[ԵՂԾ ԱՂԱՆԴՈՑ ԵԶՆԻԿԻ ԿՈՂԲԱՑՒՈՅ]

Արդ հարկ է ի պատճառս չարեացն գալ, եւ ցուցանել՝ թե ուստի՞ լինին չարիքն, եւ չէ <մարթ ասել՝ թե չէ> պատճառ չարեաց Աստուած՝ այնու զի առ ընթեր նմա զհիւղն դնեն։

14 Եւ արդ զո՞ր հիւղ առ ձեռն դնիցեն Աստուծոյ. ո՞չ ապաքէն զայն՝ ուստի զաշխարհս արար. որ անկերպարանն եւ անզարդ եւ անարդ էր։ Զի տեսանեմք զաշխարհս ի պէսպէս կերպարանս եւ ի զարդս եւ ի յարդս, ապա ուրեմն կերպարանաց եւ զարդուց եւ արդուց ա[26]րարիչ է Աստուած, եւ ոչ բնութեանց։

Իսկ եթե արարչի այն գործ է՝ զբնութիւնս առնել եւ ոչ արդս եւ զարդս եւ կերպարանս, յայտ է՝ եթե աւելորդ է կարծել՝ թե ի նիւթոյ ինչ իմեքէ յընթերակացէ արար Աստուած զաշխարհս, այլ յոչնչէ եւ ի չգոյէ։

15 Նա եւ զմարդիկ՝ տեսանեմք զի ի չգոյէ առնեն ինչ. որպէս շ198rինաւղքդ ոչ ի քաղաքաց քաղաքս առնեն, եւ ոչ ի տաճարաց տաճարս։

Նոքա քանզի ամենեւին յոչնչէ ռ ք կարեն ինչ առնել, քարինքն՝ զոր ի շինուածսն յաւրինեն՝ <թեպէտ եւ շինաւղացդ ընթերակաց իցեն բնութիւնք զոր ի շինուածսն յաւրինեն>, ոչ ռեւսք քարինք ռկոչինք, այլ կամ քաղաքք կամ տաճարք. զի ոչ եթե ռբնութիւննք ռգործէք քաղաքս կամ տաճարս, այլ արուեստն՝ որ ի բնութեանն է։ Եւ արուեստն ոչ եթե յընթերակացէ ինչ իմեք է՝ որ ի բնութիւնսն իցէ։

<Եւ արուեստագէտն ոչ եթե յարուեստէ ինչ ընթերակացէ՝ որ ի բնութիւնսն իցէ՝> առնու զարուեստգիտութիւնն, այլի դիպացն որ դիպին ի բնութեանցն։

Քանզի ոչ եթե անձնաւոր ռ ք ինչ յանձնաւորաց զարուեստն կարէ ցուցանել, այլ ի դիպացն որ դի[27]պինն. որպէս ի դարբնութենէ դարբինն, եւ ի հիւսնութենէ հիւսնն։ Զի մարդ եւ յառաջագոյն քան զարուեստն է, բայց արուեստն չէ՝ եթե ոչ նախ մարդն իցէ։

Ուստի զարուեստն յոչնչէ ի մարդիկ պատշաճեալ հարկ է ասել։

16 Եւ եթե առ մարդկան այսպէս, ո՞րչափ եւս առաւել պատշաճ իցէ զԱստուծոյ իմանալ՝ 198v թե ոչ միայն արդուց եւ զարդուց եւ կերպարանաց արարիչ է, այլ յոչնչէ առնել բաւական է բնութիւնս, եւ ոչ արգասիս նիւթ՝ յորմէ Աստուած ընտրեաց զբարին ի մի թեր, եւ զչարն մրրախառն ի միւսն կողմն, ուստի ջանայ մրրախառնն զյստակն պղտորել։