Իսկ
այլք
այլազգ
կարծեցին
զսատանայէ,
թե
Աստուած
իսկ
զնա
չար
արար։
204
Արդ
եթե
Աստուծոյ
զնա
չար
արարեալ
էր,
ընդէ՞ր
հալածէ
եկեղեցի
զդեւս։
Եթե
վրէժխնդիրք
չարեաց
հաստատեցան
դեւք,
ապա
վնաս
առնէ
եկեղեցի
այնոցիկ՝
որ
նոքաւքն
խրատիցին,
եւ
հակառակ
կամացն
Աստուծոյ
կայ,
զի
նա
ի
խրատ
արար
զնոսա,
եւ
սա
հա[150]լածէ։
Բայց
զի
զհալածելն
ոչ
յանձնէ
ինչ
ունի՝
այլ
յԱստուծոյ,
յայտ
անտի
է
եթե՝
ոչ
253v
նախ
փչեաց
Տէրն
յերկոտասանսն
հոգի,
եւ
ետ
իշխանութիւն
եւթանասնիցն,
ոչ
կարեին
հանել
զդեւս։
205
Նա
եւ
ինքն
իսկ
եթե
խրատիչ
գիտէր
զնոսա,
ոչ
սաստէր
ի
նոսա,
եւ
ոչ
աշակերտացն
իւրոց
հալածել
հրամայէր,
որոց
իւրն
հրաման
տուեալ
էր
մտանել
ի
մարդիկ։
Եւ
զիա՞րդ
իցէ,
զի
հրեշտակք
իբրեւ
լսեն
զանուն
Աստուծոյ՝
ուրախ
լինին,
եւ
դեւք
ոչ
երբեք։
Այլ
առաւել,
իբրեւ
լսեն,
քստմնին։
206
Եթե
կարճիչք
յանցանաց
եին
դեւք,
ոչ
երբեք
զմարդիկ
ի
կռապաշտութիւն
յաւժարեցուցանեին,
եւ
ոչ
ի
պէսպէս
աղանդս
փիլիսոփայից
եւ
հերձուածողաց,
ոչ
ի
բաշխս
բախտից,
եւ
ոչ
ի
ճակատագրաց,
եւ
ոչ
կապելոց
հրամանաց,
ոչ
ընդ
աստեղս
պշուցանել՝
թե
նոքա
ինչ
իցեն
պատճառք
բախտաւորութեան
եւ
չուառութեան։
207
Եւ
զի
դիւաց
գիւտ
է
կռապաշ[151]տութիւն,
վկայէ
Դաւիթ՝
թե
ամենայն
աստուածք
հեթանոսաց
դեւք
են։
Եւ
երանելին
Պաւղոս՝
թե
զի՞նչ
հաղորդութիւն
կայ
Քրիստոսի
ընդ
Բելիարայ։
Եւ
ահաւանիկ,
որպէս
ասենն,
հաղորդութիւն
կայ
նոցա
ընդ
254r
միմեանս։
Զի
եթե
վասն
զի
չարն
արար
զնա
Աստուած՝
չարչարիցէ,
չէ
աւրէն
զնա
չար
կոչել՝
այլ
վրէժխնդիր։
Զի
չար
յայնժամ
էր,
թե
զհրամանն
ոչ
կատարէր։
208
Բայց
ընդէ՞ր
ոչ
նա,
այլ
հրեշտակ
Աստուծոյ
եհար
զանդրանիկսն
Եգիպտացւոց,
եւ
բազում
անգամ
զՀրեայսն
յանապատի
անդ։
Զի
եթե
նա
յայն
եդեալ
էր,
ընդէ՞ր
ոչ
նայն
հարկանէր՝
այլ
հրեշտակ։
Եւ
յաւուրս
Դաւթի՝
եւթանասուն
հազար
յերկոտասան
ցեղիցն
Իսրայեղի,
եւ
ի
բանակէ
ասորեստանոյն՝
հարիւր
եւ
ութսուն
եւ
հինգ
հազար
եհար
հրեշտակ
Աստուծոյ,
եւ
ոչ
դեւք։
209
Ընդէ՞ր
եւ
յաւուրս
Յեսովայ
որդւոյ
Յովսեդեկայ՝
հրեշտակ
ասէր
[152]
ցբանսարկուն՝
որ
կայր
նմա
հակառակ՝
թե
սաստեսցէ
ի
քեզ
Տէր՝
սատանայ։
Ընդէ՞ր
եւ
որդիք
սատանայի
կոչին
Հրեայք՝
վասն
զաւրինաւքն
անցանելոյ,
եթե
նա
կայցէ
ի
հրամանին՝
զոր
առ,
եւ
նոքա
անցին
զպատուիրանաւն։
Եւ
բնաւ
իսկ
սուտ
ընդէ՞ր
կոչիցի,
որ
արդարն
կայցէ
ի
կարգին։
Զի
ոչ
ի
նմանէ
է
չարութիւնն,
այլ
յայնմանէ՝
որ
զնա
այնպիսի
արար։
Եւ
զմէ՞
առաքիցի
254v
ի
խաւարն
արտաքին։
210
Այլ,
ասեն,
հանգիստ
է
նմա
խաւարն։
211
Նա
աւանիկ
ոչ
զայն
աղաղակէր
լէգեւոնն
դիւաց.
այլ
թե
տանջանք
պատրաստեալ
են
նմա։
Զի՞
կայ
մեր
եւ
քո,
ասէ,
որդի
Աստուծոյ,
զի
եկիրդ
այսր
յառաջ
քան
զժամանակն
տանջել
զմեզ։
Եւ
զի
զվատթարութիւնն
նորա
յայտ
առնիցէ,
ասէ.
ոչ
ոք
կարէ
առնուլ
զգործիս
հզաւրին,
եթե
ոչ
նախ
զհզաւրն
կապիցէ։
Արդ
ընդէ՞ր
կապէր
զնա,
եթե
ոչ
զի
գիտէր
եթե
կամաւք
չարանայ,
եւ
յորժամ
կամի՝
կարող
է
զգաւնանալ։
[153]
Եթե
ի
բնէ
ի
չարչարել
եդեալ
էր
զնա՝
ընդէ՞ր
բամբասէր
չարի
անուամբ,
որ
զբնութիւնն՝
նոյնգունակ՝
որպիսի
եղեւն՝
պահէր։
Նա
եւ
ոչ
պատժոց
արժանի
էր,
վասն
ստուգելոյ
զբնութիւնն։
Քանզի
եւ
ոչ
զհուր
ոք
պատժէ,
թե
ընդէ՞ր
այրես,
եւ
ոչ
զջուրս,
թե
ընդէ՞ր
հեղձուցանէք։
212
Եւ
միանգամայն
եւ
հրամանացն
եւս
հարցուածք
սովին
մտաւք
լուծանին։
