի
բանս քաղցր խրատական
Եւ թէ զանազան պարգեւք
եւ բարիք նմա խոստանան,
Նմա գարշելի թվի
զարդարանք երկրի ամենայն:

Նա զխորհուրդն յերկինս ունի
եւ ցանկայ լուսոյն վերնական,
Որոյ ցնծութիւնն անճառ
եւ բարիքն է անանցական,
Սէրն զբազմութիւն մեղաց
ծածկեսցէ զլերանց նման,
Զվերս հոգւոյն բժշկէ
եւ քաւէ զմեղսն զամենայն:

Զհեռացեալքն յԱստուծոյ
ընտանի առնէ նորա տան,
Ընդ յԱստուծոյ միաւորէ,
Սուրբ Հոգւոյն կազմէ օթարան,
Հոգւով զարդարէ զնա,
պսակէ փառօք հայրական,
Վայելէ ուրախութեամբ
եւ հանգչի ի կեանս անվախճան:

Եւ թէ ոք ընդ Աստուծոյ
սէր չունի կատարելական
Ո՛չ սրտէ եւ ո՛չ յանձնէ
եւ ո՛չ ի մտաց ամենայն,
Անբան անասուն է նա
եւ վատթար, քան զվայրի գազան,
Զի ո՛չ ճանաչէ զԱստուած
եւ ո՛չ գործ նորա զանազան:

Այլ մեք սիրեսցուք զԱստուած
ի խորոց սրտէ լիական,
Յամէնայն զօրութիւնէ առաւել,
գեր, քան զամենայն,
Եւ նմա զփառս տացուք
՚ւ անդադար լիցուք օրհնաբան,
Ընդ վերին զորացն երկնից
այժմ եւ միշտ եւ մինչ յաւիտեան: