Պատմութիւն Տանն Արծրունեաց

Զկնի այսորիկ յաջորդէ զաթոռ իշխանութեանն Գագիկ եղբայր Աշոտոյ, ըստ նմանութեան երկուց ակնավճիտ աղբերց մերձակայից, յորոց մի ոմն նուազեալ՝ միւսն եւս յաւէտ ի վեր զբղխումն արձակիցէ. զոր օրինակ եւ երկուց վիշապաց կամ կորեանց առիւծուց, մինն ղուղեալ՝ միւսն բարձրագոյնս խրոխտայցէ. կամ թէ եւս հրաշափառագոյն ասացից՝ ըստ նմանութեան իշխանականին գիշերոյ, որ ընդ թանձրութիւն ամպոց շրջագայեալ զաւուրս ժե ի մարդկանէ՝ զբոլորն մաշիցէ արփի. եւ անդէն ի նոյնն ժամանեալ կարգ ծագողութեանն՝ յական քթթել զլուսոյն յինքն զգենուցու զզօրութիւն, եւ հրամանաւ վերին կառավարութեանն մաքրեալ զօդոցն դաժանութիւն՝ զուտ զլուսոյն յերկիր ծաւալեսցէ ճառագայթս, որում ցանկացեալ ոմն ի սրբոցն՝ ասէ, «քաղցր է արեւ յետ ամպոյ, որպէս եւ քաղցր է հանգիստ յետ աշխատութեանե։

Զսոյն օրինակ եւ խոհական հանճարեղութեամբ Գագիկ իշխանն Վասպուրական յինքեան բերելով զլրումն օրինակացս, զոր վերագրեցաք ըստ մերումս բանազարդութեան ըստ օրինակի պատժողաց՝ հանգուցանէ զշփոթեալ եւ զաշխատեալ երկիրն Վասպուրական ի բազում վրդովմանց դրացեաց եւ սահմանակցաց ազգաց օտարաց միանգամայն եւ բնակչաց աշխարհին . . . . . կոչեցեալ ազգէ, որք էին արք ապստամբք, գողակիցք գողոց, ապականիչք աշխարհի եւ արհամարհողք տէրութեանն։ Յորոց մի էր Շապուհ որդի Մայմանկին, որոյ չարահնար նենգութեամբ առեալ էր զբերդն Ագարակայ եւ զգաւառն Ճախուկ, եւ կոկոցավիզ յինքնահայեաց ամբարտաւանութեամբ նստեալ յամրոցին, մեծ ոմն զինքն կարծելով։ Ի սոյն աւուրս զնոյն օրինակ ապստամբութեան բերեալ եւ Գրիգորի որդւոյ Վասակայ, որոյ Ապուհամզայն անուն ճանաչիւր, որ բունեալ որջացեալ էր յԱրճուճսն անուանեալ ամրոցի։

Իսկ քաջին եւ իմաստնոյն Գագկայ Վասպուրական իշխանին տեսեալ զդարանակալացն երկոցունց լեալ ի միում ժամանակի զգործսն՝ դիմեալ ի վերայ Շապհոյ պաշարէ զբերդն անճողոպրելի զգուշութեամբ. զոր տեսեալ Շապհոյ զքաջազօրն պնդութիւն ամենիմաստ հզօրին եւ զփայլումն շնորհացն աստուածայնոց ի վերայ նորա օր ըստ օրէ, իմացեալ եւ զիւրն եւ զիւրոց գործակցաց նեղութիւն՝ յանկարծօրէն, իբրեւ զպտուղ մի ինքնահաս ի բարձր ոստոց ի գոգս անկեալ թափողի՝ այնպէս յանմերձենալի ծայրից ամրոցին ստորիջեալ անկանի առ ոտս երջանիկ իշխանին Գագկայ, եւ խնդրէ զարիւնն իւր եւ զիւրոյ ազգին՝ պարգեւք եւ գինք վարձուց ծառայութեան յաւիտենականի, եւ աննենգ կալ ի դրան արքունի։ Եւ առեալ զպարգեւն եւ բան արեան իշխանին՝ գան բոլոր ազգն ի ծառայութիւն հնազանդել առ ոտս հզօրին. բայց սակայն սիրտք նոցա ոչ էին ուղիղ, ոչ միայն առ իշխանն՝ այլ եւ ոչ առ տէրն Քրիստոս։

Եւ հասեալ լուր համբաւոյ յականջս Գագկայ Վասպուրական իշխանի, եթէ ելեալ համարձակաբար շրջի Ապուհամզա որդւովքն իւրովք յիւրումն կործանեալ գաւառի. եւ առաքեալ զօրս ի վերայ նոցա՝ ըմբռնեալ ածեն որդւովքն հանդերձ առաջի նորա. եւ նոցա զաղաղակ բարձեալ՝ արտասուս եւ հառաչանս առաջի արկանէին ասելով, «մի իսպառ մերժեր զմեզ ի ժառանգութենէ մերմէե։

Իսկ քաջին եւ հեզոյն եւ ամենաջողակ հզօրին լուեալ աղաչանաց նոցա, մանաւանդ զի առ ուժգին քաջութեան անպարտելի սրտին զօրեղութեան ոչ ինչ երբէք ածէր զմտաւ զառ ի նոցանէն զանգիտելն, զոր օրինակ առիւծ յագեալ յորսոց ոչինչ փոյթ առնիցէ զանզէն էրէոց, սոյնպէս եւ հզօրին գթացեալ ի նոսա, մի՝ վասն զի ողորմած էր եւ յոյժ բարեգութ առ սիրելիս եւ առ թշնամիս, եւ մի՝ զի առեալ էր զդուստրն Ապուհամզայի իւր կնութեան. խնայեաց ի նոսա, եւ ի հիմանց տապալեալ զշինուածս ամրոցին՝ հաստատէ նոցա զժառանգութիւն իւրեանց գաւառին, եւ բնակել աներկիւղ յերեսաց հզօրին։ Եւ զայս ամենայն յաջողեալ սմա շնորհացն Աստուծոյ՝ խաղաղանայ երկիրն Վասպուրական։

Յետ խաղաղանալոյ երկրին գթասիրաբար եւ ուրախալից սրտիւ կոչեալ մեծանուն իշխանին Գագկայ զեղբայր իւր զԳուրգէն՝ եւ տայ նմա բաժին զԱռնիոտն, եւ ի ձորոյն Ընձահից մինչեւ ցերկուս ամրոցսն Սրնգայ եւ Ջղմարայ. զի յոյժ խանդաղատական եւ զուարթագին ոգւով իւրով սիրէր զնա, եւ հնարիմաց վերակացութեամբ որպէս հայր ի վերայ որդւոյ գթայր եւ դռնբաց լինէր նմա հանդերձ օգնականութեամբ՝ ասպատակել եւ բանալ զաղխեալն ի Հագարեանն ազգէ։ Որով եւ առ իսկ զգաւառն Ելի, եւ վանեալ զբնակիչս նորա սպառ սպուռ ջնջեաց զյիշատակս նոցա յերկրէ, զի էր այր խիստ եւ քաջասիրտ եւ յոյժ հնազանդ եղբօր իւրում Գագկայ Վասպուրական իշխանի։ Եւ ի վերայ քաջասէր առ միմեանս լինելոյն՝ եւ զշինողութեան երկրի առնեն փոխադարձութիւն գաւառաց եւ բերդից ի մէջ երկոցունց։ Եւ տուեալ Գագկայ Վասպուրական իշխանի զբերդն Ագարակայ եւ զգաւառն Ճախուկ՝ առնու զբերդն Զռէլ եւ զգաւառն կոչեցեալ Ջերմաձոր, որ է մասն երկրին Մոկաց. զի իցէ նորայն սմա մերձաւոր, եւ սորայն նմա յարակից։

Եւ Գագիկ իշխանն Վասպուրական երթալով երթայր եւ մեծանայր, եւ տէր ամենակալ էր ընդ նմա։ Սա զօրութեամբ Աստուծոյ զամենայն դրացիս եւ որք շուրջ զկողմամբ իւրոյ էին տէրութեանն նուաճեալ ընդ իշխանասաստ հրամանաւ՝ ի ծառայութիւն գրաւէ իւրոյն տէրութեան. զոր տեսեալ տէրանցն Մոկաց, եթէ բարձրացաւ ձեռն Գագկայ ի վերայ ամենեցուն՝ յամուրս իւրեանց ապաստանեալ՝ արգելին ի տալոյ զհարկս, պակուցեալք ի սպառնալեաց Գագկայ իշխանին մեծի։ իսկ մեծանուն իշխանն վաղվաղակի զօր գումարեալ ասպատակեալ յերկիրն Մոկաց յաւուրս ձմերանի։

Աստանօր զարմանք են ինձ ի վերայ քաջութեան ամէնօրհնեալ եւ մեծանուն իշխանին, զի զերկուս իրս դժուարինս դիւրաւ յաղթեալ վանեաց քաջապէս. մի՝ զի լերինս բարձրաբերձս եւ փապարս անտառախիտս ունի երկիրն Մոկաց. եւ մի՝ զի ձիւնապատ սառնասոյր առհասարակ պաղեալ էր երկիրն ամենայն։ Իսկ սորա մտեալ՝ զբարձրագագաթունս լերանցն իբրեւ զհարթս կոխեաց ճանապարհս, եւ տեարք եւ ազատք աշխարհին ամենայն բնակչօքն հանդերձ փախստեայ եղեալ մազապուր մնային յամրոցս բերդիցն, ոչ կարացեալ ի դիմի հարկանել հզօրին։ Եւ առեալ զկապուտ երկրին՝ դարձեալ գայ ի գաւառն անուանեալն Երիւարկ, առնու եւ անդ զբերդն Պաղայ, եւ զՓարհուաց. գայ եւ ի ձորն Առուանից, առնու եւ զայն եւս ամրոցն եւ տիրէ գաւառացն։

Իսկ զգաւառն ծովեզրի, յորում է սքանչելի եւ անառիկ բերդն Ամիւկ, զոր բազում ժամանակօք յափշտակեալ էին այլազգեաց, բազում եւ անհուն պատերազմօք յարձակեալ ի վերայ աստուածասէր իշխանաց մերոց առաջնոց. դեռ եւս ցայն ժամանակս անդ յղփացեալ ամրացեալ կային մարդիկ դարուն Ութմանիկք կոչեցեալ ազգաւ։ Ընդ որոց մեծ ջանիւ աշխատեալ տանն Արծրունեաց, ոչինչ ստնանել նոցա կարացեալ, մանաւանդ քաջն եւ յաղթողն մեծանուն իշխանն Գրիգոր, անուանեալն Դերանիկ, որ թարգմանի՝ ուխտիւք խնդրեալ ի տեառնէ, որ բազում կրեալ աշխատութիւն՝ խանդակաթ մեռանի, ոչ հասեալ խնդրոյն։ Եւ մնացեալ բերդն Ամիւկ իւրական գաւառաւն վէր մեծ անբժշկելի ի սիրտս իշխանաց Վասպուրականի, որում ոչինչ սպեղանիք առաջնոցն ազդեցին. որ տեւեաց եկն եհաս իբրեւ ճ ամօք, մինչեւ ի ժամանակս քաջին Գագկայ։

Իսկ առ սա հասեալ նախանձն հայրենի՝ վառի ընդդէմ նոցա պատերազմօք, նեղի ի նոցանէ եւ նեղէ զնոսա. եւ ապա հնարեալ խորհուրդ մեծ՝ ի գիշերի գողանայ զամրոցն, եւ սրախողխող արարեալ զբնակիչս բերդին՝ բնաջինջ բառնայ յերկրէ։ Իսկ զգլխաւորսն խազմարարս՝ քարավէժս արարեալ ի խորս խաղացուցանէ սրտից ծովուն. անդ կալցեն գերեզմանս անյայտս մինչեւ յազդեալ ձայնի փողոյն յետնոյ, ուր պատրաստեալ են դատիլ զգործս իւրեանց։ Իսկ զբերդն Ամիւկ զզարմանալին զամրոցն, զոր երկնապիշ եւ պարանոցատանջ իմս գիտէ անուանել բան՝ բազում ծախիւք եւ բազմագումար արուեստաւորօք յերեւելիս հրաշակերտէ շինուածս։ Ի ծայրից անտի գագաթանն ի խոնարհ մինչեւ ցեզր ծովուն լի եւ լի պարսպաւորէ անմերձենալի ամրութեամբ։ Եւ զայն լուեալ չարահնար ազգին Իսմայէլացւոց, Մարաց եւ Պարսից եւ բոլոր Ատրպատականի արանց պատերազմողաց՝ առհասարակ խաղացին պատերազմունք ի վերայ քաջին Գագկայ իշխանին մեծի։ Եւ իբրեւ զգազանս արիւնարբուս մրմռեալ՝ գան հասանեն մինչեւ ցքաղաքն Սաղամաս. երդմունս ուխտից դնեն առ միմեանս՝ վրէժս առնուլ, քանդել աւերել զերկիրն Վասպուրական, մինչեւ առցեն զԱմիւկ եւ խնդրեսցեն զքէն արեան ազգին Ութմանկայ։

Իսկ քաջարին եւ երրերջանիկ իշխանն Գագիկ գումարեալ զօրս բազումս՝ գայ ի գաւառն Մարդաստան եւ առաքէ զեղբայր իւր զԳուրգէն ի քաղաքն Յադամակերտ, երկոքումբք վառեալ ընդդէմ նոցա, պահել զկիրճս ճանապարհաց. թերեւս յաջողեսցէ Աստուած ի ձեռն նոցա զգործ պատերազմին յաղթութեամբ։

Կարգեալ էր եւ զօրագլուխ մի մեծիմաստ յառաջատես իշխանին Գագկայ ի վերակացութիւն գաւառին Ճուաշայ եւ Շամիրամն կոչեալ բերդի, զոմն ի տանէն Ակէացւոց, այր միամիտ եւ քաջասիրտ, որում անուն էր Թադէոս, որոյ բազում գործս արութեան ցուցեալ ի պատերազմունս, պայծառ եւ երեւելի եղեալ փայլէր ի մէջ զօրաց Հայաստանեայց։ Սա էր լի գործովք բարեաց, ի տուրս աղքատաց զուարթառատ սրտիւ, ժրագլուխ եւ փոյթ ի զարդ եւ ի շինութիւն եկեղեցեաց, ընդունող որբոց եւ այրեաց եւ հանգուցիչ ամենայն աշխատելոց, որ ոչ միայն ի զէն զինուորութեանն իւրոյ լինէր յուսացեալ՝ այլ ի զօրութիւնն Աստուծոյ։ Առ սա հասեալ լրտեսաց՝ ասեն, «ահաւասիկ զօր այլազգեացն անցին յաշխարհն մեր յայսմ գիշերի անթիւ բազմութեամբե։ Եւ նորա զհետ մտեալ սակաւ զօրօք՝ հասանէ նոցա ի դաշտին Գերատայ, այն ինչ մինչդեռ մերձեալ էին այլազգիքն տալ բերանոյ սրոյ զբազում բանակս ժողովրդեանն տեառն։ Յայնժամ առնն քաջի Թադէի զաչս յերկինս համբարձեալ, յօգնականութիւն կարդալով զտէրն Քրիստոս, եւ ըստ գրեցելումն, թէ «պատրաստ գտանի Աստուած խնդրողաց իւրոցե վաղվաղակի ի թիկունս հասանէ զօրութիւնն Աստուծոյ գնդին Հայոց, թէպէտ եւ յոյժ էին նուազունք. եւ սուր ի վերայ եդեալ կոտորեցին եւ լցին զբերան դաշտին յանկելոց դիակացն յոյժ խտացեալ առ միմեանս, եւ զբազումս ձերբակալս արարեալ ածեն առաջի իշխանին մեծաւ յաղթութեամբ։ Իսկ մեծանուն իշխանին Գագկայ բազում եւ երեւելի պարգեւօք շքեղացուցեալ նախապատուէ զյաղթօղ այրն Թադէոս։

Եւ տեսեալ այլազգեացն զեղեալսն՝ ասեն, «որովհետեւ ի փոքունցս զայս կրեցաք, զիա՞րդ բազմացն կարասցուք ի դիմի հարկանել զօրաց իշխանին, մանաւանդ ուր եւ ինքն իշխանն իցէ յարդարիչ պատերազմինե. եւ զահի հարեալ դարձան ընդ կրունկ, եւ խափանեցան խորհուրդք չարին նոցա։

Զայն տեսեալ Սմբատայ թագաւորին Հայոց՝ մախացեալ ընդ իրսն՝ եւ զարթուցանել ջանայր զայլազգիսն կրկին անգամ ի վերայ իշխանին. եւ իբրեւ այնու ոչինչ կարաց ստանալ՝ ապա պատրողական բանիւք եւ խոստմամբք դաւաճանէ զայրն զոր կարգեալ էր յամրոցին Ամիւկ, որում անուն ճանաչիւր Ապուսակր, ի տանէն Վահունեաց. եւ նորա ըստ նմանութեան Յուդայի առեալ զգինս աստուածավաճառ նմանութեամբ՝ տայ զբերդն ի ձեռս Սմբատայ թագաւորին Հայոց։

Եւ Սմբատայ առեալ զբերդն՝ դարձեալ վաճառէ իշխանին Գագկայ եւ առնու ի նմանէ գանձս բազումս։ Եւ յայնմ օրէ անկանի կասկած չարութեան յերկաքանչիւրոցն միտս, վասն որոյ եւ ոչ սիրով խաղաղութեամբ զմիմեամբք թեւակոխէին որպէս յառաջագոյնն։

Յայնմ ժամանակի զօրացեալ լինէր հարստահարութիւնն Տաճկաց ի վերայ քրիստոնէից. եւ ելեալ հրամանաւ արքունի ոստիկան ոմն մեծ ի վերայ Պարսից եւ Հայոց, որում անուն ճանաչիւր Յուսփ որդի Ապուսաճայ, այր խրոխտ եւ բարձրանշան եւ ահարկու քան զբազումս որ յառաջ քան զնա էին։ Սա շարժեալ բարկութեամբ մեծաւ ի վերայ Սմբատայ վասն բեկանելոյ նորա զհարկս արքունի. եւ խաղացին ի մէջ նոցա դեսպանք հրովարտակաւորք ոչ սակաւք. եւ ոչինչ իրք խաղաղութեան առ նոսա պատշաճիւր։ Իսկ ամիրայն Յուսփ քանզի լսելով լսէր զանուն եւ զգործս արիական քաջութեանն միանգամայն եւ զիմաստակիր խոհականութիւն հանճարեղ եւ մեծանուն իշխանին Գագկայ՝ ցանկայր ի բազում ժամանակաց տեսանել զնա։ Ուր եւ անդէն իսկ վաղվաղակի դեսպանս առաքէ հրովարտակօք եւ բազում խոստմամբք, եւ իսպառ թախանձեալ զիշխանն՝ կոչէ ի հանդիպումն իւր։ Եւ նորա գնացեալ զկնի կոչողացն անյապաղելի եւ սիրով խաղաղութեան. որ ի հասանելն առ միմեանս՝ մեծաւ փառաւորութեամբ շքեղացուցանէ զիշխանն։

Եւ տեսեալ զպայծառազարդ հասակ մանկութեանն եւ զզարմանալի գեղ երեսացն վայելչութեանն՝ զարմանայր բռնաւորն. եւ հարցափորձ արարեալ զնա խորին եւ անհետազօտելի իմաստակիր բանիւք՝ լսէր ի նմանէ զպատասխանիս բարձրագոյնս ծանունս, միանգամայն եւ խորինս եւ դժուարիմացս, որովք առատապէս եւ անարգել լուծանէր զհարցմունս նորա զգաղտնիս եւ բանայր առաջի նորա զդրունս աղխեալս եւ զանիմանալիս ի մարդկանէ, եւ լինէր նմա մայր հանճարոյ եւ դայեակ իմաստից։ Եւ քանզի այր զօրաւոր էր մտօք արքայն Պարսից Յուսփ եւ տհաճ յամենայն որդիս մարդկան՝ վասն այնորիկ եւ ի բովս քննութեան զմեծապարծ եւ զաստուածազարդ իշխանն արկանէր, եւ ամբարձեալ զաչս իւր արածէր զնա եւ չափէր զկայս նորա ի նստել եւ ի յառնել. եւ յամենայն մասունս թագաւորականս գտանէր զնա զուտ եւ նազելի համեստութեամբ զարդարեալ, իբրեւ զոսկի որ ի բազում բովս փորձեալ իցէ։ Բանայր առաջի նորա զհրովարտակս արքունիս, յայտնէր նմա զխորհուրդս եւ զգործս տարակուսելիս եւ խնդրէր ի նմանէ յաղագս ելից, եւ նպաստաւորեալ առ ի նմանէ՝ ծայրագունիցն հմտանայր բղխելոց ի նմանէ իմաստիցն։ Ցուցանէր նմա զականս պատուականս եւ գեղեցիկ մարգարիտս լուսածինս, ելեալս յերկրէ եւ ի ծովէ, ըստ օրինակի թագաւորաց, համբաւէր ի լսելիս նորա զզրուցաբանութիւն հնոցն թագաւորաց դարուց ի դարս, եւ զեղեալս առ նոքօք զպատերազմունս։ Հարցանէր ի նմանէ զտունս եւ զաթոռս թագաւորաց եւ բարձընկալ տոհմից եւ զսահմանս աշխարհաց զիւրաքանչիւրոցն, սկսեալ ի Մարաց եւ Պարսից, Հրէաստանի եւ Երուսաղէմի, Ասորոց եւ Եգիպտացւոց, Յունաց եւ Հնդկաց, զբոլոր Հայաստանեայս՝ մինչ ի դրունս Աղանաց եւ Կասպից, որ է յոյժ վայելուչ թագաւորաց. եւ գտանէր զնա ամենայնի ճարտարապետ եւ յոյժ հմտագոյն։ Փորձեալ քննէր զանպարտելի քաջն եւ զհրաշազարդ իշխանն ի պատահեալ պատերազմունսն, շուրջ զնովաւ ջոկադրեալ լրտեսս արս պատերազմողս. եւ գտանէր զնա իբրեւ զլեառն մի բարձր անշարժ ի հողմոց պատերազմացն հնչմանց. որոց եւ յաղթէր իսկ մեծաւ արութեամբ։ Զայս ամենայն եւ եւս յաւէտ քան զսոյնս տեսանէր արքայն Պարսից Յուսփ, զերեւեալ շնորհս աստուածայինս ի վերայ քաջի եւ աստուածազարդ իշխանին Գագկայ, եւ ուրախ լինէր յոյժ ի վերայ գալստեանն նորա առ նա։

Բայց ի հասանել համբաւոյն յականջս Սմբատայ, եթէ միաբանեաց Գագիկ Վասպուրական իշխան ընդ Յուսփայ Պարսից արքայի՝ մախացեալ գոռայր ընդ նմա խորին չարութեամբ. եւ ինքն Սմբատ ոչ խնդրեաց երթալ զհետ խաղաղութեան, տալ զհարկս արքունի, որպէս հրամայեաց տէր զտակ անդրանկացն ի ձեռն Պետրոսի ընծայել այնոցիկ որք զդիդրամայն պահանջէին, եւ ասէ, «տո՛ւք զկայսերն կայսեր, եւ զԱստուծոյն Աստուծոյե, եւ այնքան արժանապէս նշանակեաց տալ զսակս արքունի՝ մինչ զի ի ծովն յղէ զՊետրոս եւ յանդնդազուրկ կայտառին կեռեաց կորզեալ զսատերն՝ զկամս հաճեաց խնդրողացն, զոր ետ ընդ արարչական գլխոյն եւ ընդ գլխաւորին Պետրոսի։ Զայս հրաման տէրունեան յետս հարեալ Սմբատայ՝ շարժեաց զբազում չարիս ի վերայ սուրբ եկեղեցւոյ եւ ժողովրդեանն տեառն։

Վասն որոյ սրտմտեալ սաստկութեամբ Յուսփ յարձակեցաւ ի վերայ Հայաստանեայցս անհուն զօրու եւ զինու, եւ բազում անցս աղէտից ի վերայ մեր հասին, զոր այլ զօրաւոր եւ մտահարուստ ոմն հռետոր մեծ նախ քան զմեզ վերագրեաց եւ աւանդեաց ի գանձս արքունի։ Եւ իբրեւ ետես Սմբատ, եթէ ոչ գոյ հնար նմա ընդդիմանալ արքային Պարսից՝ փախստեայ եղեալ ամրանայր ի բերդին Կապուտայ. եւ բռնաւորին շուրջանակի պաշարմամբ պատեալ զամրոցն, եւ զկնի սակաւ աւուրց ըմբռնէ զնա իբրեւ զանզօր տղայ։

Եւ տեսեալ եթէ ոչ ոք է որ կարողանայ տիրել եւ ունել զաշխարհս Հայոց, բայց միայն Գագիկ, զորոյ զփորձ առեալ գիտէր զնա այսպիսի այր, զոր ոչ թողեալ ի կամս անձնիշխան կամացն՝ թագաւորեցուցանէ զնա ի վերայ ամենայն Հայոց։ Եւ եդեալ թագ ի գլուխ նորա զուտ ոսկի բազմարուեստ յօրինմամբ, հիւսեալ մարգարտովք եւ մեծագնի ակամբք պատուականօք, զոր ոչ բաւեմ պատմել։ Եւ զգեցուցեալ ոսկեզարդ պատմուճան միանգամայն եւ գօտի սուսերաւ, հանդերձ ոսկեհուռն փայլեալ զարդու, որ ի վեր քան զմիտս եւ զբան անցանէ պատմողաց։ Եւ հեծեալ յերիվարն քաջակազմ ոսկեհրաշ սարուցն փայլէր իբրեւ զարեգակն ի մէջ աստեղաց. եւ բազմութիւնք զօրացն սպառազինեալ յաջմէ եւ յահեկէ՝ թնդմունք ճայթմանց եւ փայլատակմունք սուսերաց, գոչմունք փողոց եւ հնչմունք եղջերաց, վանգիւնք սրնգաց եւ հեշտալուր քնարացն, տաւիղք հանդերձ դրօշիւք նշանաց առաջի եւ զկնի , եւ ի ձայնն ահեղ զհետ դղրդեալ բանակն արքունական զօրուն։ Եւ այսպիսի փառաւորութեամբ հաստատեալ տայ ի ձեռս նորա զբոլոր Հայաստան աշխարհս հանդերձ մեծամեծ քաղաքօք եւ ամենայն վայելչութեամբք. զոր ես ոչ դանդաղիմ ասել զօծումն սորա աներեւութաբար լեալ ի Հոգւոյն Սրբոյ, ըստ առաքելոյն գոչման որ ասէ, «ոչ ուստեք է իշխանութիւն, եթէ ոչ յԱստուծոյ. եւ որ էն՝ յԱստուծոյ է կարգեալե։

Եւ արքայն Յուսփ ել գնաց յաշխարհն Պարսից ապստամբել յարքունուստ, եւ ստունգանեալ հրամանաց նոցա՝ առնու զքաղաքս բազումս, եւ փախստական արարեալ զզօրս արքունի՝ դեգերեցուցանէ ի դրունս նոցա։

Եւ գլխաւորին Տաճկաց, զորոյ զանուն Ջափր գիտելով ի նոցունց գրոց, եւ զմիւս եւս վերագրեալ անունն Մոկթդիր, իբրեւ գիտաց զթագաւորելն Գագկայ ի վերայ Հայաստանեայց՝ առաքէ նմա թագ եւ հանդերձս զարդուց զարմանալիս եւ յանձն առնէ նմա զհարկս արքունի։

Այս ինձ սխրալիք առ ի պատմել, այս ինձ զարմանալիք առ ի լսել, եւ վերագունից վերագոյն իմումս եւ այլոց պատմութեանց, զոր ոչ ի համբաւուց ոչ երբէք լուեալ եւ ոչ ականատես ուրուք եղեալ կարասցեն յայտնել. թագընկալ փառօք պատուիլ ումեք յարքունուստ, մանաւանդ քրիստոնէի եւ ուղղափառ հաւատացելոյ եւ որդւոյ թագաւորի, սեփհական եւ բնատուր տիրողի Հայոց. զոր ոչ յանդգնագոյն համարիմ ասել երկրորդ անգամ, թէ ակամայ կամօք զայս բռնաւորն հարկեցաւ առնել ի կամաց եւ ի հրամանէ բարձրելոյն եւ բոլորիցն տեառն։

Բայց ի գնալն Յուսփայ ամիրային ի Պարսս՝ գնաց եւ թագաւորն Գագիկ ի գաւառն Կոգովիտ, եւ պաշարեալ զանառն Դարիւնս՝ գողացեալ առնու ի գիշերի, ըստ յաջողելոյ նմա ի վերուստ. առնու եւ զբերդն Մակուայ. եւ անտի յառաջ մատուցեալ առնու զբերդն Ուղեոյ եւ տիրէ գաւառացն, սկսեալ ի Կոգովտէ մինչեւ ցմիջոց Ուղեոյ, եւ Մասեաց ոտն։

Զայսու ժամանակաւ առաքին յարքունուստ պատգոսք պատուաւորք զօրօք բազմօք, որոց հրաման տուեալ՝ անցանել յԱտրպատական։ Սոցա բերեալ կրկին անգամ թագ եւ հանդերձս պատուականս յարքունուստ՝ եւ շքեղացուցանեն զթագաւորն Գագիկ կրկին փառաւորութեամբ, առաւելեալ քան զոր վերագոյնն ասացաք եւ խնդրեալ ի թագաւորէն բերանով արքունի, ի ձեռն սիրով լցեալ հրովարտակաց՝ զի ճանապարհ արասցէ նոցա անցանել ընդ աշխարհն Հայոց նորին օգնականութեամբ. եւ արքայ յուղարկէ զնոսա ըստ խնդրոյն արքունի. եւ նոցա երթեալ պատերազմեցան յարեւելից կողմանն։ Եւ փախստական արարեալ զզօրսն ամիրային Յուսփայ, ձերբակալ եւս արարեալ եւ զինքն՝ բառնան ի դուռն արքունի. եւ կացեալ ի բանտի զամս ը՝ եւ դարձեալ արձակի հրամանաւ արքունի, տալով ի ձեռն նորա զբնաւ աշխարհն Պարսից եւ զբոլոր Հայք, միանգամայն եւ զքաղաքսն մեծամեծս, զոր բռնութեամբ յափշտակեալ էր յաւուրս ապստամբութեանն, եւ զՌայ քաղաք եւ զմեծն Բասրայ։ Եւ նորա յաղթեալ ի բազմութենէ քաղաքաց եւ աշխարհացն տուելոց ի ձեռս նորա՝ ոչ ժամանէ յԱտրպատական. այլ առաքէ ոստիկանս հաւատարիմս եւ տայ ի ձեռս նոցա. առաքէ եւ թագ եւ հանդերձս երեւելիս թագաւորին Հայոց Գագկայ՝ հաստատել ի ձեռս նորա զՀայաստան աշխարհ։

Եւ ընդ այնր ժամանակս փոխի յաշխարհէս Գուրգէն եղբայր թագաւորին, խաղաղութեամբ ննջեալ առ հարս իւր. եւ եղեւ օր վախճանի նորա սուգ մեծ ամենայն Հայաստան աշխարհին։ Եւ ելաց զնա արքայ լալիւն մեծ զաւուրս խ. եւ ապա դարձեալ արծարծեալ զմիտս իւր յերկիւղն Աստուծոյ, իմացեալ զիմաստնոյն ասացեալն, թէ «իմաստնոյ սուգ զաւուրս է, իսկ անմտի զամենայն ժամանակս կենացե, եդեալ ի մտի զառօրեայ զապականացու եւ վաղազրաւ կենցաղոյս փոփոխումն, ամբարձեալ զմտացն աչս առ մշտնջենաւոր եւ անլուծանելի կենացն յարատեւացեալ կայումնն, քաջապէս արութեամբ եւ լիակատար գիտութեամբ ինքն զինքն կանգնեալ՝ շնորհէ շինութիւն աշխարհի եւ նորոգումն սուրբ եկեղեցեաց եւ ուխտի մանկանց, որովք միշտ պայծառացուցանէր զոգի գնացելոյն յաշխարհէս. մատուցանէ եւ պատարագս եւ զոհս զենմանց, բազմաբիւր գանձիւք լրացուցանելով զդասս աղքատաց, որբոց եւ այրեաց, տնանկաց եւ տառապելոց, բիւրաւոր ամբոխից առ նա կուտելոց. ուստի եւ յորդառատ բարեբանողացն մաղթական հայցուածոցն, ըստ իմում գիտութեան, մանաւանդ ըստ սրբոցն աւետարանութեան, կամ թէ գերագոյն ասացից՝ տէրունեան բանիւն՝ երթեալ այս պատարագ համահաւասար գոլոց երից արանցն արդարոց, Աբէլին, Նոյին եւ Աբրահամուն, ի ձեռն անմահ պատարագին էական բանին հօր, մարմնով վասն մեր պատարագեցելոյն՝ մատեաւ ընծայ հաշտութեան հօր ի հոտ անուշից։ Եւ ոչ այսքանիւք միայն շատացեալ, այլ օր ըստ օրէ յիշելով զգութ կենդանութեանն միանգամայն եւ զսէր կատարմանն՝ առեալ զմթերս գանձուց եւ զհանդերձս պայծառազարդս եւ զձիս եւ զջորիս, զանդեայս արջառոց եւ զհօտս ոչխարաց՝ ի չորեքծագեան կողմանս երկրի տայ ի վանս սրբոց եւ հանդիսաւոր արանց, կարգեալ աւուրս նշանաւորս եւ քառասնօրեայ ժամանակս անխափան ուխտադրութեամբ եւ անմոռաց յիշատակօք՝ միշտ փառաց ի փառս վերածիլ գնացելում եղբօրն յանվախճանն յայն եւ յանսպառ յաւիտենին. ի մտի եդեալ՝ թերեւս դէպ լինիցի յետնումն յայն եւ յահեղ գալստեանն աւուր ընդ աջակողմանն գունդս աչալուրջ պայծառութեամբ ընդ գիրկս խառնել եղբօրն, եւ լսել ի նմանէ, թէ «ողջոյն քեզ, եղբայր ազատեցուցիչ ոգւոյ իմոյ ի դրաց դժոխոց, որ բարիոք մատակարարելով առ իս ի քում վերջամնացութեանն՝ ընդ իմումս եւ զքո ոգիդ վերածեր ի կեանսե։ Եւ դարձեալ ինքն արքայ վառեալ ի զէն եւ ի զարդ անհամեմատ քաջութեան, միապետեալ զբոլոր աշխարհս Հայաստան, գետահետեալ հոսանուտ բարեբուղխ ուղխիւք՝ իբրեւ զծով բազմացուցանէ զխաղաղութիւն ի Հայաստան աշխարհի. զոր եւ մերս բան զարդարեւն ասել ոչ զանգիտէ. յառաջ քան զսա այսպիսում հանդիպել բարութեան երկրիս մերում ասել՝ ոչ է ի դէպ, եւ զկնի սորա լինել՝ հանդերձեալ իմանալ ոչ է կարողութիւն։