ԹԱՂՈՒՄԻ
ԳԻՇԵՐ
ՄԸ
ՖԻՄԻ
ՄԱՀՐԱՄԱՃԵԱՆԻ
ՀՈԳԻԻՆ
Դեռ
կը
խորհիմ,
լամբիս
յառած,
Հրապոյրին
այդ
աղջըկան,
Հրապուրիչ
շա՛տ
բաներ
կան,
Բայց
երբ
շրթունքն
է
լուռ,
սառած…
Եւ
իր
շրթունքն
էր
լուռ,
սառած,
Խենթեցընող
շա՛տ
բաներ
կան,
Բայց
ցուրտ
ճակատն
այդ
աղջըկան
Կը
թողու
զիս
լամբիս
յառած…
Կ՚ուզեմ
երթա՜լ,
հոգիս
առած,
Հոն
ուր
նայող
աչքեր
չկան.
Փախչող
հոգին
այդ
աղջըկան
Կը
պահէ
զիս
լամբիս
յառած…։
