Պատմութիւն Հայոց

Արքայն հայոց Հեթում, որ ի Կիլիկիա, առաքեաց զեղբայր իւր Սմբատ զօրավարն առ ղանն երեւելի պատարագօք։ Եւ նորա երթեալ խաղաղութեամբ զերկայնութիւն ճանապարհին, եւ յոյժ մեծարեալ ի նմանէ, դարձաւ երեւելի փառօք եւ հաւատարիմ հրովարտակօք՝ տուեալ նմա գաւառս բազումս եւ բերդս յոլովս, զոր յառաջ լեալ էր Լեւոնի արքայի, եւ զկնի մահուանն առ ի նոցունց Ալադին սուլտանն հոռոմոց։

Մեռավ Ղիաթադին սուլտանն, եւ մնացին նորա որդիք երկուք մանուկ տիովք։ Եւ ընդ հակառակս լեալ նոցա, չոգաւ մինն ի նոցանէ առ ղանն, եւ առ ի նմանէ զիշխանութիւն հօր իւրոյ, եւ դարձաւ ընդ Սմբատայ զօրավարին հայոց։ Եւ եկին առ Բաչու-նուինն եւ առ այլ աւագանին, եւ նոցա հաստատեալ զհրամանս արքային իւրեանց տան զօրս զկնի նոցա՝ տանել զնոսա յերկիր իշխանութեան իւրեանց։

Եւ իբրեւ հասին ի քաղաքն, որ կոչի Եզնկայ, լուան, եթէ եղբայրն Ղիաթադին սուլտանին փեսայացեալ Լեշքարեայ հոռոմոց թագաւորին, որ յԵփեսոս, եւ նորին օգնականութեամբն սուլտանացաւ ի Կօնն. եւ եղբայր նորին տղայոյն՝ Յալայիայ, ի բուն աթոռն, երկեաւ երթալ անդր, այլ անդրէն դադարեաց յԵզնկայն տեսանել, թէ զինչ լինիցի վախճան գործոյն։

Եւ զօրավարն Սմբատ եմուտ յերկիր իւր առ եղբայր իւր արքայ Հեթում։