Բանաստեղծութիւններ

Ժ. Ժ. ՌՈՒՍՍՈՅԻ ՅԻՇԱՏԱԿԻՆ

Քեզ ո՛չ երբեք, Ժան-Ժակ Ռուսսօ,

Պիտի մոռանայ աշխարհ.

Անմահ ես դու, ոգի արգոյ,

Թէեւ հազար սահի դար:

Քո երկնաշունչ մեծ գործերը

Յաւիտեան պիտի ծաղկեն.

Անթառամ է քո պսակը,

Թո՛ղ ազգեր գան, թո՛ղ կորչեն:

Գիտեմ, վրադ շատ հաչեցին

Տգիտութեան շուները.

Քեզ շատ անգամ քարկոծեցին

Կեղծաւորաց խումբերը:

Բայց դու մենա՜կ, մարդ քաջարի,

Միշտ անդղորդ, անսասան,

Կանգնած նման ապառաժի`

Ձեռք պարզեցիր մարդկութեան:

Եւ ցնդեցիր հազարամեայ

Շղթաները ծանրացած.

Հզօր ձեռքիցդ` այն երկաթեայ

Կապանքն ընկան փշրուած …

Թէեւ այսօր պիղծ բերաններ

Ոմանք, դարձեալ քո ընդդէմ`

Ոռնան ինչպէս քաղցած գայլեր.

Քե՞զ ինչ. չե՞ն «արք սեւադէմ»:

«Աստ հանգչում է բնութեան մարդը,

Մարդը եւ ճշմարտութեան».

Ժիրարդէնի գրեց ձեռքը

Տապանաքարիդ վրան:

Ծո՜ւնր եմ դնում ես այդ քարին,

Ութսուն եօթը տարուց յետ`

Քեզ պատւում է Հայի որդին.

Եւ նա՜, մա՛րդ է, վարդապե՛տ: