ՍՆԱՓԱՌՈՒԹԻՒՆ
է
ախտ
անբնական,
եւ
ամենայն
գործոց
առաքին
ութեան
դիւրաւ
շաղապատի։
Պատաղիճ
վնասակար
պարտի
զծառովն.
եւ
յորժամ
հասանէ
'ի
ծայրն,
չորացուցանէ
զծառն։
Իսկ
սնափառ
ութիւն
առաքինութեանց
մերձ
բուսանի,
եւ
ոչ
մերժի
մինչեւ
հատցէ
զզօրութիւնն։
Ողկոյզ
որ
'ի
հող
կայցէ,
արագ
նեխէ
զնա.
եւ
առաքինութիւն
կորնչի
յեցեալ
'ի
սնափառութիւն։
Միայնակեաց
սնափառ
մշակ
անվարձ.
զաշխատ
ութիւն
կրեաց
եւ
զվարձն
կորոյս։
Քրիստոսակ
ծակոտեալ
ոչ
պահէ
զարկեալսն,
եւ
սնափառ
ութիւն
կորուսանէ
զվարձս
առաքինութեան։
Ժոյժ
սնափառի
ծուխ
հնոցի,
եւ
երկոքեանն
յօդս
խառնել
կորիցեն։
Հողմ
եղծանէ
զհետս
առն,
եւ
զողորմութիւն
սնափառութիւն։
Քարի
յարձակումն
ոչ
հասանէ
յերկինս,
եւ
աղօթք
մարդահաճոյի
ոչ
ելանեն
առ
աստուած։
Սնափառութիւն
վէմ
ընդ
ջրով
է.
եթէ
բախեալ
գթիցիս
'ի
նա,
զբեռնն
կորուսեր։
Ծածկէ
զգանձ
այր
իմաստուն,
եւ
զառաքին
ութեան
վաստակ
այր
հանճարեղ։
Մեղուի
նմանի
միայնակեաց
խորամանկ.
զծաղկունս
'ի
ներքս
լնու,
եւ
մեղրն
'ի
պէտս
մարդկան։
Ի
հրապարակս
խորհրդակից
լինի
աղօթել
սնափառութիւն,
իսկ
զգաստն
'ի
տան
աղօթէ։
Հրապարակացոյց
առնէ
զմեծ
ութիւն
իւր
սնափառն,
եւ
զբազումս
գրգռէ
'ի
դաւաճանումն.
բայց
դու
ծածկեա
զքոյն,
զի
'ի
ներքուստ
է
աւազակն,
մինչեւ
հասանիցես
'ի
քաղաքն
խաղաղութեան
եւ
անդր
երեւեսցիս։
Ճանապարհ
կարծեա
զներկայ
վայրս
լցեալ
աւազակօք,
եւ
քաղաք
բարի
զյաւիտենից
կեանսն։
Մի՛
պարծիր
'ի
ճանապարհի,
զի
զդաւաճանողսն
դիւրաւ
գրգռէ
'ի
քեզ.
ապա
եթէ
հասանիցէ
մտանել
'ի
քաղաքն,
վայելեսցես
անդր։
Առաքին
ութիւն
սնափառի
զուարակ
է
գազանաբեկ,
որ
ոչ
մատչի
'ի
սեղան
այ։
Շփոթի
գիր
գրեալ
'ի
վերայ
վրոց,
եւ
առաքին
ութեան
վաստակ
յանձին
սնափառի։
Ի
գիշերի
կեր
զզատիկն
ըստ
օրինացն,
եւ
մի՛
հրապարակեր
զառաքին
ութիւն
ըստ
աւետարանին
Քրիստոսի։
Մի՛
առ
'ի
ցոյցս
առնես
զբարին
վասն
գովից.
զի
տեսանէ
հայրն
քո
'ի
ծածուկ,
եւ
հատուսցէ
քեզ
յայտնապէս։
Սպիտակ
եղեւ
արկեալ
'ի
ծոցի,
եւ
թաքուցեալ
առաքինութիւն
քան
զլոյս
եւս
պայծառագոյն
ծագեսցէ։
Ձանձր
ութիւն
լքանէ
զպնդութիւն,
իսկ
սնափառ
ութիւն
կառուցանէ
զսիրտս
թուլացեալս.
զտկարն
առողջացոյց,
եւ
զծերն
քան
զմանուկ
հզօրագոյն
արար։
Իսկ
եթէ
գտանիցին
միայն
լինելոցն
վկայք,
թեթեւ
են
յայնժամ
պահք
եւ
հսկումն
եւ
աղօթք.
քանզի
գով
բազմացն
յորդորէ
զյօժարութիւնն
յերեւել։
Մի՛
վաճառեր
զվաստակս
քո
մարդկային
փառաց,
եւ
մի՛
զապառնի
փառսն
մատներ
վասն
նկուն
գովեստից.
քանզի
փառք
մարդկայինք
'ի
հող
բնակեսցէ,
եւ
գովեստ
նորա
շիջանի
յերկրիս.
իսկ
առաքին
ութեան
փառք
մնայ
յաւիտեանս։
Արդ
ով
անձն
պարտեալ
'ի
սնափառութենէ,
զգոյշ
կաց,
մի՛
զջան
վաստակոց
քոց
կորուսաներ.
այլ
յամենայն
ջանս
բարեպաշտ
ութեան
լծակից
արասցես
քեզ
զխոնարհութիւն,
զի
այնպէս
աստուած
փառաւորեսցի
եւ
փառաւորեսցէ
զքեզ
'ի
վերջին
աւուրն։
