1.
ԵՐԳԸ
Լուսինն
հայլւոյն
մէջ
առուակին
հեզասահ
Ձոյլ
արծաթի
դէմքն
իր
անոյշ
պատկերէ,
Լուռ
ու
պարզկայ
գիշերին
մէջ
կ'ազդեն
ահ
Գունդեր
հըսկայ`
կազմակերպուած
ծառերէ:
Հեռո՜ւն,
հեռո՜ւն
ձայն
մը
յուզիչ,
տխրաշեշտ,
Գունդերուն
մէջ
հըսկայ
ւ'
ահեղ
ծառերուն,
Կը
մարմըրի,
տըխուր
սըրտի
սփոփ
հեշտ,
Փրփրոտ
ծփանք
ցաւի
յորդ
ալիքներուն:
Հեռու
քաղքի
ժըխորներէն
տաղտկալի,
Խորհրդաւոր
ռութեան
մէջ
գիշերին,
Երգով
մ'անշէջ ,
սիրով,
յոյզով,
խանդով
լի
Թաղել
կ'ուզէ
կարծես
սէրերն
իր
սիրտին:
Լուսնակն
աղու
դալկութեան
մէջ
նուաղի,
Առուակին
ձայնն
ալ
կորսուի,
կ'անհետի,
Բլրոյն
կատարն
սուրբն
ալ
քունի
մէջ
թաղուի
Մասնակցելով
մարդուն
երգին
սեւ
սուգի:
1901,
Օգոստ.,
Սւազ,
Ս.
Յակոբ