ՏԱՍՆԵԿՈՒԹԵՐՈՐԴ
ՏԱՂԱՇԱՐՔ
Ա.
Իմ
եա՛ր,
ի
քո
շատ
սիրուդ
արծըթէ
դալամ
շինեցի,
Զատ
քո
ըռանայ
սուրաթ
ի
յաջոյ
թեւըս
գըրեցի.
Ցորեկն
ի
վրան
հայէի,
քո
սիրո՛վըդ
կըշտանայի,
Գիշերն
երեսիս
դնէի
ու
բարով
ի
լուսն
ելնէի։
Բ.
Աչերդ
է
ծովուն
նըման,
ծով
աչիդ
ծառա՜յ
լինենամ.
Քանի
որ
ի
միտս
ընկնիս,
ի
մահուն
դուռըն
կու
գընամ։
Գ.
Քո
սէրն
է
կըրակ
նըման,
կըրակըն
երկաթ
կու
հալէ,
Իմ
սիրտս
է
պատառ
մի
միս,
կըրակիդ
ի՞նչպէս
դիմանայ։
Դ.
Երբոր
չես
սիրեր
դու
զիս,
է՞ր
կուգ՚իր
լեզուովդ
ի
իխրար.
Հիմիկ
ի՞նչ
տեսար
դու
յիս,
զինչ
կ՚ասիր՝
զամէն
սուտ
ելար։
Ե.
Կօզա՛լ,
մի՛
հագնիր
կապուտ,
մի՛
խաղար
ու
տար
թեւերուդ,
Մի՛
գար
՚ւ
ի
դըռնովն
անցնիր,
մի՛
ճօճար,
կօգա՛լ,
արեւո՛ւդ։
Քո
հարն
ալ
շատ
վարձկ
արեր,
շատ
կարմունջ
կապեր
գետերուն։
Դու
ալ
մէկ
վարձկունք
մ՚արաւ՛ ,
պագ
մը
տուր
դընչիդ
մօտերուն։