Բանաստեղծութիւններ

ՄՏԱԾՈՒԹԻՒՆ
(Նուէր պարոն Կարապետեանի եւ Բերբերեանի)

Գարնան վարդը ինձի պէտք չէ,

Եթէ անուշ հոտ չունի.

Սոխակի փետրով զարդարած

Ճընճղուկն իսկ յարգ չունի։

Ինչի՞ս է պէտք մանկութիւնըս,

Եթէ միայն հազար ցաւ

Կը պատրաստէ սըրտիս համար.

Հոգիս, կեանքըս մաշեցաւ։

Մի՞թէ ես էլ որ լինէի

Մի ալեւոր ծերունի

Գերի դառած կը հալուէի

Խաբուած անարգ երեսի։

Մանկութիւնը գեղեցիկ էր,

Եթէ ես գործ դնէի,

Իմ գործերին պարապելով՝

Ինձ ճանապարհ բանայի։

Իմ ծնողքըս ու բարեկամք

Տըխուր նըստած միայնակ,

Ես պարում եմ աղջկայ հետ

Ու համարում ինձ այդ փառք։

Ինչ ժամանակ օտար երկիր

Իմ ծերունի ծնողքը

Ուղարկեցին ինձ միայնակ,

Տուին իւրեանց խրատը.

«Որդեա՛կ, գործիդ եղիր արի,

Տե՛ս, չըմատնես քեզ սէրի.

Երեկոյացեալ մեր օրը

Թո՛ղ քեզանով սփոփուի»։

Ա՜խ, կատաղի դու մանկութիւն,

Ա՜խ, կատաղի դու արիւն,

Ինչո՞ւ շուտով դուք մոռցաք

Ձեր սուրբ պարտաւորութիւն։