ՆԱՒԱՎԱՐԻՆ
ՈՐԴԻՔ.
ՎԵՐՋԱԲԱՆ
Ւ՚
որպէ՛ս
ինքն
էր,
այնպէ՛ս
ըրաւ
իւր
տըղաք.
Թոյլ
չը
տըւաւ,
որ
ունենան
ա՜յն
փափաք
Բարձըր
ուսմանց,
ըստէպ
մարդկան
մահաբեր,
Ի
շնորհս
որոց
է
մարդ,
բաբէ՜,
տարուբեր
Ի
մէջ
սուտին
ու
ճըշմարտին,
անըստոյգ,
Թէ
գո՞յ
ըսկիզբ,
վախճան.
մի՞
է
կեանք,
թէ
զոյգ։
Երկու
տըղաքն
ալ
արհեստի
դըրաւ
վաղ.
Հօրն
հանգոյն`
չեն
սիրեր
օղի,
կին
եւ
խաղ.
Իրենց
դրամով
կ՚ապրին,
կ՚ընեն
ե՛ւ
խընայք.
«Ա՜հ,
եթէ
ինձ
չափ
լինէի՜ն
եւ
իմ
տղայք
Բարեբաստիկ
յամուսնոյ։
Այո՛,
ես
զիս
Պարտիմ
նախ
մօրս,
ապա
կընոջս`
իմ
կէսիս»։
