Պատմութիւն Տանն Արծրունեաց

Եւ զի ժ ազգացն շարք առանց ստութեան կան գրեալ յամենայն մատենադարս՝ յերկրորդն հարկ է մեզ զոճն կանոնել, որ յետ Նոյի եւ անդր ազգացն բաժանմունք յառաջ խաղան, ըստ ցեղից ցեղից ի կարգ անկեալ աշխարհաբաժին ցեղակարգութեամբ. եւ ի մէջ առից, թէ ըստ բազմաշուրթն լեզուացն յետ աշտարակաշինութեանն, յորմէ՛ ցեղէ էառ աճել սերունդք Արծրունեաց տոհմին. եւ զի հաւասարութիւն երից ազգացն, այսինքն որդւոցն Նոյի, կարգաւ կանոնեալ դրոշմեալ կան յոլովից գիրս՝ ոչ է մեզ հարկաւոր զնոյն երկայնաբանութեամբ երկրորդել։

Եւ արդ ըստ Եւսեբեա բազմայեղ յեղանակաց խուզմանցն եւ ըստ Ափրիկանոսի հաւատարմաբանութեանն եւ ըստ Մովսէսի քերթողի՝ նախ ի մէջ առից զորպիսութիւն ազգացն բաժանմանցն գրել։ Եւ անդէն զտարակարծելի գիւտիցն յոյս երկբայութեան՝ յայլոց քննողական աշխատութեանց եդից առ ընթեր թելադրութեամբ. զի անտի եւ անտի ի բաց կացցեն տարակուսական մտածութեանց ծուփս խորհրդոց ի քումմէ հանճարեղ խոհականալիր բանգիտութենէ։ Եւ արդ ունի պատմութիւնս այսպէս։

Նոյ ծնանի երիս որդիս, զԶրուան եւ զՏիտան եւ զՅապիտոսթէ, որ են Սեմ, Քամ եւ Յաբէթ։ Սեմ ծնանի զԵղամ եւ զԱսուր եւ զԱրփաքսաթ եւ զԱրամ եւ զՂուդ։ Ասուր շինէ զՆինոս քաղաք, որ է Նինուէ, որ կոչի առաջին Ասորիք։

Իսկ Նեբրովթ ի Քամա շինէ զԲաբելոն առաջին քաղաք, եւ առաջին թագաւորէ ի վերայ երկրի։ Եւ քանզի էր Բաբելոն վիճակեալ Սեմա՝ եւ բռնազբօսութեամբ Նեբրովթ յինքն գրաւէ, եւ հաստատէ անդ զթագավորութիւնն Եթովպացւոց։ Իսկ Ասուր որդի Սեմա զՆինուէ շինէ առաջին քաղաք Ասորւոց թագաւորութեանն։

Արդ զիա՞րդ յետ բազում ժամանակաց զՆինոս ասեն շինել զՆինուէ, զայրն Շամիրամայ, որ ծնաւ զՆինուաս. յորոց աճմամբ յառաջանայ կարգն եւ գայ հասանէ ի Սենեքերիմ արքայ, առ Եզեկիայիւ Եբրայեցւոցն առաջնորդաւ եւ առ մերովն Հարամայիւ։ Ոչ վարկպարազի, որպէս ինձ թուի, ի ճախ է զանց առնել զխնդրոյս այսորիկ զպատճառն, բովանդակաբար բացայայտել զհաւատարիմն գրել, թէ արդեօք Ասուր, որ զՆինուէ շինեաց, հաւ Նինոսի՞ իցէ ի ծննդոց Սեմայ, ուստի Նեբրովթ, կամ թէ արդեօք ազգն Արծրունեաց Սեմա՞յ սերունդք իցեն, թէ Քամայ ի Նեբրովթայ։ Քանզի որպէս գրեցաւն՝ Ասուր ի Սեմայ շինէ զՆինուէ, եւ Սենեքերիմ պայազատաբար թագաւորէ ի Նինուէ, եւ ասի Ասորոց թագաւոր։ Հաւաստիս այս մեզ Եւսեբիոս Կեսարացի, Յուլիանոս Աղիկառնացի՝ ստուգաբանեն զթագաւորս Ասորոց ի զաւակէ Սեմայ զաճմունս առնել, որպէս ի կանոնեալ սահմանէն իմանալ։ Եւ ունի պատմութիւնն այսպէս. Տիտան բռնացեալ ի վերայ Զրուանայ՝ առնու զԲաբելոն եւ շինէ քաղաք թագաւորութեան իւրոյ անդ, որ էր հինգերորդ Զրուանն Քսիսութրեա։

Իսկ Ասուր երրորդ ի Սեմայ՝ առաջին շինէ զՆինուէ. եւ Նինոս տասներորդ ի Սեմայ եւ ի Քամայ. եւ է Նինուէ իսկապէս վիճակ Սեմայ, եւ Նինոս ի զաւակէ Քամայ ըստ Արիսդոնեա Քաղդէացւոյ եւ ըստ Եւսեբեա Կեսարացւոյ եւ ըստ Մովսէսի Խորենացւոյ եւ ըստ Յուլիանու Աղիկառնացւոյ ստուգաբանի։ Եւ քանզի առեալ էր Կռոնեայ իւր կին զՌեա յազգէ Զրուանայ, եւ յինքն գրաւեալ զթագաւորութիւնն՝ եւ ոչ զոք թուլացուցանէր թագաւորել Զրուանայ, դաշնաւորել երդմամբ՝ մինչեւ որ ի կնոջէն Ըռեա որ ի Զրուանայ զարմիցն էր ծնեալ արու՝ անդէն ի ծննդեանն սատակէր. բայց միայն մանուկ մի Դիոս անուն, զոր գաղտաբար ապրեցոյց մայրն, որպէս յետ բազում ժամանակաց զՄովսէս ի յԵգիպտոս, եւ անտի եւ անդ ոչ ոք զօրէր Զրուանայ թագաւորել. բայց միայն կին մի անուանի Դիոնիսեայ, հարստայեղց վավաշոտ հոմանի բարուք. սա անուանէ զանուն իւր ըստ անուան հաւոյն իւրոյ Սեմայ՝ Սեմիրամ. որ ըստ սիւղաբայիցն ի հայկական լեզուէ Շամիրամ ձայնաւորի։ Առ սա յանգուցեալ Բելեանն Նինոս առնու իւր կնութեան, զի Շեմիրամն ամրանայր ի բնիկ իւրեանց քաղաքին Նինուէ, եւ մտանէ Նինոս ի համար Ասորեստանեայց թագաւորաց ընդ կնոջ իւրոյ Շեմիրամայ. քանզի ոչ էր օրէն թագաւորացն եւ օրինադրացն զկանանց ազգի թիւ ազգաբանութեան շարել, բայց միայն ըստ ժամանակագրութեանն կանոնի, որպէս եւ յԻսրայէլի զԳոթողիայ, եւ յԵգիպտոս զԿղէոպատրեայ դուստր Պտղոմեայ Դիոնիսեայ։ Նա եւս ծանօթագոյն քեզ գրեմ, զՓրկչին մերոյ Տեառն Յիսուսի Քրիստոսի զըստ մարմնոյ ազգաբանութիւնն գրելով Աւետարանիչն Մատթէոս՝ եւ թուէ մի ըստ միոջէ, սկսեալ յԱբրահամէ եւ գայ անցանէ մինչ ի Յովսէփ, եւ լռէ վասն Մարեմայ զազգաբանելն։ Եւ քանզի ոչինչ հաղորդութիւն ունէր Յովսէփ առ ծնունդն Քրիստոսի՝ մտանէ յազգահամարն փոխանակ Մարիամու կնոջ իւրոյ զոր վերագոյնն գրեցի. զի ոչ էր օրէն զկանանց ազգի թիւ ազգաբանութեան շարակարգել։ Նոյն գունակ եւ զՂուկա ազգաբանութիւնն գտցես շարածեալ ի վերջէ յառաջ, եւ ասէր որպէս կարծէր զՅիսուսէ՝ ի Յովսեփայ ի Յակովբայ ի Հեղեայ, եւ ապա մի ըստ միոջէքն։ Այսպէս եւ Շամիրամ կին, ի յազգէն Սեմայ, թագաւորէ Նինոսիւ արամբ իւրով ի վերայ Ասորեստանի պայազատաբար, ընդ վզեալ ի վերայ Նինոսի, որպէս թէ եկեալ պանդխտաբար մտանել ի թագաւորութիւն Շամիրամայ ի Սեմայ։ Յաւել եւ զինչ գրեալն է զվավաշոտ ցանկասիրութեամբ թեւակոխել։ Բայց որպէս բացայայտեցաւ՝ Շամիրամ սեպհականեալ թագաւորէ յազգէ Ասուրա ի Սեմայ Ասորեստանի բնիկ իւրեանց տէրութեանն, եւ պայազատեալ մի ըստ միոջէ մինչ ի Թոնոս Կոնկողեռոս, որ յետ ձը ամի Սենեքերիմ յառաջանայ ի գահ հայրենի իւրոյ թագաւորութեանն մեծաւ զօրութեամբ, եւ առնու զԲաբելոն, եւ շինէ զՏարսոն ի ձեւ Բաբելոնի, գետոյ ընդ մէջ անցանելոյ որպէս խոնարհագոյն մասնաւորաբար գրեմ։ Որ ապա յետ սպանմանն Սենեքերիմայ յորդւոց իւրոց՝ բուռն գնդաւ Ադրամելէք եւ Սանասար գան մտանեն ի լեառն Սիմ, որ յանուն հաւոյն իւրոյ Սեմայ անուանեալ էր լեառնն։ Որպէս եւ պարսկային ձայնին ի Զրուանն անուն զԶարուանդն անուանեն։ Եւ եղեալ նոցա ի Սիմ լերին մինչ ի Տիգրանն Հայկազնեաց։ Բայց քանզի աւերեալ էր զՆինուէ Նաբրովթայ ի բռնանալն ի վերայ Սեմեացն, եւ զԲաբելոն փոխանակ նորա շինեալ՝ ի թագաւորելն Նինոսի առնու զԲաբիլոն եւ շինէ զՆինուէ, եւ փոխէ անդ զթագաւորութիւնն Ասորեստանի։ Դարձեալ քանզի Մեստրիմ ի Քամայ ըստ բաժանման ազգին եւ աշխարհին, շինէ զԵգիպտոս եւ անդ հարստանան ազգապետաբար, եւ առանձին թագաւորեն Ասորեստանեայքն՝ ի կանոնի անդ գտցես զՆինոս եւ զՇամիրամ եւ զԱբրահամ եւ զվեշտասաներորդ հարստութիւն Եգիպտացւոց, եւ ի չորրորդ դպրութեանն Յուլիանու Աղիկառնացւոյ, որպէս եւ ի չորրորդ դպրութեանն Մովսէսի։

Իսկ Նինոս եւ Շամիրամ տիրեն Ասիացւոց եւ Եգիպտացւոց հարկապահանջ հնազանդութեամբ, այլ ոչ զազգին ի բաց բառնալով զպայազատութիւն աշխարհին։ Զայս սակաւուք ի մասնէ գրեցի ճանաչել միայն զազգս։

Եւ արդ քանզի կարգ բանիցս էած զմեզ առ այս խնդիր՝ պարտ է նախ գիտել թէ որո՛վ օրինակաւ Քաղդէացւոցն մատենագրութիւնք զթիւ նահապետացն տասամբք համարին թուով ըստ աստուածահրաման գրոցս, իսկ զանուանս նոցա այլափոխ ասելով զատանին։ Նոյնպէս եւ զպայման ժամանակացն յանբաւ բիւրս ամաց ձգեն, որ ոչ եւ ըստ միոյ յեղանակի հաւաստանայ առ ի ցուցումն, ոչ արեգական բերմամբ ի նոյն կէտ ամսոց եւ աւուրց եւ ըստ չորից փոխմանց առ ի յեղումն ժամանակի տարւոյն, այլ եւ ոչ ըստ լուսնական լրութեանն եւ սուզականութեան։ Քանզի թէպէտ եւ անվաւեր ի նոցանէ գրեցեալքն ասացան՝ այլ բազում ինչ եւ առ ճշմարիտն ստուերաբանեն, եւ նախ նոքա եղեն գտակք գրոց, թէ եւ Յոյնք համարին Պտղոմէիւ պարծիլ՝ երբեմն ի հաւաքումն միահամուռն մատենից ազգաց ազգաց, եւ յեղուլ ի լեզու յոյն. այլ այսոքիկ փոյթք յօժարութեան առ ի յայլոց ասացելոց նախագունից տեղեկութիւն, եւ ոչ ինքեամբ եւ կամ նովաւ գտանել զհնարս գիւտի գրոց, թէպէտ եւ յառաջ քան զնա, այլ ոչ թէ եւ քան զԲաբելացւոցն իրս, զոր ոչ միայն Յոյնք՝ այլ եւ այլ ազգք ոչ երեւին այսուիկ նախկինք. քանզի Յունաց հուսկ երբեմն յետոյ գտաւ գիր ի Կադմեա յումեմնէ Փիւնիկեցւոյ։ Եւ զի առ այսոսիկ փոյթ եղեւ մեզ քննասիրութեամբ լինել հասու եւ ոչ զանց առնել՝ աստանօր պարտ է սակաւիկ մի յապաղումն տալ պատմութեանս. զի եւ աստուածատուր ասացելովքն թեւակոխեսցուք յարտաքնոցն վէպս, եւ ապա յառաջիկայիցն եկեսցուք տեսութիւն։

Տնկեաց, ասէ, Աստուած զդրախտն յԵդեմ ընդ արեւելս. այսինքն յերկրի յարեւելս, զորոյ չունի բան ասել անդր եւս քան զնա յարեւելս ունել բնակութիւն մարդկան. որով իցէ ասել արեւմտական զդրախտն կամ ի միջոցի ուրեք. եւ զանբաւութիւն մեծութեանն յայտ առնէ սաստկութիւն յորդահոս աղբերն, որ արբուցանելով զդրախտն ընկղմի ընդ երկրաւ, եւ չորեքվտակեան անյաղթ եւ զօրաւոր գետովք ելանէ յաներեւելոյն յերեւելի աշխարհս։ Իսկ զգերազանցութիւն գեղեցկութեանն ո¯ր բերան բաւեսցէ ասել բան մարդկային, միանգամայն եւ զաստուածագործ տնկոցն հեշտալի տեսութիւն. եւ անհասական իմն շնորհիւ փառօք եւ պատուով պսակեալ զմարդն իշխանական ճոխութեամբ՝ վայելեցուցանէ դրախտին, տալով նմա բազմամեայ կենաց սահման իբրեւ զմի օր, ոչ պիտոյացեալ եկամուտ լուսոյ, որով նսեմասցի առ ի հասանել երեկոյին, ոչ ապաժամանութիւն արեգական առ ի մերժել զմութ գիշերի լուսազգեստ ստեղծուածոյն, որ յետ առաջնոցն կարգի եւ դասու՝ զերկրորդն փոխանորդեցաւ վիճակ, ոչ կերակուր հոսանուտ առ ի լրութիւն տարաբարձ ունակութեանց անապականին, որ դոյզն ինչ փոքրագոյն քան զհրեշտակս գոլ. եւ զի ասէ՝ գործել եւ պահել՝ ոչ իբր ի լիութիւն ամենակատար դրախտին կամ պահպանութիւն ի վնասակարաց, այլ ահա գործել զարդարութիւն եւ պահել զպատուերն ասացեալ նմա. զի սակաւաջան նպաստաւորութեամբն իբրեւ ընծայաբեր արար լինելով, եւ այնր աղագաւ յեւս բարձրագոյնսն ձգեսցի ըստ ասացելումն՝ ի սակաւուն հաւատարիմ լինելով՝ ոչ այնմ եւ եթ տիրեսցէ տնկոյն, այլ եւ բազմերջանիկ երկնայնոցն հասցէ կենաց։

Իսկ նա ի հրապոյրս ապստամբ վիշապին ելեալ, որ բազմախարդախ չարութեամբն եհեղ առատութեամբ զդառնութիւն խրատոյն յունկն կնոջն անզգամի։ Որով ընթադրեալ զսիրողական երախտիս Արարչին, միանգամայն եւ զպատուէրն՝ առ սպանօղն հատուածեցաւ, զոր ի դէպ է այժմ ասել նենգաւոր գոլ եւ անմիտ. ոչ շատացաւ ինքեան ծնելութեամբն առ ի զմայլումն հրաժարել ի կերակրոյ, այլ եւ աստուածականն ցանկացաւ փառաց, կորզել ապարասանութեամբ յինքեան եւ զպատիւ Արարչին, որով փորձիւ եւ հրապուրիչն նորա բանսարկուն ախտացաւ։ Այլ եւ նախապատիւ եւս քան զայրն յաստուածականին լինել կնոջն նախայարձակ ճաշակմամբն։ Աւա¯ղ խարդախագունին այնորիկ խորհրդոյ եւ յիմարական մտաբերութեանն, որով անգիտացեալ զհողանիւթեայ իւր զանգուած՝ յահաւորէն Աստուծոյ եւ յարարչէն խորհեցաւ թիկունս դարձուցանել, որ ամենատես ակնարկութեամբ ստորիջեալ ի խնդիր կորուսելոյն հեզագնաց գարշապարօք՝ ընդելականս նմա գուշակէր գալուստ, ընտանեգոյնս եւս ձայնիւ կոչելով՝ ու¯ր ես Ադամ, աւաղականս նմա գորովալիր զանկումնն, թերեւս ինքեամբ իսկ զօգտակարօքն տածիցի։

Իսկ նա անդէն եւ անդ հերքեալ ապաժաման առ ուղղակի տեսութիւն մեղանաց՝ առ Աստուած վերաբերէ զպատճառն, ասէ՝ կինս զոր ետուր ընդ իս, սա ետ ինձ ի ծառոյ անտի եւ կերայ. եւ թէ Ադամ առ նմանն իւր եւ օգնական զայսոսիկ՝ զի՞նչ ի դէպ իցէ կնոջն անմեղադրելի գոլ՝ օձին պատճառել, որ եւս վատթարագոյն քան զանասունն լինիցի։ Ուստի եւ ըստ կարգի մեղանացն՝ եւ դժուարինք անիծիցն հետեւին, նախ օձին եւ ապա կնոջն։ Իսկ եթէ մշակն մեղաց եւ անդրանիկն ամենայն չարեաց, որ ի յօձն բունեալ ոչ անիծաւ, որպիսիս ուսուցանէ վնասապարտութիւն օձին առ ի պատժականութեանն գտանել պարտաւորութիւն, որ ոչ յընքենէ միայն, այլ մանաւանդ ի գտողէն չարեաց։ Առ որս ասեմք՝ եթէ ըստ ամենայն յեղանակի անբոյժն ի բարւոյ, ո՛չ մի ինչ ո՛չ ունի մասն ազնիւ՝ թէ ասիցէ ոք անիծիւք ի բաց բառնալ. նա եւ կենդանականն որ ի նմա՝ ոչ ի բարի ինչ, այլ զի անհրաժեշտ չարին կալով անմահականս չարչարեսցի։ Զոր բան եւ վասն օձին սքանչելապէս ուսուցանէ Փիլոն Աղէքսանդրացի՝ յառաջ քան զդրժանացն դիպուածս՝ յոլովութիւն իմաստից ունել ամենայն շնչականաց. այլ եւ մարդոյն եւս յստակագոյնս տեսանել զիւրաքանչիւրոցն ի նոցանէ մտածութիւն. յետուստ երբեմն գտանէր ի ձեռն անիծիցն իմացեալք երկոքին. մասնաւոր ինչ մարգարէական ոգւով եղելում ի մարդն օժնդակ խորհրդածութեան արծարծել անդրէն ի ձեռն ապաշաւանացն զվրիպանացն կորուստ. ըստ այսմիկ եւ այլոց կենդանեացն զգայականօքն եւ թէ ունայնացելովք առ ի դոյզն ինչ զգուշաւորականս։

Եւ եհան արձակեաց զնա Տէր Աստուած ի դրախտէն փափկութեան՝ գործել զերկիր ուստի առաւ։ Եւ ապա զի՞նչ առ այսոսիկ առցուք ի մէջ զողբերգութեան բերումն ի հառաչանս, որով զաստուածերանն լքեալ զերկիր՝ զախտականս զայս եւ տաժանելիս փոխանորդեաց վիճակ, անբժշկական եւ ողորմելի յեղափոխմամբ. ըստ պատկերին Աստուծոյ ստուերացեալ բարձրացեալն՝ նուաստացաւ, անմահից կենաց հաղորդն՝ ի ձեռն անիծիցն հողացաւ, ի տէրութիւն կարգեալն՝ բազմադիմի չարիւք վարատեալ, եւ ծառայ ախտից եղեւ, ինքեան եւ որոց յետ իւր թողլով ժառանգութիւնս որդւոց կեանս վշտագինս հանդերձ մահուամբ, եւ ծննդականութիւնս տրտմութեամբ։ Զոր պարտ էր աստանօր յոլովագունիւք ոմամբք աւաղականօք ընդ ողբակիցս՝ եւ զմարգարէականն առնուլ ի ձայնարկութիւն, «մարդ ի պատուի էր եւ ոչ իմացաւ, հաւասարեաց անասնոց անբանից եւ նմանեաց նոցաե։

Յետ այսորիկ եմուտ Ադամ առ Եւա կին իւր, եւ յղացաւ եւ ծնաւ զԿայէն, եւ ասէ զնա Ստացուած, թէ եւ Աստուծով՝ այլ ոչ արժանաժառանգ. եւ յաւել ծնանել զեղբայրն նորա զՀաբէլ. եւ կանխածան իմն ոգւովն Աստուծոյ ասէ զնա գոլ որդիս, զի զմահուն սպառնացեալ հօրն պատուհաս՝ աչօք իւրովք տեսցէ, եւ զինքն կերպագրեալ յորդին իւր սպանեալ ի Կայենէ։ Իսկ ասելն՝ ամենայն որ սպանանէ զԿայէն՝ եօթն վրէժս լուծցէ, եօ՞թն արդեօք իցեն մեղանացն պարտիք, եթէ ըստ յաւելուածոյ սաստից իմասցին ասացեալքն Աստուծոյ, որ ի բնաւին արդարադատութիւն բնաւորեալ՝ եւ ողորմութեանն ընդ նմին լինիցի լծակից. եւ զայսոսիկ թէ բարիոք ումեք թուեսցի տեսցուք. զի եւ եօթամբք իսկ շարագրեալ չարիւք ժանդացաւ վիրագն այն ի վնաս, թէ եւ միատեսակ երեւեսցի.

Նախ առաջին՝ զի յետ աւուրց ինչ, իբր անագան իմն այլ ո՛չ նախապատիւ եւ կարեւոր. եւ զայն արատաւոր, այլ ոչ անարատ՝ երեւի յասացելոցն՝ եթէ ուղիղ մատուցանես եւ ուղիղ ոչ բաժանես՝ մեղար։ Դարձեալ եւ յընդիմակէն՝ ած եւ Աբէլ ի յանդրանկացն եւ ի պարարտիցն։

Երկրորդ՝ չարասէր եւ աներկիւղ նախանձուցն բարք, եթէ ընդէ՞ր ոչ եւ նորայն ըստ նմին օրինակի եղեւ արատաձգեալ յԱստուծոյ։

Երրորդ՝ խժաբար նենգութիւնն, զոր անփրկանակ ի ծնօղացն մեկուսի տարեալ սպան տարապարտ։

Չորրորդ՝ զի զեղբայր եւ ոչ զօտար ոք, զոր ոչ երկիւղն Աստուծոյ եւ ոչ գութ բնութեան մեղկացոյց լքմամբ զձեռս արիւնարբու գազանին։

Հինգերորդ՝ զի զծնօղսն անհնարին դառնութեամբ նոր սգովն ելից։

Վեցերորդ՝ զի խաւարաւ չարեացն պատրուակեալ զոգին, մինչեւ զԱստուած եւս անգէտ կարծելով՝ լրբենի երեսօք պատասխանէր, հարցեալ ցնա «ո՞ւր է Աբէլ եղբայր քոե՝ ասէ «չգիտեմ, միթէ պահապա՞ն իցեմ եղբօրն իմոյե։

Եօթներորդ՝ զի զվարկ փոխարինին լուեալ ի Տեառնէ՝ ոչ զարհուրեցաւ վերադարձիլ արտասուօք ի ջնջումն մեղացն. այլ եւ զվճիռ պատուհասին իւրովն կնքէր բերանով. եւ ելեալ յերեսացն Տեառն՝ սնոտի տաժանմամբ շինէր քաղաք, չհամարեալն յազգս զղջալից եւ արդարաքարոզ նահապետացն։

Եւ լեալ Ադամ ամաց մլ ծնաւ զՍէթ, որ ի նախկին բարբառոյ անտի թարգմանի Արբումն։ Զոր Փիլոն Աղէքսանդրացի փիլիսոփոս եւ վարդապետ հնոյն՝ Ջրարբի ասէ, թերեւս զսննդականութեան եւ զաճողական բազմամարդութեանն պատճառ նշանակեալ յառաջատես հայրն. քանզի էին Ադամայ եւ այլ ուստերք եւ դստերք բազումք, այլ ոչ արժանաժառանգք պայազատութեան աշխարհահայր լինելոյ. զի սմա եւ եթ յաւելու ասել, եթէ ծնաւ ըստ կերպարանաց իւրոց, եւ ըստ պատկերի իւրոյ։ Եւ դարձեալ՝ եթէ յարոյց ինձ Աստուած զաւակ այլ՝ փոխանակ Հաբէլի զոր սպան Կայէն։

Եւ Սէթ լեալ ամաց մե ծնանի զԵնովս. նա յուսացաւ կոչել զանուն Աստուծոյ։ Եւ որո՞վ օրինակաւ թեւացեալ քաջալերեցաւ առ այս. զի եւ ի հօրէ իւրմէ ուսաւ՝ որդւոյն Սէթայ որդիս Աստուծոյ կոչիլ. որում պատուէր տուաւ չխառնակել յանիծեալ զաւակն Կայէնի. այսոքիւք ծանուցեալ զպատիւ խնամոցն Աստուծոյ՝ եւս յորդորագոյնս յուսացաւ կոչել այցելու ինքեան զԱստուած

Ենովս լեալ ամաց ճղ ծնաւ զԿայիանան։ Կայիանան լեալ ամաց ճհ ծնաւ զՄաղաղայէլ։ Եւ ի սորա հարիւր եւ երեսուն եւ հինգերորդ ամին վախճանեցաւ նախահայրն Ադամ, կեցեալ ամս ջլ. վասն որոյ զերկայնութիւն կենաց տալով նահապետացն Աստուծոյ՝ յանդիման դրախտին բնակեցուցանէր, ուսուցանելով՝ ի ձեռն ապաշաւանաց ի նոյն վերադարձիլ կեանս. եւ ոչ նոցա միայն՝ այլ եւ ընդհանուր մարդկութեան լինել օրինակ արդարութեան եւ ժուժկալութեան. մտօք սրտի գիտել զերկիւղն Աստուծոյ, կարգել եւ օրէնս բնութեան ի մարդիկ. զի զոր անձանց՝ զնոյն եւ այլոց գիտասցեն հրաժարել ի զօշոտութենէն, որ առաջնոյ անկմանն եղեւ պատճառս, որ կարծիւք յիմարութեան աստուածանալ կամեցաւ։ Եւ զի զսրբոցն իսկ ասացից բանս. եթէ զիարդ ամենեքեան սուրբքն որպէս ժառանգութիւն իմն հայրենի ընկալեալ այնպէս պատահեսցին հարք որդւոց աւանդելով զպահոցն պէտս. ուստի եւ մեզ կարգաւորութիւն փոփոխմանց պահեցաւ ստացուածս այս։ Եւ այլովք եւս յոլովիւք բազումս է ասել վասն աշխարհալից նահապետացն։ Այլ այժմիկ ի կարգ բանին երթիցուք։

Մաղաղիէլ լեալ ամաց ճկե–ից ծնանի զՅարէդ։ Յարէդ լեալ ամաց ճկբ ծնանի զՅենովք, որ զծայրագոյն շնորհացն Աստուծոյ առեալ պարգեւս՝ կենդանւոյն ի կարգս անմահիցն փոխանորդեաց վերագրիլ, որ եւ յառաջ քան զփոխիլն ծանոյց զհամաջինջ բարկութիւն Աստուծոյ խոտորեալ ազգին եւ որդւոցն անհնազանդից, որ ոչ առին ի միտ լսել զպատուէր սրբոց նախահարցն։ Զոր վկայէ ոմն ի սրբոցն, թէ Մարգարէացաւ ութերորդն յԱդամայ Ենովք եւ ասէ, «Ահաւասիկ եկն Տէր բիւրովք հրեշտակօք առնել դատաստան ըստ ամենայնի, եւ յանդիմանել զամենայն ամբարիշտս վասն գործոց իւրեանց զոր ամբարշտեցանե։ Աստանօր եւ զհայհոյական բարսն նշանակէ, եւ վասն ամենայն խիստ բանից զոր խօսեցան զնմանէ մեղաւորք եւ ամբարիշտք։ Եւ զի զթիւ եօթներորդիս յաւելուածով ասաց ութս լինել՝ թուի ինձ թէ եւ զարդարն Հաբէլ ի սոյն շարակարգի կարգեալ համարեցաւ. իսկ եթէ ընդէ՞ր ոչ ի ծննդաբանութեան՝ վասն զի ոչ իսկ ունէր զաւակ Հաբէլ։

Արդ Ենովք լեալ ամաց ճկե ծնանի զՄաթուսաղայ, եւ կեցեալ առ նովաւ ամս մ՝ փոխեցաւ յանմահութիւն յամին լգ Ղամէքայ։

Մաթուսաղայ լեալ ամաց ճկե ծնանի զՂամէք։ Ղամէք լեալ ամաց ճձը ծնանի զՆոյ, եւ կեցեալ առ նովաւ ամս շկե, մինչեւ ի հանդերձել տապանին։ Նոյ էր ամաց շ, յորժամ առ հրաման որդւոքն կազմել զտապանն։

Աստանօր լաւագոյնս իմն աստուածայինն Մովսէս գրէ ի բերանոյ Աստուծոյ զյաճախութիւն ամբաստանութեան ամբարշտելոցն, ըստ իւրաքանչիւրոցն եւ զվնասն նշանակելով։ Քանզի տեսեալ, ասէ, որդւոցն Աստուծոյ զդստերսն մարդկան զի գեղեցիկ էին՝ առին իւրեանց կանայս յամենեցունց զոր ընտրեցին։ Որոց տուաւ պատուէր՝ հեռանալ յայնցանէ. որով զեղծագործ ապականութիւն նոցա յայտ առնէ, յուսակորոյս յայնմանէ, որ զպատիւ սիրոյ եցոյց ի նոսա՝ որդիս իւր ասելով, այսր անդր կորզեալ զկարգ բնութեան առ ի յընդդէմս հրամանին Աստուծոյ դիմագրաւեալք, միանգամայն եւ զերկիր զազրացեալ ի բազմադէմ չարեացն գործելոցն ի նմա։ Քանզի ասէ՝ բազմացան չարիք մարդկան ի վերայ երկրի, եւ ամենայն ոք խորհէր ի սրտի իւրում խնամով ի չարիս։ Եւ դարձեալ՝ ետես Տէր Աստուած զերկիր եւ էր ապականեալ. զի ապականեաց ամենայն մարմին զճանապարհս իւր ի վերայ երկրի. ոչ եւս զբանականաց բերելով խորհուրդս, այլ իբրեւ երամակք վայրենիք վայրայածեալք անկարգութեամբ եւ պէս պէս անառակութեամբք, ի յաղթանդամութիւն ապաստանեալք, եւ ապարասանք հպարտացեալք ի զօրութիւն բազկի. բնաւ եւ ոչ մի ինչ փոյթ ունելով ի դիպաւորագոյնսն առաւել քան թէ ի վատթարագոյնսն։

Եւ ստրջացաւ Աստուած քանզի արար զմարդն։

Եւ մտախորհ եղեւ ի սրտի իւրում, այն որ յստակագոյնս գիտէ եւ տեսանէ զամենայն, յառաջ քան զլինել իւրեանց. այլ ի մարդկապէս բարբառոյ աստի ցուցանէ ի հրաժարականն ի սպառ վախճան։ Որով ետ հրաման արդարոյն կազմել զտապանն ի գուշակումն անօրինաց կորստեանն։

Լո՛ւր եւ զարմացի՛ր եւ աստանօր եւս առաւել, եթէ զիա՞րդ ողորմութիւն բարերարին՝ արդարադատ բարկութեաննյաղթէր, որ առ ժամեայ սպառնացեալ պատուհասիւն ի հարիւրամեայ ձգէր ժամանակս ներողութեամբ։ Այլ եւ տեսութիւնք եւս յայնս սաստկագինք եւ նորանշանք. զոր եւ սուրբքն ասեն, եթէ ձայն դակուացն եւ բախումն խմբիցն առ ի հեղուսել զփայտսն՝ այնպէս իբրեւ յորոտման ամպոյ յամենեցունց հնչէր լսելիս, ի մօտաւորս եւ ի հեռաւորս, առ ի յերկիւղ եւ ի զգուշութիւն անզգամ ազգին, թերեւս դարձցին եւ կեցցեն. իբր ոչ անգիտանալով Աստուծոյ գառ ի նոսայսն լինելոյ, այլ բնաւորեալն բարի անփոփոխ բնութեամբ մնալով ամենայնիւ՝ առ ի չարասէրն զուղիղ հատուցումնն յապաղէր. զոր եւ այլուր ասէ՝ կենդանի եմ ես Տէր Տէր, զի ոչ կամիմ զմահ մեղաւորի, որպէս դառնալ ի չար ճանապարհէն եւ կեալ։

Իսկ ոմանք ասեն ի Ղաւոդիկեայ Փռիւգացւոց շինեալ տապանին, որ յերից մասանց երկրի՝ Ասիական կոչի կողմ. եւ յոյժ անհաւաստի են ասացեալքն. քանզի սուրբ նահապետացն տասանց բնաւ ոչ երբէք ումեք երեւի ասել ի մէջերկրայս ունել բնակութիւն։ Այլ ի հրամանէ Աստուծոյ յանդիման դրախտին բնակելով պահօք ապաշխարութեան սգացեալ եղեն, ողբալով զվրիպումն առաջին կենացն, ամենայնիւ հրաժարեալ ի մարմնականաց, հոգիազարդ մարգարէութեամբ ժուժկալեալք ի մսոյ եւ ի գինւոյ։ Յետ ջրհեղեղին հրամայեալ՝ կերիջիք միս իբրեւ զբանջար խոտոյ. յետ ջրհեղեղին արբ գինի Նոյ, վասն որոյ եւ անփորձ իրացն եղելոյ՝ արբեալ եղեւ։ Եւ որք ոչ այսոցիկ նման՝ լուան ի Տեառնէ՝ մի մնասցէ ոգի իմ ի մարդկանդ յայդմիկ յաւիտեան, վասն լինելոյ դոցա մարմին. այսինքն մարմնասէրք եւ ոչ հոգիասէրք։ Եւ նահապետացն արդարոցն անդէն եւ ի նոյն կալով՝ անդ եւ վախճանեցան, անդ եւ տապանն շինեալ եղեւ եւ անհնարին չարեացն զեղեալ ի վերայ երկրի. եւ ի բողոքել արդարոյն յետ ճ ամի՝ ապա հրաման միայնոյ եւ ահաւորին Աստուծոյ ասէ. «մուտ ի տապանն դու եւ որդիք քո եւ կանայք որդւոց քոց. զի ահա եւս եօթն օր՝ եւ ածից ջրհեղեղ ջուրց ի վերայ երկրի՝ սատակել զամենայն, յորում է շունչ կենդանիե. - յայտ առնելով ի թիւ եօթանցն այլ եւս ներողութիւն։

Ո¯վ անծախելի բարերարութեանն Աստուծոյ. ո¯վ անհատական մարդասիրութեանն, որ եւ դեռ եւս խնայել ասի յանզգացեալսն։

Եւ յաւուր յայնմիկ եմուտ ի տապանն Նոյ եւ որդիք իւր, կին Նոյի եւ կանայք որդւոց նորա ընդ նմա։

Իսկ ոմանք ի պատմագրաց ասեն, թէ եւ դուստր Նոյի եւ ճարտարապետ նաւին կնաւ եւ որդւովք եւ կարեւոր բարեկամօք. որ եւ ինձ հաւանականք այսոքիկ թուին. քանզի յետ ջրհեղեղին ոչ երեւի լինել դարձեալ որդիս նահապետին. իսկ աշխարհն վերին Հնդկաց ասի լինել դստեր նորա։ Զոր Եւսեբի Կեսարացի ասէ՝ ի սովորութենէ մինչեւ ցայսօր կին մարդ թագաւորէ ի վերայ աշխարհին Հնդկաց։ Այլ եւ վասն գործակցաց տապանին դիպողագոյնս է ասել. եթէ հաւանեալք արդարոյն եւ ապաւինեալք ի նա՝ յուսացան ի բան նորա, ծառայել երկիւղիւ հրամայելոցն ի նմանէ՝ զի՞նչ անհաւատ թուի եւ ի փրկութենէն ընդ նմին վայելել. որ եւ զՌահաբ պոռնիկն առ ժամեայ բարեմտութեամբն յերիքովական բարկութենէն ապրեցոյց իւրովք ազգականօքն, եւ զԳաբաւոնացիսն ի Քանանացւոցն սատակմանէ։ Այնքան խնամոցն արժանի՝ զի եւ զվրէժ արեան նոցա առնուլ ի տանէն Սաւուղայ։ Եւ զի ասէ գիր՝ ոգիք իբրեւ ութ՝ երկբայականս իմն եւ զայն. առ որս ասեմք, եթէ նոցա տուաւ հրամանն այն. այլ թէ ի ձեռն նոցա եւ այլք եղեն փրկեալք։ Նա եւ յութիցն մտելոց ի տապանն ոչ ամենեքին ընտիրք երեւեցան, այլ ի ձեռն արդարոյն եւ նուազունքն ապրեցան։

Իսկ Փիլոն ասէ՝ զոսկերսն Ադամայ, ի պատիւ խնամոց, իբրեւ հօր հասարակաց՝ առեալ Սէմայ եդ ի տապանի անդ. զոր յետ սակաւու միոյ երկրորդեցից զառ ի նմանէսն։

Եւ փակեաց Տէր Աստուած արտաքոյ նորա, ասէ, զտապանն։

Ո¯վ ահագնասաստ բարկութեան հրաման նորին օրհասին. ո¯վ ահեղական ձայնիցն եւ սասանման հաստատութեան երկնի եւ երկրի։ Զի թէ միոյ փայլատակման ընթացք եւ ճայթումն ամպոց բաւական է պակուցանել քաղել զուշեղութիւն ոգւոց, զի՞նչ ինչ յայնժամ կրէին ոգիք մնացելոցն յերկրի, ի սահանաբաց եւ յանդնդաքակ վրդովմանցն հոսելոց, նախ քան զջրհեղեղ ջուրց սատակումնն։ Որով պատառեցան ամենայն աղբերք անդնդոց, եւ սահանք երկնից բացան անընդմիջաբար երկրի եւ երկնային ծովուն լինել, եւ համատարած ջրովն զրաւ առնել համօրէն ամենայն շնչաւոր կենդանեաց՝ զտարի մի ողջոյն մնալ յապականութեան երկրի. եւ յետ կատարման աստուածային հրամանին՝ ի ծփական ջուրցն բերեալ տապանն յարեւելեայն ի միջոց աշխարհի՝ հանգեաւ ի լերինս Կորդուաց, եւ նահապետն ողջակէզս գոհութեան Աստուծոյ մատուցանէր. եւ խոստացեալ պատարագընկալին՝ ոչ եւս զնոյն հատուցանել մարդկան, ուխտ յաւիտենական հաստատեալ՝ զաղեղն իմ եդից յամպս, որ է ծիածանդ, զոր ոմանք հուր մեկնեալ յամպոյ ասացին, եւ որդիք տարրապաշտիցն՝ գօտի Արամազդայ։ Իսկ եթէ Բէլ հրամանատու Արամազդայ իցէ՝ զիա՞րդ իցէ, զի Արամազդ ի գօտոյ իւրմէ խաշիցի հրամանաւ Բէլայ. զոր մեք ոչ յաւելցուք այժմ յառասպելս նոցա յամել, այլ եւ ոչ հուր մեկնեալ յամպոյ, ապա թէ ոչ՝ հարկ էր եւ ի գիշերի երեւել. այլ է արդարեւ նշոյլք արեգական, սեռն օդով ծածկեալ ի վերայ խիտ եւ խոծ ամպոց խոնաւագունից, զոր ի սկզբանց ոչ եղեալ՝ Նոյիւ ասի լինել։

Եւ յետ այնորիկ ի բազմանալ որդւոց մարդկան՝ յերիս մասունս եւ զերկիր բաժանեալ, ըստ ասացելում Հերոտոդեայն, զոր ասէ մի ըստ միոջէ մեծն Եպիփանոս։ Այլ եւ զՓիլոնեայսն ասացաք երկրորդել զառն քաջի եւ զյոյժ հմտագունի իմաստասիրութեան, որ յետոյ եւ հետեւող սուրբ առաքելոցն եղեալ բազում ուսմունս ի հնոց հրէականաց նպաստաւորեաց եկեղեցւոյ գեղեցիկ օրինակօք, որպէս ուսուցանէ գիրք Եւսեբի Կեսարացւոյ։ Զոր ի մեկնութեան Եբրայականացն անուանց ասէ Փիլոն, զոսկերսն Ադամայ բարձեալ Սէմայ գրաստու՝ տարաւ յերկիր ժառանգութեան իւրոյ, եւ հասեալ ի տեղի ապառաժ քուաւոր՝ անդէն զետեղէր եւ զգրաստն։ Աստ դիպուածոցն եղելոց եւ զանունն ասացեալ՝ տեղի մսրոյ, զոր բարբառն եբրայական իբր ծեքելով իմն զբանն՝ թուեցուցանէ իմն ասելով Աւաւրշըլիմ, այսինքն Երուսաղէմ, որ նոյն ինքն թարգմանի՝ մսուրս կատարեցաւ։

Իսկ տեղի շիրմին յորում նախահօրն եդան ոսկերք՝ կատարման եւ կառափման, որ նոյն ինքն է գագաթն եւ Գողգոթայ ըստ եբրայականին, երկակի անուամբ. զոր յափշտակեալ ի Սէմայ որդւոցն Քամայ՝ շինեցաւ քաղաք նովիմբ անուամբ. վասն որոյ եւ աստուածայնոցն առ Մովսէսիւ հրամայեալ՝ առնուլ վրէժխնդրութեամբ ազգացն Քանանացւոց զառ ի նահապետէն կարգեալ սահման. զոր եւ Դաւիթ գոհաբանէ, յիշեաց յաւիտենից զուխտ իւր եւ զբանն զոր պատուիրեաց՝ մինչեւ ի հազար ամ։ Եւ յետ սակաւու միոյ ասէ, «ձեզ տաց զերկիրն Քանանու զվիճակ ժառանգութեան ձերոյե. քանզի Քամայ տուաւ ի հօրէն Եգիպտոս եւ Լիբէաստան եւ մինչեւ յարեւմուտս հարաւոյ։ Եւ Յաբէթի Եւրոպն ամենայն յԱմման լեռնէ մինչեւ ի մուտս հիւսիսոյ։ Իսկ Սէմայ՝ Ասորեստանեայքն համօրէն լայնութեամբ մինչեւ ի կողմանս արեւելից։

Եւ եկաց Նոյ յետ ջրհեղեղին առ որդւովքն ամս յծ մինչեւ ի հգ ամն Եբերայ, զկամս Աստուծոյ եւ զօրէնս բնութեան ցուցանել ազգաց եկելոց որ յետ իւր։ Զոր մեք սակաւուք այժմ յիշատակեալ զազգաբանութիւն բնաւին մարդկութեան ի նահապետացն առաջնոցն. եւ մանաւանդ զի հարկ փութոյ եղեւ մեզ գիտել զպայազատութիւնս երանաց տիրեցելոց մեր աշխարհի եւ որ յառաջ քան զնոսա թագաւորք Ասորեստանեայց, որդի ի հօրէ առեալ մինչեւ ի Սենեքարիմ արքայ, որ առ Եզեկիայիւ Երուսաղէմի արքայիւ եղեալ ազգապետ տանս Արծրունի։ Եւ են ի թուել մինչեւ ցայս վայր այսոքիկ. Ադամ, Սէթ, Ենովս, Կայիանան, Մաղաղայէլ, Յարէդ, Ենովք, Մաթուսաղայ, Ղամէք, Նոյ, Քամ, Քուշ, Նեբրովթ որս եւ Բէլ։ Եւ առ այսոսիկ այժմ բաւականապէս ասացաւ։