Քերթուածներ

«Է՞Ր ՍՊԱՆԵՑԻՐ…»

Չը գիտե՜մ` ի՛նչ երգեն

Յօդս, յանտառս, թըռչուններ.

Այլ մեր միշտ նոյն երգք են,

Այս քանի՜ գարուններ։

Ո՜հ, տըրտում, տըրտմագին

Է մեր երգն անփոփոխ.

Զայն կըրկնեն դառնագին`

Տըղայ, կոյս, փոխն ի փոխ։

Ողբ մ՚է այն վերելա՜կ.

Է՞ր հըրճուին հող, երկին,

Երբ շողան աստղ, ալեակ,

Մարդն հեծէ, եւ լա՜յ կին։

Ողբ մ՚է այն եւ անէծք.

Սիրամոլ աղաւնեա՛կ,

Որսողին անգութ նետք

Հարի՞ն զքո վարուժնեակ…։

Նոր մարդուն երգն է այն.

Բանն ըսպան ըզհաւատ.

Եւ հոգին յաւիտեան

Անիծէ՛, հեծէ՜ աստ…։

Պէշիկթաշ, Ապրիլ 1885

(Գրական եւ Իմաստասիրական Շարժում, Գ. տարի, 1885, էջ 125)