45.
ԴԱԻՒԹ
ԽԱՐԲԵՐԴՑԻ
†
ՋԻԳ=1474
յունվ.
16
կիր.
Սա
էր
յերկրէն
Խարբերդու
`
որդի
քահանայի
Գրիգոր
կոչեցելոյ.
եւ
էր
սորա
քեռայրն
տաճկացեալ:
Եւ
յաւուր
միում
հանդիպեցաւ
սմա
երթալ
յայլ
գեօղ
ի
հարսանիս:
Եւ
տեսեալ
զփեսայն
իւր
անդ
`
դարձոյց
զերեսն
իւր
ի
նմանէ,
անհաւատ
եւ
ուրացօղ
ասելով
նմա:
Զոր
եկեալ
պիղծն
այն
ի
քաղաքն
առ
դատաւորն
եւ
ասէ
թէ
«
Դաւիթ
որդին
աներոյ
իմոյ
անարգեաց
զիս
եւ
զբերանս
իմ
եւ
զհաւատս
եւ
զառաջնորդն
մեր
»:
Եւ
առաքեալ
դատաւորն
տարաւ
զԴաւիթ
եւ
կապեալ
էարկ
ի
բանտ
աւուրս
Ի:
Եւ
յամենայն
օր
երբեմն
ողոքանօք
եւ
երբեմն
սպառնալեօք
կամէին
թուլացուցանել
զնա
ի
հաւատոցս
Քրիստոսի
եւ
ոչ
կարացին
խախտել:
Եւ
յետ
քսան
աւուրն
վճիռ
հատին
նմա
`
զի
հրով
այրեսցի:
Եւ
հանեալ
ի
բանտէն
`
սկսան
չարչարել
զնա
ամենայն
բազմութիւն
քաղաքին.
սրով
խոցոտեցին
եւ
փայտիւ
ձաղեցին,
ապտակեցին
զերեսս
նորա
եւ
թքին
եւ
անողորմ
վիրաւորեցին:
Եւ
հայրն
Դաւթի
`
Գրիգոր
քահանայն
լալով
յորդորէր
զմանուկն.
«
Որդեա
՜
կ,
որդեա
՜
կ
հօրս
ցանկալի
եւ
փափագելի,
մի
'
երկնչիր
ի
յայս
չարչարանացս,
որ
զմարմինդ
միայն
ապականէ
եւ
զհոգիդ
ո
'
չ:
Այլ
ուրախացիր
որ
յաւիտենից
եւ
անմահ
կենացն
ես
ժառանգորդ
եւ
անպատում
ուրախութեանն
»:
Եւ
Դաւիթ
ցնծալի
հոգւով
ասէր.
«
Մի
'
մնար
ինձ
փրկութեան,
հա
'
յր
իմ,
զի
այսօր
ինձ
օր
փեսայութեան
է
եւ
օր
ուրախութեան.
եւ
ակն
ունիմ
առնուլ
հանդերձ
փրկութեան
եւ
պատմուճան
ուրախութեան
եւ
փոխանակ
չարչարանացս
`
ակն
ունիմ
առնուլ
զհանգիստն
յաւիտենից
»:
Եւ
յորժամ
լուան
զայս
բան
ի
բերանոյ
Դաւթի
ազգն
անօրէն
`
բորբոքեցին
հուր
եւ
առեալ
զԴաւիթ
`
տարան
յայրել.
եւ
փայլեցին
երեսք
նորա
`
որպէս
զՍտեփանոսին,
եւ
ընկեցին
զԴաւիթ
ի
մէջ
հրոյն
`
եւ
ոչ
այրեցաւ
սուրբն
առժամայն.
այլ
հուրն
ի
լոյս
դարձաւ
եւ
ծիրանագոյն
եղեւ:
Եւ
անօրէնքն
հանեալ
զԴաւիթ
ի
հրոյն
եւ
սրախողխող
կարեվէր
խոցոտեցին
զբոլոր
մարմինն,
մինչեւ
ի
սպառել
շնչոյն.
եւ
ապա
կրկին
արկին
ի
հուրն:
Եւ
եղեւ
նշան
սքանչելի,
զի
սիրտն
եւ
գլուխն
ոչ
այրեցաւ.
եւ
զայլ
մասունք
մարմնոյն
այնչափ
այրեցին,
որ
փոշի
եղեն
եւ
զփոշին
հողմով
հոսեցին
եւ
արարին
կոխան:
Եւ
զսիրտն
տարեալ
ընկեցին
ի
հրայրս
բաղանեացն
եւ
բորբոքեցին
հրով.
եւ
ոչ
այրեցաւ
ամենեւին
իբրեւ
զպողովատիկ
երկաթ:
Եւ
բաղանիքն
եւ
պղինձ
բաղանեացն
հերձան
յերկուս.
որ
եւ
յահէն
սասանեցան
անօրէնքն
եւ
երկեան
երկիւղ
մեծ:
Եւ
մինչդեռ
քրիստոնեայքն
ի
սուգ
էին
եւ
յերկիւղի
կային,
եւ
հայրն
Դաւթի
մորմոքայր
կսկծագին
`
յանկարծակի
ճառագայթեցաւ
լոյս
պայծառ
ակներեւ
ամենեցուն
ի
վերայ
նշխարաց
սրբոյն
Դաւթի
խաչանման
զաւուրս
հնգետասան
յամենայն
գիշերի:
Եւ
ուր
տարեալ
եղեւ
նշխար
սրբոյն
Դաւթի
`
ի
տուն
եւ
յեկեղեցի
`
փայլէր
եւ
շողայր
լուսով:
Եւ
ի
լրման
աւուրն
երեսնի
`
կրկին
ճառագայթեաց
լոյս
ի
վերայ
տեղեաց
նահատակութեան
սրբոյն
Դաւթի,
եւ
աղաւնիք
լուսափայլք
երամօք
տեսեալ
հաւատացելոցն
`
որք
խաղային
ի
վերայ
նահատակութեան
տեղեացն
եւ
երամօք
թռչէին
ընդ
արեւելս.
որ
եւ
ի
սքանչելի
հրաշիցն
հիացեալ
քրիստոնէիցն
`
գոհութիւն
մատուցանէին
Աստուծոյ:
Եւ
հայր
եւ
մայր
մանկանն
եւ
ամենայն
ազգայինքն
սփոփեալ
մխիթարեցան
ի
մեծ
սգոյն
եւ
ուրախութեամբ
գոհանային
զԱստուած:
Կատարեցաւ
երանելի
վկայն
Քրիստոսի
Դաւիթ
ի
թուականիս
Հայոց
ԹՃԻԳ
ամին,
յունվար
ամսոյ
ԺԶ,
յաւուր
կիրակէի,
ի
փառս
Քրիստոսի
Աստուծոյ
մերոյ: