Նա
եւ
լլկանաց
եւս
չարին
[138]
երկոքին
պատճառք
եղեն,
չարչարելոյ
զբարւոք
արարածս
բարւոյն։
Զի
Որմըզդ,
ասեն,
որ
ինչ
բարի
էր՝
զայն
առնէր,
եւ
արս
արդարս
եւ
բարեգործս,
եւ
Արհմնն
զչար
արարածս
եւ
զդեւս։
Արդ՝
եթե
դեւքն
չարի
արարածք
եւ
չարք
եին
բնութեամբ,
եւ
ոչ
մի
ոք
ի
նոցանէ
բարի
ինչ
երբեք
իմանալ
կարէր.
նա
եւ
ոչ
Արհմնն
իսկ
գլխովին։
Բայց
արդ
տեսանեմք,
զի
միումն՝
որ
կարի
վայելուչն
իսկ
է
ի
մէջ
արարածոց,
որպէս
ասեն,
Արհմնն
եղեւ
հնարագիւտ
լինելոյ։
Իբրեւ
ետես,
ասեն,
թե
արարածս
գեղեցիկս
արար
Որմըզդ,
եւ
լոյս
չգիտաց
առնել,
խորհեցաւ
ընդ
դեւս՝
ասէ.
զի՞նչ
աւգուտ
է
Որմըզդի,
զի
այնպիսի
գեղեցիկ
արարածս
արար՝
եւ
ի
խաւարի
կան,
զի
լոյս
ոչ
գիտաց
առնել։
Արդ
եթե
իմաստուն
էր,
ընդ
մաւրն
248v
մտանէր,
եւ
արեգակն
որդի
լինէր.
եւ
ընդ
քեռն
անկանէր,
եւ
լուսին
ծնանէր.
Եւ
պատուէր
տայր՝
զի
մի
ոք
զխորհուրդն
ի
վեր
հան[139]ցէ։
Զայն
լուեալ
Մահմեայ
դիւի՝
վաղվաղակի
առ
Որմըզդ
հասանէր,
եւ
զխորհուրդն
նմա
ի
վեր
հանէր։
Ով
անմտութիւն
եւ
անհամ
մորոսութիւն։
Որ
զերկնից
եւ
զերկրի
եւ
զամենայնի
որ
ի
նոսա՝
զհանգամանսն
առնելոյ
կարաց
գտանել,
զսակաւիկ
ինչ
զհայթայթանացն
հնարս
չմարթեր
իմանալ։
Եւ
այնու
ոչ
միայն
զՈրմըզդ
անմիտ
առնեն,
այլ
եւ
զԱրհմնն՝
բարի
բարի
արարածոցն
հնարագիւտ։
138
Որպէս
եւ
զմիւս
եւս
ասեն՝
թե
Արհմնն
ասաց,
ոչ
եթե
չկարեմ
առնել
բարի
ինչ,
այլ
չկամիմ.
եւ
առ
ի
հաստատուն
զբանն
առնելոյ՝
արար
սիրամարգ։
Տեսանե՞ս
զի
կամաւք
է
չար՝
եւ
ոչ
ի
ծնէ։
Արդ
զի՞նչ
պայծառագոյն
քան
զլոյս
կայցէ,
որում
Արհմնն
հնարագիւտ
եղեւ,
կամ
զի՞նչ
գեղեցկագոյն
քան
զսիրամարգ՝
զոր
առ
ի
ցուցանելոյ
զգեղեցկագործութիւնն
արար։
Եւ
այնու
յայտ
է՝
զի
թե
չար
ոք
էր
բնութեամբ
Արհմնն,
249r
ոչ
հնարագիւտ
լուսոյ
լի[140]նէր,
եւ
ոչ
արարիչ
գեղեցկութեան։
189
Նա
եւ
թե
դեւք
բնութեամբ
չարք
եին,
չէր
հնար
Մահմեայն
հանգամանաց
լուսոյն
առնելոյ
գուշակ
լինել,
որում
ցայժմ
պաշտաւնեայք
այնր
քէշի
երիցս
յամի
զոհս
մատուցանեն։
Ուստի
յանդիմանեալ
կշտամբին՝
թե
եւ
նոքա
դիւապաշտք
են,
եւ
դեւքն
ոչ
չարք
ի
բնէ,
այլ
կամաւք։
Եւ
եթե
ինքեանք
դիւի
զոհ
մատուցանեն,
որո՞վք
երեսաւք
զդիւապաշտսն
հալածիցեն։
Տեսանե՞ս
զի
ամենայն
ինչ,
որ
ի
նոցանէ
ասի,
առասպելք
են
եւ
սնոտի
պատմութիւնք։
