Տաղեր

Ի բնութենէս բողոք բարձեալ գանգատիմ,
Որ զիս կրկին տենչմամբ ի սէր բորբոքէ,
Ես զզուեալ այսպիսեաց ասեմ, դադարիմ,
Ստիպելով յակամայ ի սէր բորբոքէ:

Յայտնեաց նորաբողբոջ մի ինձ այսպիսի,
Որ էր գերապաճոյճյոյժ զարմանալի,
Լուսատես, հրաշատես, մաքրատես ի մի,
Առ իս ցուցանելով ի սէր բորբոքէ:

Որ տեսեալ իմ զճոխն այն ամենամաքուր,
Զարմանալեօք եղէ խնամանց թափուր,
Աւա~ղ, կենաց իմոց, անցեալ է իզուր,
Յօժարութեամբ կամաց ի սէր բորբոքէ:

Վաշխիւք արդ ճահ է ինձ քաղցրացուցանել,
Զանգութ բարս նորա ընդդէմ համոզել
Ցնծալ, խայտալ նովաւ, ճեմել եւ պարել,
Քաղցր եւ անուշ երգօք ի սէր բորբոքէ:

Աչք իմ տեսանել զայլ ինչ մոռացաւ,
Յորմէ զուարթունս այս ինձ երեւեցաւ,
Յերես նորա նայել բան իւր շատացաւ,
Զգեղովն այնու վառեալ ի սէր բորբոքէ:

Նովաւ փարատիմ զախտն իմ այրած սրտիս,
Նովաւ ուրախանայ անխնդաց հոգիս,
Չունիմ զոք, որ նմա ծանուցանէ զիս,
Դատարկ ունայնութեամբ ի սէր բորբոքէ:

Ինձնէ ողջոյն նմա մատուցանէին,
Ըստ արժանեաց զազնիւն իմ մեծարէին,
Իմ բերանովս գիմ-դա զնա համբուրէին,
Փառաւորեալ զմարդն, ի սէր բորբոքէ:

Սիրտ իմ միշտ ասէ ինձ. Մի' ցանկար գինւոյ,
Որովհետեւ յոժարեալ ես դու սիրոյ,
Սիրէ ՚ւ ողջագուրէ, փառք տուր աստուծոյ.
Մեծաւ ուրախութեամբ ի սէր բորբոքէ:

Է' ապերախտ տեառն Գէորգեան զի ես,
Կարծես դու քո մտօքդ որ աշխարեալ ես,
Զաշխատեալ մեծարելով հոգիդ թաղեալ ես,
Այդ քո մեղքն է, որ զքեզ ի սէր բորբոքէ: