Զ.
Խաւսել
սկսաւ
եւ
ասէ.
«Քանի՞ցս
քեզ
խրատ
եւ
պատուէր,
զի
մի՛
երկրորդեսցես
առաջի
իմ
բանիցդ ,
զոր
յաւդեալ
ուսեալդ ,
զոր
վայել
քեզ .
վասն
որոյ
ես
խնայեցի
ի
քեզ՝
իբրեւ
ի
վաստակաւոր,
զի
եկեսցես
ի
կարգ
ուղղութեան՝
պաշտել
։
դու
առեալ
զնոցա
՝
կարդաս .
որ
իսկ
արարիչ՝
թշնամանես,
զմեծն ,
որով
կեայ
զկենդանութիւն
կրէ
երկիրս
Հայոց.
ընդ
նմին
եւ
զարին ,
եւ
երկրի.
նմին
եւ
զայլ
կոչեցեր
եւ
անմռունչս
եւ
ի
մեզ
դնել ,
համարձակեցար
ասել
ձիս
եւ
։
3
Եւ
քանզի
զամենայն
թշնամանս
յաճախեցեր,
իշխեցեր
մեզ
՝
արդ
ես
զքեզ
ի
տանջանս
եւ
ի
կզակս
քո.
զի
գիտասցես
եթէ
ի
սին
բանից
քոց,
զոր
յաճախեցեր
առաջի
իմ
՝
վաղվաղակի
եղեն
։
Եւ
այս,
ասէ,
մեծ
է
ինձ,
ընդ
քեզ
եւ
մեծարանս
եդի
քեզ
եւ
ետուր
ինձ
պատասխանի
իբրեւ
ընկերի»։
5
Եւ
ետ
կապել
զնա
ձեռս
յետս,
եւ
գայլ
ի
բերան
նորա.
եւ
ետ
աղի
ի
վերայ
նորա,
եւ
տալ
կրծից
նորա ,
եւ
արկանել
ի
գելարանացն,
կապել
եւ
համբառնալ
ի
ապարանից
։
Եւ
կայր
պրկեալ
այնպէս
։
7
Եւ
յետ
եաւթն
ետ ,
եւ
լուծին
ի
չարաչար
եւ
ի
դառն ,
եւ
ածին
առաջի
նորա։
8
Սկսաւ
հարցանել
ցնա,
թէ
«Զիա՞րդ
կարացեր ,
տոկալ
տեւել ,
հասանել
մինչեւ
։
Եւ
կամ
առե՞ր ,
թէ
իբրեւ
զէշ
եւ
զջորի
բեռինս
եւ
կացեր
հանդերձ։
10
Վասն
զի
իշխեցեր
դու
թշնամանել
զդիսն
անշարժ
՝
վասն
քեզ
։
11
Իսկ
արդ՝
եթէ
ոչ
յանձն
տանել
դիցն,
եւ
դու
ի
՝
եւ
այլ
եւս
ընդ
քեզ»։
12
Գրիգորիոս .
«Վասն
դիցն
ասես,
զոր
՝
ստոյգ
իսկ
են
հաստուածք.
վասն
զի
հաստեալք
են
ի
մարդկանէ,
պատկերք
ի
ճարտարի
ոմն
փայտեայք
են
եւ
ոմն .
ոմն
են
պղնձիք
եւ
ոմն
են
արծաթիք
եւ
ոմն .
ոչ
նոցա
երբեք
եւ
ոչ
եւ
ոչ
զմտաւ
ինչ
ածեալ,
վասն
քո
եւ
ոչ
վասն
իմ։
13
Եւ
դու
ինքնին
իսկ
քեզէն
վկայես
ինձ,
թէ
ոչ
երբեք
ասացեալ
է
զայդ
վասն
իմոյ
ի
քէն.
եւ
կամ
բնաւ
արդեաւք
քարինք
զցաւս
մարդկան։
14
Այլ
վասն
որոյ
ինձ
աղ,
զի
կտտեցայց
՝
յուսամ
ես
ի ,
որոյ
են
ստացուածք
երկինք
եւ
երկիր,
յՈրդին
համագործ
եւ
ի
Հոգին
բարեխաւս,
զի
զանհամութիւնս
իմ
ստուգութեամբ
աղիւն
որ
անցանէ։
15
Եւ
ինձ
տացէ
զամենահեշտ
լուծն
խոնարհութեան
պարգեւացն,
որ
անցանէ .
որ
զխոնարհս
իւրով
մարդասիրութեամբն
յայն
եւ
յանվախճան ,
յանկէտ
եւ
յանժամանակ,
յանթիւ
ընտրութեան
մտելոյ ,
իբրեւ
զամենայն
վաստակաւորս
եւ
պարգեւեսցէ
իւրով
։
16
Իսկ
պաշտեն
զկուռս
քարեղէնս՝
ասէ
մարգարէն
վասն
նոցա,
թէ
Իջցեն
ի
ջուրս
։
Իսկ
որ
զփայտակերտ
քանդակեալսն
պաշտեն՝
այսպէս
ասէ
վասն
նոցա,
Հուր
վառեցաւ
ի
վերայ
ամենայն
փայտի
ագարակի,
եւ
այրեսցէ
զմեղաւորս,
եւ
մի՛
։
Իսկ
որ
պաշտեն
զարծաթեղէնս
եւ
զոսկեղէնս՝
այսպէս .
Արծաթ
նոցա
եւ
ոսկի
մի՛
կարասցէ
փրկել
զնոսա
բարկութեան .
որ
կարողն
կախել
նոցա
բեռինս
ծանրութեան
եւ
եւ
մեղաւորաց,
որ
իցեն
»։