ԼԹ
(ԺԸ
I)
Գ.
4-6
1
Քանզի
յորժամ
լուաւ
զայն.
Թէ
ուտեք
`
աստուածանայք`
բեկաւ
նախանձու
եւ
խորհեցաւ
ի
ձեռն
ուտելոյն
բառնալ
ի
կենաց
եւ
զիւրն
ընդ
Աստուծով
էարկ
պատճառս.
իբր
թէ
ինքն
անտի
է
կերեալ
եւ
աստուածացեալ
այն,
որ
այժմ
ընդ
պատկերին
մարտեաւ,
եբեր
զնոյն
զաւրութիւնն
եւ
առ
ինքն
աստուածանալ,
զի
կամեցաւ
ինքն
լինել
նման
բարձրելո
յն,
ըստ
այնմ,
որ
ասէ
թէ`
Անաւրէն
իշխանն,
յորժամ
կամեցաւ
կործանել։
2
Իսկ
նորա
[Եւայի
]
լուեալ
յղանայ
նոյն
ժամայն
ցանկութեամբն,
եւ
բորբոքի
ծարաւմամբ
աստուածանալոյն
։
3
Եւ
մերձ
երթայ
ծառոյն
եւ
տեսանէ
բաղձանաւք,
ըստ
որում
եւ
ասէ
թէ
`
Ետես
կինն,
զի
բարի
է
ծառն
ի
կերակուր
եւ
հաճոյ
աչաց
հայելոյ
եւ
գեղեցիկ
ի
տեսանել
եւ
քաղցր
ի
կերակուր
(Գ
6)
։
4
Որչափ
հաճեալ
էր
ընդ
աւրէնս
Աստուծոյ,
ո'չ
երեւէր
ծառն
գեղեցիկ,
այլ
յորժամ
ի
բաց
եկաց
ի
նմանէ
ապա
երեւեցաւ
դեղին
եւ
հաճոյ
ոչ
հաճոյն
։
5
Եւ
ցանկութեամբ
աստուածանալոյն
առաւել
գունաւոր
թուեցաւ
եւ
հաճոյ,
քան
զբնական
գեղն։
A
29ա,
H
48ա։