Տաղեր

ՓՈԽ

Բարձրացիր, դըշխոյ, փառաւք յաւրս յիշատակի,
Դուստըր Սիոնի վերնոյ հովուին քո մեծի:

Խրախոյս քեզ տաւնի եհար, ո~վ եկեղեցի,
Ի գբոյ վիրապէն ելեալ մեծ քո առաքեալն:

Այս Գրիգորիոս կապեալ ընդ սէր Յիսուսի,
Որ յաղթեաց ճըգանց երկոց բազմաց վըտանգից:

Կայր եւ անդ մաղթէր զԱստուած ի Խոր Վիրապին
Բարի այց առնել Հայոց մոլորեալ ազգին:

Զկոյսն յարեւմըտից յարոյց աղաւթք հըսկողին,
Ած ի յարեւելս կըցորդ իւրոյ հանդիսին:

Պետրոս եւ Պաւղոս ըզծնունդս հոգեւոր բանին`
Զկոյսըն Հռիփսիմէ ի Հայս փոյթ առաքեցին:

Ճեմս աւրիորդովքն առեալ յարեւելս հասին,
Արեամբ նահատակ եղեն ընդդէմ արքային:

Անդր ի հանդիսէն ձայնէր ի գուբըն ստուերին.
_ Զերկիրս առոգեմ արեամբ սերման քո բանիդ:

Զարթի'ր, զըւարթուն մըշակ, ձըմեռըն բարձաւ,
Քաղցըր տատրակիս բարբառ յերկիր հընչեցաւ:

Արքայս ի կուսէս պարտեալ կորացաւ յերկիր,
Դի'ր ըզծանրութեան ըզլուծ քո ի պարանոցն:

Կա'լ դու զաղուեսունս, ահա այգիս ծաղկեցաւ,
Պըտուղ աղաւթիցդ ինեւ հասեալ խայծեցաւ:

Զհետ աստեղանիշ կուսիցն արեւ ցոլացաւ,
Խաւարըն ջընջեալ բընաւ ի միջոյ բարձաւ:

Լոյսն ի գըրուանէն պայծառ յաշտանակն եդաւ,
Ազգ Հայաստանեայց ի նա հայեալ` ցընծացաւ:

Որ զարքունական պատիւն որպէս մարդ չծանեաւ,
Այժմ անասնեղէն դիմաւք զոտիւքըն փարէր:

Կայր պատկառանաւք ընդդէմ սըրբոյն, աղերսէր,
Բանիւ բարբառել ցանկայր եւ ոչ հասանէր:

Ծունր առ ի խոնարհ կըրկնել նըմա փափագէր
Եւ ձեւն անպատշաճ կամացն ոչ աւժանդակէր:

Զսըրտին տարակոյսն միայն արտասուաւքն յայտնէր
Եւ յախտակցութիւն զվըկայն ինքեան ըստիպէր:

Յայնժամ ըզբազուկսն առ Տէրն իւր տարածանէր
Եւ զարքայն կըրկին ի մարդ դարձեալ փոխարկէր:

Դիւացն որ յռամին սաստեալ հալածէր բանիւ
Եւ զխաղաղաութիւն վերին նոցին շընորհէր:

Աւետարանել ապա նոցին սկըսանէր,
Զվեց դարուն հրաշս ի վաթսուն աւրըս ցուցանէր:

Մեծ ճարտարապետըն սուրբ տաճար յաւրինէր,
Հանգիստ Քրիստոսի ըզսա երագ նորոգէր:

Բանի անպատում է գործ, զոր սա ցուցանէր,
Տեառըն զաւրութեան անաւթ հրաշակերտ լինէր:

Փա~ռք Երրորդութեան հանցուք, որ զայս տնաւրինեաց
Եւ ըզմեզ կոչմամբ սորա առ ինքն ժողովեաց:

Ի խաւարէ ի լոյս սըրբոց մասնակցեաց,
Անդր արքայութեան վերնումն արժանաւորեաց:

Հովուին հետեւել մանկունք անդ մեք փութասցուք,
Յարազուարճ ձայնիւ աւրհնել զԱստուած յաւիտեան: