Այլ
իբրեւ
Զրուանն,
ասեն,
զայն
ի
մտի
խորհեցաւ՝
թե
ո՛
ոք
յորդւոցն
իմոց
վաղ
առ
իս
հասցէ՝
զնա
ռթագաւոր
արարից,
գիտաց
Որմըզդ
եւ
զխորհուրդն
յայտնեաց
Արհմենին։
167
Եթե
զհաւրն
զխորհուրդ
ծանեաւ
Որմըզդ,
զեղբաւրն
չարաճճւոյ
զխորհուրդ
ընդէ՞ր
ոչ
գիտաց՝
թե
ծա[127]կէ
զորովայնն
եւ
ելանէ,
եւ
յառաջէ
երթայ
առնու
զթագաւորութիւնն։
Որ
լինելոց
էր
առ
եղեռանէ
նմա
եւ
արարածոցն
իւրոց։
Զի
նախ
յառաջնումն
իսկ
յետս
հարեալ
վատթարիցէ
զնա,
եւ
ապա
զինն
հազար
ամն
զեղջ
եւ
ապաշաւ
լինիցի
առ
ի
գար
հայելոյ
իւր
յուղիղ
յարարածսն,
զոր
աղաւաղեալ
կամակորիցէ։
168
Եւ
կամ
Զրուանն,
որ
զերկ243vուց
որդւոց
գյղութիւն
գիտաց
յորովայնի,
յորժամ
եկեալ
առաջի
կայր
Արհմնն՝
ընդէ՞ր
ոչ
ծանեաւ
զնա։
Դարձեալ՝
որ
զիւր
որդին
Որմըզդ
անուշահոտ
եւ
լուսաւոր
անդէն
յորովայնին
գիտէր,
զմիւս
որդին՝
թե
ժանդահոտ
եւ
խաւարին
իցէ,
ի՞բր
ոչ
գիտաց։
169
Ոչ
ապաքէն
յայտ
է՝
եթե
ոչ
իրք
հաւաստիք
պատմին
ի
նոցանէ,
այլ
առասպելք
կարկատունք։
170
Եւ
միւսն
եւս՝
որ
քան
զամենայն
անհաւատագոյնն
է,
զի
մին
ի
հազարամեայ
յաշտն
առնելոյ
հազիւ
լինէր,
եւ
միւսն
յառժա[128]մայն
յերկուանալոյ
անտի։
Եւ
եթե
ի
յերկուանալոյ
անտի
եղեւ
Արհմնն
որդի,
ոչ
պարտ
էր
զնա
իւր
որդի
կոչել։
Զի
եթե
իւր
որդի
էր,
նմին
նման
գոյր
եւ
նոյնպիսի.
կամ
թե
բարի
էր՝
բարի,
եւ
կամ
թե
չար
էր՝
չար։
Միթե՝
եւ
նոյնպէս՝
հայրն
Զրուան
եւ
բարի՞
էր
արդեաւք
եւ
չար,
եւ
ի
բարիոք
երակէն
նորա
բարւոք
որդին
եղեւ,
եւ
ի
չար
մայռէն
նորա
չարն։
Եւ
եթե
այնպէս
ինչ
ոչ
էր,
ապա
եւ
ոչ
նա
զչարն
իւր
որդի
կոչէր,
եւ
ոչ
թագաւորութիւն
տայր
նմա։
Այլ
թե
ինքն
244r
բարի
էր,
զչարն
եղծանէր
եւ
բարւոյն
տայր
զթագաւորութիւնն,
որով
ինքն
քաջանուն
լինէր,
եւ
զբարի
որդին
իւր
զՈրմըզդ
չառնէր
միշտ
սրտառուչ։
Այլ
յայսմ
ամենայնէ
յայտ
է՝
եթե
ոչ
երբեք
լեալ
է
Զրուանայ
հայր
աստուածոց,
եւ
ոչ
տուիչ
թագաւորութեանց։
